Αν τα παιδιά σας έχουν την ενοχλητική συνήθεια να τσακώνονται διαρκώς μπροστά σας δοκιμάστε αυτό το κόλπο για να ησυχάσουν!

- 9:53 π.μ.

Όλες οι μαμάδες έχουμε βρεθεί σε αυτήν τη δυσάρεστη θέση.
Τα παιδιά μας τσακώνονται και εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Οι περισσότερες τα απειλούμε, φωνάζουμε, αγχωνόμαστε και καταλήγουμε να τσακωνόμαστε εμείς μαζί τους, ενώ εκείνα μετά από λίγο έχουν ξεχάσει, ότι καβγάδιζαν.

Πόσα πράγματα προσπαθήσαμε να κάνουμε για να σταματήσουν να τσακώνονται; Αμέτρητα, αλλά τίποτα από αυτά δεν λειτούργησε.

Μία μαμά που είχε δοκιμάσει τα πάντα και είχε κουραστεί από τους καβγάδες των τριών παιδιών της, δοκίμασε μια μέθοδο λιγάκι αμφιλεγόμενη, την οποία – τελικά – μας τη συστήνει ανεπιφύλακτα!

«Από μικρή ήθελα μία οικογένεια με τρία παιδιά. Ζητούσα πάντα από τους γονείς μου ένα αδερφάκι, αλλά δεν μου έκαναν το χατίρι. Έτσι, όταν απέκτησα τρία παιδιά ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Αγκαλιές, γέλια, φιλιά και η στιγμή που παίζουν όλα μαζί ήρεμα με γεμίζουν χαρά.

Υπάρχουν, όμως, και εκείνες οι στιγμές που είναι δύσκολες. Οι στιγμές που συνοδεύονται από φωνές, ουρλιαχτά, κλωτσιές, χρήση άσχημης γλώσσας. Είναι οι στιγμές εκείνες που τα επίπεδα άγχους μου γίνονται πολύ υψηλά.

Συνήθως, οι καβγάδες των παιδιών γίνονται για τα παιχνίδια, τους φίλους, τα ξαδέρφια, το φαγητό. “Είναι δικό μου!” – “Όχι δικό μου είναι”. Και φαίνεται να θέλουν πολύ αυτό το οποίο διεκδικούν, αλλά οι τόνοι ανεβαίνουν περισσότερο για κάτι άλλο.

Τα παιδιά τσακώνονται, επειδή θέλουν την προσοχή μας. Θέλουν να ξέρουν – ποιον αγαπά η μαμά ή ο μπαμπάς πιο πολύ. Ποιος έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους.

Πώς το ξέρω αυτό;

Επειδή κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά τους οι καβγάδες τους γίνονται πιο έντονοι και κρατούν περισσότερο. Και εγώ φυσικά δεν ξέρω τι να κάνω. Να τα τιμωρήσω; Να τους πάρω τα παιχνίδια; Να τους επιβάλλω να ζητήσουν συγγνώμη; Νιώθω τα χέρια μου δεμένα και τα νεύρα μου να χτυπούν κόκκινο!

Σε μία συζήτηση που είχα με μία ψυχολόγο με συμβούλεψε να κάνω ένα πράγμα, όταν τα παιδιά μου τσακώνονταν. Και η συμβουλή της ήταν για μένα σωτήρια.

Μου είπε, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα αρχίσουν τα παιδιά μου να τσακώνονται να τους ζητήσω να φύγουν από το δωμάτιο που βρισκόμαστε όλοι μαζί και να τσακωθούν στο δικό τους.

Στην αρχή παραξενεύτηκα, αλλά το δοκίμασα. Τα παιδιά τις πρώτες φορές που τους είπα, ότι επιτρέπεται να τσακωθούν, αλλά θα πρέπει να πάνε στο δωμάτιό τους να το κάνουν, με κοίταζαν γεμάτα απορία. Και τελικά επέστρεφαν λέγοντας: “Δεν θέλουμε να τσακωθούμε” ή μερικές φορές πήγαιναν στο δωμάτιό τους και συνέχιζαν εκεί τον καβγά. Τότε, εγώ έπρεπε απλώς να περιμένω να σταματήσουν με την ελπίδα να μην σκοτώσει το ένα το άλλο. Και μέσα σε λίγα λεπτά γύριζαν πίσω ανέπαφα!

Χωρίς εμένα να επεμβαίνω οι καβγάδες τους έγιναν λιγότερο έντονοι και λιγότερο συχνοί, ενώ εγώ εκείνες τις στιγμές συνέχιζα το πρόγραμμά μου.

Σταμάτησαν οι καβγάδες μεταξύ τους; Σίγουρα, όχι! Αλλά πλέον εγώ δεν είμαι κομμάτι τους. Τώρα πια τα παιδιά επικεντρώνονται στα αντικείμενα για τα οποία τσακώνονται. Και ένας καβγάς για ένα παιχνίδι – πιστέψτε με – έχει πολύ λιγότερο ενδιαφέρον από έναν καβγά για την αγάπη…»