Σε λίγο έρχονται εκλογές …Ποιος είναι ο Αληθινός πολιτικός που θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την Κρίση ,που δεν είναι μόνο οικονομική ,αλλά ΑΞΙΩΝ… Της Ρένας Τζωράκη

Ο αλληγορικός μύθος του Σπηλαίου  του  Πλάτωνα επίκαιρος και ουσιαστικός όσο ποτέ…
Ας τον διαβάσουμε ενόψιν των εκλογών!!!!
 Επιμέλεια κειμένου: Ρένα Τζωράκη

«Μετά ταύτα δη, είπον, απείκασον τοιούτω πάθει την ημετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι και απαιδευσίας. Ιδέ γαρ ανθρώπους οίον εν καταγείω οικήσει σπηλαιώδει, αναπεπταμένην προς το φως την είσοδον εχούση μακράν παρά παν το σπήλαιον, εν ταύτη εκ παίδων όντας εν δεσμοίς και τα σκέλη και τους αυχένας, ώστε μένειν τε αυτούς εις τε το πρόσθεν μόνον οράν, κύκλω δε τας κεφαλάς υπό του δεσμού αδυνάτους περιάγειν...».

Με τα λόγια αυτά του αρχαίου κειμένου, ξεκινά τη συνομιλία του ο μέγας φιλόσοφος της αρχαιότητας του ελληνισμού Σωκράτης με τον Γλαύκωνα, περιγράφοντας την εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών με  απλό ,λιτό, παραστατικό και ευφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας την αλληγορία του μύθου για να κάνει κατανοητές τις θεωρίες του μέσα από το μνημειώδες έργο του Πλάτωνα "Πολιτεία".

Για όσους δε γνωρίζουν, το πραγματικό όνομα του Πλάτωνα ήταν Αριστοκλής. Το Πλάτων, επικράτησε ως παρονοίμιο  αργότερα , επειδή είχε πλατύ στέρνο και μέτωπο.  O  Πλάτωνας ήταν  Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). 

Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή. Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών. Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ' όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά:
α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις.
β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ' αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος.
γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.

 Ας δούμε περιληπτικά αυτήν την αρχαία παραβολή, η οποία μοιάζει πάρα πολύ με τον τρόπο που λειτουργεί ο σημερινός πολιτισμός, αν και έχουν περάσει 2.500 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

 Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στο 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας»,  του Πλάτωνα  και είναι ο μύθος του Σπηλαίου, γιατί  ο μύθος είναι τελικά κατά τον Πλάτωνα  το εποπτικό μέσο ,για να προσεγγίσουμε την αλήθεια, όταν ο ορθός λόγος αδυνατεί να την κατανοήσει  με σαφήνεια και να την αποκτήσει.

 

Υπάρχει μια μεγάλη σπηλιά, σκοτεινή, που μέσα της κατοικούν πολλοί άνθρωποι, που ονομάζονται Δεσμώτες γιατί είναι   αλυσοδεμένοι από τα πόδια και το λαιμό με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούν να  κοιτάξουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά ή να δουν  πίσω τους, παρά μόνο βλέπουν μπροστά τους στον απέναντι τοίχο της σπηλιάς.

Πίσω τους, σε αρκετή απόσταση πιο ψηλά, υπάρχει μία εστία φωτιάς που κάποιοι την τροφοδοτούν ακατάπαυτα καθώς επίσης κι ένας χτισμένος τοίχος σαν εκείνα τα διαφράγματα που έχουν βάλει οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους και πάνω από εκεί παρουσιάζουν τις ταχυδακτυλουργίες τους. Άνθρωποι περνούν κατά μήκος αυτού του τοίχου, άλλοι ομιλώντας και άλλοι σιωπηλοί, κρατώντας πάνω απ' το κεφάλι τους κάθε λογής αντικείμενα όπως αγάλματα ανθρώπων, ζώων κ.ά. και οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται ως μοναδική πραγματικότητα τις σκιές τους από τη λάμψη της φωτιάς πάνω στο αντικρινό μέρος της σπηλιάς που μπορούν μόνο να βλέπουν!

Ένας κόσμος λοιπόν, σ' ένα σπήλαιο-πλανήτη φυλακή, που όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της Γης γινόμαστε δεσμώτες επειδή το κατεστημένο από τα πρώτα στάδια της ζωής μας μάς καλλιεργεί με τα κάθε είδους ιερατεία του το φόβο και την άγνοια. Η εμμονή των ανθρώπων στις εφήμερες απολαύσεις και ο εγκλωβισμός τους στα υλικά αγαθά τούς στέρησε τον πλούτο των πνευματικών αξιών και των αρετών της ψυχής.

 
Όμως το φως που έρχεται από την είσοδο της σπηλιάς περνά μέσα από αυτά τα αντικείμενα και δημιουργεί σκιές μπροστά στα μάτια των ανθρώπων - δεσμωτών. Αφού λοιπόν δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους ούτε και πίσω τους, λόγω των δεσμών που τους καθηλώνουν, δέχονται ως πραγματικότητα μόνο ό,τι βλέπουν μπροστά τους, δηλαδή τις σκιές. Όλο αυτό το σκηνικό είναι στημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι-δεσμώτες να ζουν μέσα στο σκοτάδι, έχοντας μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα. Είναι δε τα δεσμά τους τόσο δυνατά, που τους καθηλώνουν ακίνητους, χωρίς να μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση ελευθερίας για να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια. Αυτή η εικόνα μοιάζει πολύ με αυτήν της σημερινής μας κοινωνίας. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται και μεγαλώνει με μοναδικό στόχο την απόκτηση υλικών αγαθών (σκιές), χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσει αρετές και αξίες για να μπορέσει να ονειρευτεί μεγάλα ιδανικά και πνευματικά Ιδεώδη.

Οι Αρετές και οι Ανθρώπινες αξίες παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο και είναι τόσο καλά καλυμμένες με το πολύχρωμο και πολυτελές περιτύλιγμα που τις περιβάλει, που ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μένει τελείως επιφανειακός. Ασχολείται τόσο πολύ με αυτό το περιτύλιγμα, που δεν βάζει ανώτερους στόχους, ούτε βλέπει την πραγματικότητα. Ζει μια ζωή εγκλωβισμένος ανάμεσα στις σκιές που κάποιοι του επέβαλαν ως πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει τίποτε πίσω από αυτό το ωραίο περιτύλιγμα. Έτσι μένει δούλος των αφεντικών της σπηλιάς κι εφ’ όσον πιστεύει στις σκιές, γίνεται σκιά του πραγματικού του εαυτού.

Συνεχίζοντας ο Πλάτωνας αναφέρει πως υπάρχει και η περίπτωση να καταφέρει κάποιος άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά του και να κοιτάξει πίσω του, εκεί από όπου έρχεται το φως. Στην αρχή θα τυφλωθεί από την επαφή του με το φως. Κι αν ανάγκαζε κάποιος  αυτόν τον άνθρωπο να ζήσει κάτω από τη φωτεινότητα του ήλιου, έξω από τη σπηλιά, τότε θα τρελαινόταν.

Χρειάζεται λοιπόν να προχωρήσει  αργά και αθόρυβα  κι έτσι θα καταφέρει να συνηθίσει, να αντιληφθεί ότι ο αληθινός κόσμος βρίσκεται έξω από τη σπηλιά κι ότι οι σκιές που εκείνος θεωρούσε ως πραγματικότητα είναι απλώς αντανάκλαση του φωτός του ήλιου. Αυτή η ανακάλυψη θα τον μετατρέψει σ’ έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σε έναν σοφό και δεν θα θελήσει να επιστρέψει μέσα στη σπηλιά.

