Ένα μικρό αφιέρωμα ποίησης από το Λογοτεχνικό περιβόλι στη σημερινή ημέρα 17 Νοεμβρίου για το Πολυτεχνείο…

"Ύμνος στα παιδιά του πολυτεχνείου "  ανώνυμου ποιητή

Σε σας αδέρφια μου εμείς

χρωστάμε τη ζωή μας,

το αίμα μας, το σώμα μας

την ύστερη πνοή.

Ζητήσατε κάτι κακό;

Δόξες ή μεγαλεία;

'Οχι ! Ζητήσατε απλά

λίγη ελευθερία.

Η λευτεριά στους 'Ελληνες

είν' όλη η ζωή τους

κι όταν τη χάσουν

δίνουνε το αίμα, την πνοή τους.

"Εδώ Πολυτεχνείο "της 'Ελλης Κιούση

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

ακούτε ελεύθερο σταθμό

εδώ είναι το σκληρό σχολείο

οι φοιτητές μαζί με το λαό.

'Αντε, βοηθάτε παλικάρια

βάλτε όλα σας τα δυνατά,

ν' αγωνιστούμε σα λιοντάρια

να θυμηθούμε πάλι τα παλιά.

Εδώ, εδώ πολυτεχνείο

ακούτε ελεύθερη φωνή

εδώ είναι το κρυφό σχολείο

για λευτεριά, ειρήνη, προκοπή

Εμπρός, εμπρός Πολυτεχνείο

εμπρός δε βγάζει τσιμουδιά

έξω το κάνανε σφαγείο

νεκροί οι φοιτητές κι η ανθρωπιά.

Εδώ Πολυτεχνείο… του Βασίλη Ρώτα

 

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

Πολυτεχνείο! Εδώ καλώ

βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,

βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,

σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!

Τα νιάτα που έστησαν εδώ

του Αγώνα τραγικόν χορό

και τραγουδούν τη Λευτεριά,

σου τα σκοτώνουν τα παιδιά.

Της βίας ο δούλος ο μωρός

δουλέμπορος, φονιάς μιαρός,

σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,

τ' αγόρια, τα κορίτσια σου.

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

τα νιάτα σέρνουνε χορό.

Της Επιστήμης τα παιδιά

και τραγουδάν τη Λευτεριά.

Εδώ της νιότης ο άξιος νους,

που χτίζει θέατρα, ναούς,

σκεδιάζει ιδέες και μηχανές

και δένει το αύριο με το χτες,

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

μέσα στης τέχνης το ιερό

σκοτώνει η βία τα παιδιά

που τραγουδούν τη Λευτεριά.

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

γίνεται ανήκουστο κακό!

Της βίας ο δούλος ο μωρός

του Χάρου μαύρος έμπορος,

σφάζει τα τέκνα του λαού.

τη νιότη, την ελπίδα του,

το άνθος του αύριο, τον καρπό

της τέχνης και της γνώσης, ω!

Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή

καλούν το Χρέος κι η Τιμή

Λαέ μας, βοήθα τα παιδιά.

Ο αγώνας για τη Λευτεριά.

Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου της Λένας Παππά

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα

κείτεται

-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-

για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,

και συ στο σπιτάκι σου,

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,

η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.

Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,

γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο

Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,

για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

"Οι δικές τους οι φωνές" της Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

Κινήσαν οι φωνές τους

με τους τρελλούς αγέρηδες να σμίξουν

Να παραβγούν στο πάλεμα τους σιδηρόφραχτους

Να πετάξουν πάνω από τις πύλες του Πολυτεχνείου

Να περάσουν τα σύνορα της πρωτεύουσας

και να γιομίσει η Ελλάδα, ΕΛΛΑΔΑ

Οι δικές τους οι φωνές

προτάσσουν το στήθος στα τανκς, στα τεθωρακισμένα

"των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών

των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων"

άλλοτε μετουσιώνονται σε κραυγή: Ελευθερία

και άλλοτε σε αίμα: Και πάλιν Ε λ ε υ θ ε ρ ί α.

Μικρός τύμβος του Νικηφόρου Βρεττάκου

(17 Νοεμβρίου 1973)

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,

υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί

που ωραία λουλούδια τις μορφές σας

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Από την ενότητα «Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων του ποιητή, εκδ.Τρία φύλλα, 1981.

Φοβάμαι του Μανόλη Αναγνωστάκη

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

"1050 Χιλιόκυκλοι της Κωστούλα Μητροπούλου

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"

Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,

δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,

αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,

ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"

Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,

εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,

χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,

σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,

τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,

δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,

κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"

Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,

δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,

λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,

πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

Το αγόρι και η πόρτα του Γιάννη Ρίτσου

Εκεί που έπεσε

είναι μια κόκκινη λίμνη,

ένα κόκκινο δέντρο,

ένα κόκκινο πουλί.

Σηκώθηκε όρθια

η πεσμένη καγκελόπορτα-

χιλιάδες άλογα.

Λαός καβαλίκεψε.

Κομνηνέ! - φωνάξαμε.

Γύρισε και μας κοίταξε

δε φορούσε επίδεσμο

ούτε στεφάνι.

Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα

και μαύρα, πιο μαύρα-

καλπασμός, - η ιστορία

Να προφτάσουμε.

Λογοτεχνικό περιβόλι!