Λίγα Λόγια για τον πολυτάλαντο Ιρλανδό μυθιστοριογράφο και ποιητή Όσκαρ Ουάιλντ και μια γρήγορη γνωριμία για το οξυδερκές πνεύμα του...

Ο Όσκαρ Ουάιλντ , ήταν  Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός και κριτικός.
Το  πλήρες όνομά του  Όσκαρ Φίνγκαλ Ο'Φλάχερτι Ουίλς Ουάιλντ,  και στην Αγγλική γλώσσα, Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde,  γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου  του έτους 1854 , και πέθανε στο Παρίσι,  στις 30 Νοεμβρίου  του 1900.

Ήταν  ένας από τους διασημότερους  καλλιτέχνες της βικτοριανής εποχής, αντισυμβατικός και ιδιοφυής, έζησε την κολακεία και την τεράστια φήμη, αλλά και την κατασυκοφάντηση, τη φυλακή, την εξορία.

Παρέμεινε γνωστός για το οξυδερκές πνεύμα, τις εξεζητημένες εμφανίσεις και τους πνευματώδεις διαλόγους του.

Θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του Αισθητισμού,  ένα κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Βρετανία και θεωρείται κατά κάποιο τρόπο το αγγλικό παρακλάδι του γαλλικού συμβολισμού.

Σαν  εκπρόσωπος του κινήματος του Αισθητισμού ασχολήθηκε με όλες τις μορφές διανόησης: εξέδωσε μία ποιητική συλλογή, έδωσε ομιλίες στις Η.Π.Α. και στον Καναδά σχετικά με τον «Αγγλικό Διαφωτισμό στην Τέχνη» και έπειτα επέστρεψε στο Λονδίνο όπου έγραψε μεγάλο αριθμό άρθρων ως δημοσιογράφος.
 
Ο Ουάιλντ επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο των John Ruskin και Walter Pater, οι οποίοι δίδασκαν στην Οξφόρδη την εποχή που σπούδαζε εκεί ο ποιητής, και υπερασπίστηκε το δόγμα της τέχνης για την τέχνη, αρνούμενος την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ηθικής παραμέτρου στην τέχνη.

 Στην δεκαετία  του 1880,  πέρασε από διάφορα είδη γραπτού λόγου και γεύτηκε την δόξα σαν θεατρικός συγγραφέας στο Λονδίνο στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.
 Στις μέρες μας έχει γίνει γνωστός για τα ευφυολογήματά του, το μοναδικό του μυθιστόρημα (Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ), τα θεατρικά έργα του, τις συνθήκες φυλάκισής του καθώς και τον πρόωρο θάνατό του.

Γεννήθηκε στο Δουβλίνο. , από επιφανείς διανοούμενους γονείς , με Αγγλικές ρίζες.
 Ο Όσκαρ από μικρός έμαθε άπταιστα Γαλλικά και Γερμανικά.

Σπούδασε στο Trinity College, κερδίζοντας για τις επιδόσεις του το Χρυσό Μετάλιο Μπέρκλεϊ, το οποίο αποτελούσε την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση για φοιτητή του κολεγίου. Παράλληλα, του χορηγήθηκε υποτροφία για το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου και συνέχισε τις σπουδές του μέχρι το 1878, λαμβάνοντας το βραβείο Newdigate για την ποιητική του σύνθεση με τίτλο Ραβέννα (Ravenna). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1878 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λονδίνο.

Το 1881 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (Poems) και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για μία σειρά θεωρητικών διαλέξεων για το αισθητικό κίνημα στη Βρετανία.
 Όταν τον ρώτησαν στο τελωνείο τι είχε να δηλώσει απάντησε :
«τη μεγαλοφυΐα μου».

 
Αρχικά, είχε προγραμματιστεί να δώσει πενήντα διαλέξεις σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών, αλλά κατέληξε να παραμείνει στις ΗΠΑ περίπου ένα χρόνο, παραχωρώντας 140 διαλέξεις.

Στη συνέχεια, ο Ουάιλντ μάγεψε το Παρίσι ενώ αργότερα οι διαλέξεις συνεχίστηκαν και σε Βρετανία και Ιρλανδία. Οι διαλέξεις του ήταν ένα one man show, θεατρικές παραστάσεις χωρίς υπόθεση, που προκαλούσαν την αποδοκιμασία των κριτικών. «Όταν με λοιδορούν, τότε ξέρω ότι πέτυχα», είπε αργότερα ο ίδιος ο Ουάιλντ.

