Ο ποιητής Άρης Δικταίος και τρία αντιπροσωπευτικά του ποιήματα

Ο ποιητής Άρης Δικταίος και τρία αντιπροσωπευτικά του ποιήματα







«Η ΠΟΙΗΣΗ»
Μ σ Ποίηση
πο
ντυνες μία φορ τ γυμν μέθη μας
ταν κρυώναμε κα δν εχαμε ροχο ν ντυθομε
ταν νειρευόμαστε, γιατί δν πρχε λλη ζω ν ζήσουμε
δ
θ πάρξουν πι σύννεφα γι ν ταξιδέψουμε τ ρέμβη μας;
δ
θ πάρξουν πι σώματα γι ν ταξιδέψουμε τν ρωτά μας;
Μ
σ Ποίηση
πο
δν μπορες ν κλειστες μέσα σ σχήματα
μ
σ Ποίηση
πο
δ μπορομε ν σ᾿ γγίξουμε μ τ λόγο
σ
τ
στερν χνος τς παρουσίας το Θεο νάμεσά μας
σ
σε τν τελευταία ρα τούτη το νθρώπου
τ
ν πι στυγν κα τν πι πεγνωσμένη
πο
Θάνατος
πο
Μοναξι
πο
Σιωπ
τ
ν καρτερον σ μία στιγμ μελλούμενη




«ΟΜΟΡΦΙΑ»
Εγενικ ,τι πέθανεν δ,
πο
στοίχειωσε τ πέταγμα τν γλάρων.
βρν ,τι κι ν πέρασε π᾿ τ φάρο
κι
ζησε λίγο στν γρν δό,
κι
ψίθυρος ραος τν πδν,
-μνήμης ρ
θυμο κίνημα βλεφάρων -
γι
τν ρμονικ θάνατο κάρων
πο
ζήσανε τ ζω τν εωδν
α
θέρων. Τ βμα ρρωστων παιδιν,
πο
τος φλογίζει δέος γρ τ μάτια,
ρεμα νησυχε τ κρύα δωμάτια...
λα εναι ραα. Καί, μόνον, τν φιδιν
τ
σμα, νιώθουμε, τς μαρτίας
τ
τέκνα, ο χροί, ο ξένοι λλης πολιτείας.

«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»
Δός μου τν δον τς δονς,
ζω
τς ζως, τς μέθης νύχτα,
δύνη.
Τ
ρωτικν πόσταγμα μο δύνει
τ
ν περφίαλη σκέψη πο πονε.
Μόνο, τ
γεύση γάπησα μόνο,
πον
πέρ᾿ π᾿ τν ασθησή του
χώρου
τ
ς γς, πέρ᾿ π᾿ τ μάκρη ατ
πον
!
Δ
νιώθω, δν ασθάνομαι καθς
νθρωπος, μ ασθάνομαι θες
κι
ς θες ζοσα, μεθοσα, πλήρης
π ρωτα κα δόξα κι μορφιά...
Πάνω στ
σουβλερ καρφιά,
σ
ν σκητς λα κι σ ν γείρεις,
τ
ν λιγγο ν δες, τ δέος ν δες,
ν
φτάσεις στ σιγ κα στ κεν
ν
φτάσεις,
κι
ς νθος τν αυτό σου ν μαδες.
Κι
ταν σταθες στ τελευταο σκαλ
το
ρωτα κα το πόνου, να φιλ
π τν περα τν τόση ν κρατες:
φιλ
γριο κα ζεστ ν μ δαμάσεις.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια