"Τα όνειρα " του συγγραφέα Δημήτρη Νομικού

- 11:43 π.μ.

Ονειρεύομαι

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου τα παιδιά θα έχουν πάρει τέτοια παιδεία, ώστε να γυρνάνε την πλάτη τους κάθε φορά που κάποιος μπαμπάς τους πάει στον πόλεμο ή ασκεί οποιαδήποτε μορφής επιλεκτική εξουσία. Έτσι μπαμπάδες όλου του κόσμου, θα ξέρετε πολύ καλά τι σας περιμένει στην επιστροφή σας.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου οι γυναίκες θα κλειδώνουν τις πόρτες τους κάθε φορά που ένας άντρας θα θέλει να ασκήσει την οποιαδήποτε μορφή βίας και θα αρνηθούν να ξαναδεχτούν τον οποιοδήποτε βίαιο ή ήρωα στην ερωτική τους φωλιά. Έτσι άντρες αυτής της γης, θα ξέρετε πόσο μόνοι θα ξεμείνετε με τις επιλογές σας.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου το κέντρο του θα είναι οι νέες γενιές, εναποθέτοντας σε αυτούς τα κέντρα των αποφάσεων, γιατί τον κόσμο που αυτοί μπορούν να φανταστούν, εμείς ούτε στα όνειρά μας δεν τον πλησιάζουμε. Τα παιδιά, είναι τόσο δίκαια όταν από μόνα τους αποφασίζουν!

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου οι γονείς θα λένε στα παιδιά τους ότι σε ακούω σε αυτό που θέλεις και σε προωθώ γι αυτό, χωρίς να τα έχουν εξαναγκάσει να γίνουν κακέκτυπα αντίγραφα δικά τους, επειδή γι αυτό ήρθαν τα παιδιά σε αυτή τη ζωή. Στα όνειρά τους βρίσκεται το μέλλον αυτού του πλανήτη αλλά στους εφιάλτες τους τελικά ξημερώνουνε το παρόν τους.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο στον οποίο βάση των αξιών θα μετράει το χρήμα και όχι θα μετράει την αξία του χρήματος. Έτσι το συν αγωνίζεσθαι διαγράφοντας το ανταγωνίζεσθαι θα γίνει και πάλι ευ αγωνίζεσθαι. Η μόνη νίκη που μετράει, είναι να ξεπερνάς τον προηγούμενο εαυτό σου. Τα υπόλοιπα, είναι απλά χειροκροτήματα και όταν η αυλαία πέσει μένεις πάντα μόνος.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου η λέξη διαφορετικότητα θα έχει απαλειφτεί, γιατί από μόνη της δηλώνει ότι υπάρχουν εξαιρέσεις ενώ είμαστε τόσο διαφορετικά όμοιοι όλοι μας! Κανένας δεν είναι ίδιος με κανένα άλλο και όμως είμαστε μία ανθρωπότητα, αναπνέουμε ένα αέρα και έχουμε το χάρισμα της ζωής σε ένα πλανήτη που αν του έρθει μας σβήνει σε μία στιγμή. Η αιωνιότητα, είναι ένας χαρτοπόλεμος. Εντυπωσιακά πολύχρωμος, αλλά τον σκορπάει όπου θέλει ο αέρας.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου όταν λέμε σε αγαπώ δεν θα εννοούμε προσδοκώ, αναμένω, απαιτώ, χρειάζομαι, επιβάλλω, συμπληρώνω την έλλειψή μου, βολεύομαι, χρησιμοποιώ, μπαλώνω, εκμεταλλεύομαι, μειονεκτώ ή υπερτερώ, αλλά σε αγαπώ γιατί έτσι.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου διορθώνουμε αντί να χαλάμε και γινόμαστε μέρος της λύσης αντί για αιτία του προβλήματος. Είμαστε η ίαση στη νοσηρότητα του πλανήτη γιατί αυτός νοσεί από τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου όποτε θα χάνουμε το μέτρο, θα κοιτάμε τα μάτια ενός μικρού παιδιού και έτσι θα καταλαβαίνουμε πόσο μακριά έχουμε τραβήξει από το νόημα αυτής της ζωής και πόσο άχρηστα σκουπίδια έχουμε μαζέψει στη διαδρομή μας. Αν τα μάτια αυτά είναι δακρυσμένα, έχουμε αποτύχει οικτρά.

Ξυπνάω κάθε μέρα, και γνωρίζω ότι τον κόσμο αυτόν δεν θα τον δω εγώ. Γνωρίζω ακόμα ότι αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν μπορούμε, αλλά στο ότι δεν θέλουμε. Για αυτό και αφήνουμε πάντα κάποιος άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Μένω ξύπνιος όμως με αυτό το όνειρο ζωντανό, γιατί κάποια μέρα, ίσως κάποιοι ακόμα να θελήσουν.

Η φωτογραφία του συγγραφέα Δημήτρη Νομικού: