«Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ»…

Η μαμά μου είχε πολλά προβλήματα. Δεν κοιμόταν και ήταν εξαντλημένη. Ήταν ευερέθιστη, γκρινιάρα και πικραμένη. Ήταν πάντα άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε. Η κατάσταση ήταν ίδια, αλλά η μαμά ήταν διαφορετική. Μια μέρα ο μπαμπάς μου της είπε: - Τρεις μήνες ψάχνω για δουλειά και δεν έχω βρει τίποτα, θα πιω μερικές μπύρες με φίλους. Η μαμά μου απάντησε: - Είναι εντάξει. Ο αδελφός μου της είπε: - Μαμά, δεν τα πάω καλά σε όλα τα θέματα του Πανεπιστημίου... Η μαμά μου απάντησε: - Εντάξει, θα προσπαθήσεις να περάσεις κ…

ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ «ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ»!

Ο Καζαντζάκης ως λογοτέχνης και ως στοχαστής το μόνο δεδομένο που δέχεται είναι η ελευθερία της σκέψης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο: "Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω:"Αυτό θέλω!" Ξέρω τώρα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία." Δεν είναι τυχαίο ότι ο…

Τι όμορφο που είναι το βιβλίο!

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,ακόμη και στο κρεβάτι,ακόμη και μέσα σε μια βάρκα,ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες,ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα,μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος. Μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή το ρυθμό των αναγνώσεών μας και μας υπενθυμίζει(αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη. …

«Για το σκοτάδι και το φως» , από τον Ζοζέ Σαραμάγκου.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Ο ζω­γρά­φος Δο­μί­νι­κος Πα­να­γι­ω­τό­που­λος, ἐ­νῶ μιὰ ζω­ὴ ζω­γρά­φι­ζε νε­κρὲς φύ­σεις, λου­λού­δια σὲ βά­ζα κι ἄλ­λα τέ­τοι­α,μιὰ μέ­ρα, ἔ­τσι, στὰ κα­λὰ κα­θού­με­να,ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ ζω­γρα­φί­σει τὸ Θε­ό. Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔ­φτα­νε αὐ­τό, ἀ­πο­φά­σι­σε ἐ­πί­σης πὼς ὅ­,τι εἶ­χε ζω­γρα­φί­σει μέ­χρι τό­τε ἦ­ταν ἀ­νά­ξιο λό­γου κι ἄ­ξιο νὰ κα­εῖ. Ἔ­ρι­ξε λοι­πὸν στὴ φω­τιὰ ὅ­λες τὶς νε­κρὲς φύ­σειςκαὶ τὰ λου­λού­δια σὲ βά­ζα κι ὅ­λα τ’ ἄλ­λα σχε­τι­κά, ποὺ εἶ­χε φτιά­ξει,καὶ βάλ­θη­κε νὰ σκέ­φτε­ται πῶς νὰ ζω­γρα­φί­σ…