Στους
δύσκολους καιρούς που διανύουμε,καταφύγιο πάντοτε η ποίηση,στην μεγάλη αγκαλιά της
χωράμε όλοι.
Δεν κάνει διακρίσεις η Μάνα-Ποίηση…
Για εκλεκτούς και μη όλοι είμαστε ισότιμα μέλη είτε είμαστε λευκοί,είτε
μαύροι,είτε κίτρινοι.
Δεν ξέρει από ταυτότητες και πτυχία,δεν γνωρίζει την οικονομική και ψυχολογική
κατάσταση του καθενός μας.
Σκοπός της μόνο ν’άπαλύνει τον πόνο μας,να μας δώσει το βελούδινο άγγιγμά της στην
ψυχή μας και έστω για λίγο να γίνουμε
κοινωνοί των Αχράντων μυστηρίων της…
Σκοπός αυτής της στήλης είναι να φέρει σε επαφή τον κόσμο με την αληθινή Τέχνη
και να γνωρίσει ο κάθε αναγνώστης και
αναγνώστρια μερικά από τα πιο
αντιπροσωπευτικά ποιήματα κάθε μεγάλου ποιητή.
Θα αρχίσω λοιπόν με τον μεγάλο μας Αλεξανδρινό τον Καβάφη που το έτος 2014
συμπληρώνουμε εκατοπενηνταένα χρόνια από τη γέννησή του.
Οι λέξεις στην ποίηση του Καβάφη είναι για όλους μας μια ανώτερη πνευματική άσκηση, ένα αγώνισμα λόγου,
το οποίο αποβαίνει , σε ένα μοναδικό όργανο έκφρασης των βαθύτερων διακυμάνσεων
και αποχρώσεων μιας μεγάλης και πολυδύναμης ψυχής. Μέσα στην ευρυχωρία μιας εκτεταμένης
ποιητικής δημιουργίας, μπορεί να διαπιστώσει κανείς τη δυναμική των λέξεων και των εκφράσεων. Δεν είναι τυχαίο
που το έργο του Καβάφη περιλαμβάνεται στις σελίδες της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Η Πόλις
Είπες
«Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους
τόπους δεν θα βρεις, δεν θά ‘βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια,
όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το
1840. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου Καβάφη (1814-1870), μεγαλέμπορου
βαμβακιού. Μετά το θάνατο του πατέρα του και την σταδιακή διάλυση της
οικογενειακής επιχείρησης, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ
και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε
Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του
για ένα-δύο χρόνια στο
Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας.
Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του
διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).
Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903
στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα
ολόκληρα χρόνια. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές
επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 59
χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων 1922.
Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους Αθηναίους
ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς
του ‘80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και
ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη, το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα
χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.
Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην
Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η
κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας,
όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια
ζωής.
Το έργο του
Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που αναγνώρισε ο
ίδιος (τα λεγόμενα Αναγνωρισμένα), τα 37 Αποκηρυγμένα ποιήματά του, τα
περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε, τα
Ανέκδοτα, δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν
τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 Ατελή, που βρέθηκαν στα χαρτιά του
χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή. Τύπωσε ο ίδιος το 1904 μια μικρή
συλλογή με τον τίτλο Ποιήματα, στην οποία περιέλαβε τα ποιήματα:Φωνές,
Επιθυμίες, Κεριά, Ένας γέρος, Δέησις, Οι ψυχές των γερόντων, Το πρώτο σκαλί,
Διακοπή, Θερμοπύλες, Τα παράθυρα, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Απιστία και Τα
άλογα του Αχιλλέως. Η συλλογή, σε 100-200 αντίτυπα, κυκλοφόρησε ιδιωτικά.
Το 1910 τύπωσε πάλι τη συλλογή του, προσθέτοντας αλλά επτά ποιήματα:
Τρώες, Μονοτονία, Η κηδεία του Σαρπηδόνος, Η συνοδεία του Διονύσου, Ο Βασιλεύς
Δημήτριος, Τα βήματα και Ούτος εκείνος. Και αυτή η συλλογή διακινήθηκε από τον
ίδιο σε άτομα που εκτιμούσε.
Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, η πρώτη
πλήρης έκδοση των (154) Ποιημάτων του, που εξαντλήθηκε αμέσως. Δύο ακόμη
ανατυπώσεις έγιναν μετά το 1948.
0 Σχόλια