Αν όμως αποφασίσει, από αγάπη για την ανθρωπότητα, να επιστρέψει πίσω στους δεσμώτες, μέσα στη σπηλιά, τότε θα χρειαζόταν πάλι ένα χρονικό διάστημα για να συνηθίσει το σκοτάδι και να μπορέσουν να προσαρμοστούν τα μάτια του μέσα σ’ αυτήν. Μετά, όπως είναι φυσικό, θα προσπαθήσει να εξηγήσει στους δεσμώτες-ανθρώπους την αλήθεια. Αλλά, όπως γράφει ο Πλάτωνας, αυτοί θα νομίζουν ότι προσπαθεί να τους εξαπατήσει και θα τον κυνηγήσουν ή θα τον σκοτώσουν. 

«Κατά τον Πλάτωνα, ο απελευθερωμένος δεσμώτης είναι ο φιλόσοφος που βλέπει τα ίδια τα όντα, τις ιδέες και όχι τα είδωλα τους. Οι αλυσοδεμένοι σύντροφοί του είναι οι κοινοί άνθρωποι που, έχοντας εθιστεί στις απατηλές παραστάσεις των αισθητών πραγμάτων, ζουν χωρίς να το ξέρουν μέσα στο ψέμα».
Οι έγκλειστοι, μας λέει ο Πλάτων, βλέπουν μόνο μπροστά « είς τε το πρόσθεν μόνον οράν», που σημαίνει ότι στερούνται της δυνατότητας μιας όρασης σχετικής με το παρελθόν τους. Ο ένας και μοναδικός που τολμά να σπάσει τα δεσμά του, διευρύνει το οπτικό του πεδίο κοιτάζοντας πίσω του και επιχειρώντας βήματα προς τα πίσω, από το βάθος της σπηλιάς προς την έξοδο της, κι ακόμη πιο πέρα, στον κόσμο του φωτός.

Η πλατωνική ανάμνηση είναι μια δυναμική πορεία επιστροφής  στο παρελθόν, η οποία συντελείται σταδιακά, χάρη στη σύνδεση των δεδομένων του παρόντος με τη λησμονημένη εντός της ψυχής γνώση, ένα ψυχικό – νοητικό ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης.

Το  σπήλαιο απεικονίζει, πέρα από τον πολιτικό κοινωνικό μακρόκοσμο, τον προσωπικό κόσμο του κάθε ατόμου, τον τρόπο με τον οποίο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τον ευαυτό του και την θέση του στα πλαίσια του γίγνεσθαι.

Το να παραμείνει κανείς στον κόσμο των σκιών είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής όπως προσωπική επιλογή είναι να στρέψει το βλέμμα του προς το φως και να επωμιστεί το ψυχικό κόστος ενός ταξιδιού στον κόσμο της Αλήθειας.
Με λίγα λόγια ο  πλατωνικός μύθος  περνάει  το εξής επιμύθιο στον ακροατή και στον αναγνώστη του:
Να απαρνηθεί το αυτονόητο και να αναζητήσει πίσω από το φαίνεσθαι το είναι,  Την Ουσία   του προορισμού στο ταξίδι της Ζωής του και το αληθινό Νόημα της Υπάρξεώς του.

 Με ποιο τρόπο  θα απελευθερωθούν οι Δεσμώτες   από τις πλάνες;

Μονάχα όταν εμπιστευθούν το Νου τους και όχι τις αισθήσεις τους, που βλέπουν μόνο τα απατηλά είδωλα των ιδεών.
Ο δυναμικός φιλόσοφος είναι αυτός που ελευθερώνεται από τις αλυσίδες και τα δεσμά της σπηλιάς και έχει τη δύναμη της ψυχής να εξέλθει στο Φως του νοητού κόσμου, να αναζητήσει την αλήθεια, δηλ. την απόλυτη γνώση, και να γίνει φωτεινός.

Είναι ο δρόμος της Αρετής, η επιλογή του μυθικού ήρωα Ηρακλή, αρκετά ανηφορικός με εμπόδια για όσους τελικά τον αντέξουν μετά την έξοδό τους από τη σπηλιά και αντικρύσουν το Φως, κερδίζοντας έτσι την γνώση του αληθινού κόσμου και την ελευθερία τους, μακριά από τα δεσμά της σπηλιάς.

