" Μάνα!" του Γεράσιμου Μαρκορά

Μάνα! - Δε βρίσκεται

λέξη καμμία

νάχη  στον ήχο της

τόση αρμονία·

σαν ποιός να σ' άκουσε

με στήθος κρύο.

Όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα

ζωμένο ακόμα,

με χάρη ανοίγοντας

γλυκά το στόμα,

γυρνάει στον άγγελο

που τ' αγκαλιάζει

και, μάνα, κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας

ο νέος διαβάτης,

πέφτει στ' αγνώριστα

βρόχια τα’ απάτης,

και, αναστενάζοντας,

μάνα μου! λέει,

μάνα! και κλαίει.

Της νειότης φεύγουνε

τ’ άνθια κ’ η χάρη·

τριγύρω σέρνεται

με αργό ποδάρι,

ως που στην κλίνη του,

σα βαρεμένος,

πέφτει ο καϋμένος.

Και, πριν την ύστερη

πνοή του στείλη,

αργά ταράζονται

τα κρύα του χείλη,

και με το – Μάνα μου! -

πρώτη φωνή του,

πετά η ψυχή του.

Λογοτεχνικό περιβόλι!