Όσοι όμως, αφού ελευθερωθούν απ' τις αλυσίδες, δεν μπορούν να συνεχίσουν τη δύσκολη αυτή πορεία προς την έξοδο, επιστρέφουν για να συνεχίσουν το έργο τους ως θαυματοποιοί, δηλ. όργανα του "Συστήματος" του σπηλαίου.

Είναι ο δρόμος της Κακίας, που ακολουθούν, αφού η πορεία τους στο ημίφως του σπηλαίου είναι συνειδητή επιλογή τους.

Ο κόσμος μέσα στη σπηλιά, στο έργο της Πολιτείας του Πλάτωνα, εκφράζει την εμμονή στα πράγματα των αισθήσεων, δηλαδή ότι αντιλαμβάνονται μόνο οι αισθήσεις μας, ενώ η ανάβαση στον πραγματικό κόσμο και η όραση των ιδεών με το φως του ήλιου μας οδηγεί, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στην πηγαία αλήθεια.

Τι γίνεται όμως μ' αυτόν που ελευθερώνεται από τα δεσμά της σπηλιάς και ξαναγυρίζει στο σπήλαιο για να αποκαλύψει στους άλλους την αλήθεια;

Θα προβληματιστούν με τη σοβαρότητα και την ειλικρίνεια του λόγου του για το αληθινό φως που είδε έξω από τη σπηλιά και το αγαθό της γνώσης που μεταφέρει ή θα τον απορρίψουν επειδή έχουν μάθει να ακούν και να βλέπουν την ψευδαίσθηση των γεγονότων που τους προβάλλουν οι θαυματοποιοί;

Θα τον δεχτούν ως ελευθερωτή από τα δεσμά τους ή θα αντιδράσουν βίαια εναντίον του με άμεσο κίνδυνο τη βιολογική του εξόντωση, αφού αυτά που λέει τα ακούν για πρώτη φορά και τα θεωρούν, σύμφωνα με τους κανόνες του σπηλαίου, άκρως απαράδεκτα και ριζοσπαστικά;

Σ' αυτό το σημείο ο Πλάτωνας θίγει την περίπτωση της δίκης του αγαπημένου του διδασκάλου Σωκράτη και της θανατικής καταδίκης του από τους "πεφωτισμένους" της αρχαίας Αθήνας Μέλητο, Άνυτο και Λύκωνα.

Είναι αυτοί που τον κατηγόρησαν ότι "διαφθείρει" τους νέους και εισάγει "καινά δαιμόνια", δηλ. διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων από εκείνο των κουλτουριάρηδων φαρισαίων και δημαγωγών της εποχής του. Αυτός όμως που μπορεί να γνωρίζει και να διακρίνει το καλό απ' το κακό, το ωφέλιμο από το βλαπτικό, την αλήθεια από την πλάνη, είναι σε θέση να εφαρμόσει το πρότυπο του αγαθού, δεν είναι άλλος από το φιλόσοφο που έχει εκπαιδευτεί με επιτυχία όλα τα στάδια της κλασικής Παιδείας για να κυβερνήσει ως πολιτικός συνετά και άριστα.

Ο πολιτικός-φιλόσοφος της ιδανικής πολιτείας του Πλάτωνα είναι ο εκλεκτός, ο ενάρετος που πρέπει να επιστρέψει στο σπήλαιο και να ελευθερώσει τους δεσμώτες από τα δεσμά των ψευδαισθήσεών τους.

Είναι ο άριστος, ο κάτοχος της γνώσης του ΚΑΛΟΥΚΑΓΑΘΟΥ, ο συνετός κυβερνήτης του δίκαιου, αυτός που αναλαμβανει την εξουσία χωρίς ευτελή  κίνητρα  το χρήμα και την εφήμερη δόξα του, αλλά την προσφορά και τις υπηρεσίες του για το κοινό καλό της πόλης-κράτος, με Αρετή, Ισονομία , Αγάπη και  Δικαιοσύνη .

Με ένα τέτοιο φιλόσοφο-πολιτικό άρχοντα, η ιδεώδης Πολιτεία του Πλάτωνα, η Καλλίπολη, βασίζεται στην αριστοκρατία του πνεύματος και το ιδανικό πολίτευμα το ονομάζει Αριστοκρατία, δηλαδή πολίτευμα που κυβερνά ο άριστος, ο καλύτερος, ο εκλεκτός της γνώσης του αγαθού με βάση τα Δελφικά παραγγέλματα:
 ("Γνώθι σ’ Αυτόν", "Μηδέν Άγαν", "Πράττε Δίκαια").

 Ο Πλάτωνας εξηγεί στο βιβλίο του πως όποιος καταφέρει και σπάσει τα δεσμά του και απελευθερωθεί, είναι αυτός που καλλιεργεί την  ορθή  συνείδηση. Βασισμένος τότε  πάνω στις Ανθρώπινες αξίες και αρετές, καταφέρνει να γίνει Ελεύθερος και Δημιουργικός και να κατακτήσει το ανώτερο μέρος του εαυτού του, ακολουθώντας ένα αληθινό Φιλοσοφικό Δρόμο. Βέβαια  είναι ένας δύσκολος  ανηφορικός δρόμος, που κρύβει πολλές παγίδες ,εύκολα μπορεί να πέσει κάποιος  στο  γκρεμό, αλλά για κείνον που έχει βάλει στόχο Ζωής το Φως το Αληθινό,τον προσεκτικό παρατηρητή και μελετητή  της Αλήθειας οδηγεί στην αληθινή Δικαίωση και πραγματική  Ευτυχία.

Αυτός που  διακρίνεται για την αυθεντική, αληθινή και ουσιαστική  άνευ όρων Αγάπη για την ανθρωπότητα επιστρέφει μέσα στη σπηλιά για να βοηθήσει τους συν-δεσμώτες να απελευθερωθούν, πραγματώνει τον Πολιτικό Δρόμο. Δηλαδή πραγματικός Πολιτικός είναι αυτός που κατάφερε πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, να ελέγξει τα ελαττώματα του και να καλλιεργήσει Ανθρώπινες αξίες και Αρετές και μετά να οδηγήσει με σοφία τους άλλους ανθρώπους. Ο πραγματικός Πολιτικός δεν στηρίζεται στη γνώμη των πολλών, αλλά στη Γνώση και την Ηθική που έχει καλλιεργήσει μέσα του.

Αυτός είναι  ο Σωστός πολιτικός ,και ο αληθινός ΈΡΩΤΑΣ  για την εξουσία,  να γίνεται με με γνώμονα τις Διοικητικές και Οργανωτικές ικανότητες, την Αρχή του Δικαίου για όλους, το Ήθος ,την πανανθρώπινη Αγάπη, την κοινωνική προσφορά και ευαισθησία σ' ένα Λαό.

Ο έρωτας για εξουσία από ανθρώπους ηθικά κενούς, διψασμένους  μόνο για παράνομο πλουτισμό  σε  βάρος του κοινωνικού συνόλου, καταπιεστές του λαού, που καταχράζονται  το δημόσιο χρήμα, που κυβερνούν χωρίς πνευματικές αξίες και αρετές της ψυχής ,που αλλοιώνουν βάναυσα την Ελληνική γλώσσα, που παραποιούν την Ιστορία μας, που είναι  μαριονέττες στα χέρια των Πεφωτισμένων της Παγκοσμιοποίησης, το μόνο που θα καταφέρουν είναι τον όλεθρο της χώρας, που κυβερνούν…
Γι άυτό  στις εκλογές που έρχονται ,ας προσέξουμε εμείς που αγαπάμε αληθινά ετούτη τη χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός και η αληθινή Δημοκρατία,που θα δώσουμε την ψήφο μας…
Σε τούτες τις εκλογές  οι Έλληνες ,όπως έκαναν πάντα στις δύσκολες στιγμές , με ομοψυχία  πρέπει να  βροντοφωνάξουν το μεγάλο  ΟΧΙ στην ΤΡΟΙΚΑ, γιατί είμαστε και θα παραμείνουμε  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και όχι δεσμώτες στο σπήλαιο της Παγκοσμιοποίησης.

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη από τα απομνημονεύματά του :

Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”.