Το 1884 παντρεύτηκε την Κόνστανς Λόυντ και μαζί απέκτησαν δύο γιους. Ο Ουάιλντ εργάστηκε σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, παρέχοντας δημοσιογραφικά κείμενα και κριτικές. Μάλιστα, την περίοδο 1887-1889 ανέλαβε και την έκδοση ενός περιοδικού, του The Lady's World, το οποίο μετονόμασε σε The Woman's World.

Το 1888 εκδόθηκε το έργο του «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 τελειοποίησε τις ιδέες του σχετικά με την ανωτερότητα της τέχνης σε μια σειρά από διαλόγους και δοκίμια, ενώ ενσωμάτωσε σκέψεις του για την παρακμή, την δολιότητα και την ομορφιά στο μοναδικό του μυθιστόρημα, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ (The picture of Dorian Grey, 1890). Η δυνατότητα που του παρείχε, να αναλύσει σε βάθος λεπτομέρειες του Αισθητισμού καθώς και να καταπιαστεί με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, έστρεψε τον Ουάιλντ στο θέατρο. Έγραψε το θεατρικό Σαλώμη (Salome, 1891) στο Παρίσι, στα γαλλικά, έργο που δεν ανέβηκε στην Αγγλία παρά μόνο χρόνια αργότερα, εξαιτίας της απαγόρευσης έργων με Βιβλικό περιεχόμενο στο αγγλικό σανίδι. Ανεπηρέαστος από τις αντιδράσεις, ο Ουάιλντ έγραψε τέσσερις ακόμα κοινωνικές σάτιρες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, οι οποίες τον έκαναν έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς του ύστερου Βικτωριανού Λονδίνου.

Η λογοτεχνική του δόξα όμως έφτασε στο αποκορύφωμα το 1891 με το μοναδικό του μυθιστόρημα:

«Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι».

Πολλοί αναγνωρίζουν αυτοβιογραφικά στοιχεία σε αυτό, ενώ το ίδιο βιβλίο χρησιμοποιήθηκε και κατά τη διάρκεια της δίκης του το 1895.

Ο Ουάιλντ κατηγορήθηκε για ομοφυλοφιλία. Συγκεκριμένα, ο 9ος Μαρκήσιος του Κουίνσμπερυ, πατέρας του ποιητή Λόρδου Άλφρεντ Ντάγκλας με τον οποίο συνδεόταν ο Ουάιλντ, του επιτέθηκε προσωπικά για την ομοφυλοφιλία του. Ο Ουάιλντ υπέβαλε μήνυση αλλά η κίνηση αυτή στράφηκε εναντίον του, καθώς βρέθηκε ο ίδιος κατηγορούμενος. Στις 25 Μαΐου του 1895 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα δύο ετών.

Κατά την παραμονή του στη φυλακή, υπό άθλιες συνθήκες που επιβάρυναν την υγεία του, έγραψε την «Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ», το τελευταίο σπουδαίο έργο του, που ανήκει στα σημαντικότερα ποιήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και καταγράφει τις εμπειρίες του στη φυλακή. Εκεί έγραψε επίσης και ένα γράμμα προς τον Άλφρεντ Ντάγκλας, ο οποίος δημοσίευσε ένα μέρος του το 1905, μετά το θάνατο του Όσκαρ Ουάιλντ, υπό τον τίτλο De Profundis (Εκ βαθέων).

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Ουάιλντ αυτοεξορίστηκε και μόλις τρία χρόνια αργότερα πέθανε, στις 30 Νοεμβρίου του 1900, σε ένα παρισινό ξενοδοχείο.

Εκεί έγραψε και το τελευταίο του έργο, Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντινγκ (The Ballad of Reading Gaol, 1898), ένα μακροσκελές ποίημα όπου παρουσιάζει τις κακουχίες της ζωής στην φυλακή.
 Πέθανε άπορος στο Παρίσι , στις 30 Νοεμβρίου του έτους  1900, σε ηλικία  μόλις 46 ετών, από μηνιγγίτιδα και πριν το θάνατό του ασπάστηκε τον Καθολικισμό.
Σχετικά με τα αίτια του θανάτου του, έχουν δοθεί διαφορετικές ερμηνείες.
 Ο βιογράφος του Richard Ellmann, υποστήριξε πως οφειλόταν σε σύφιλη, ωστόσο ο Μέρλιν Χόλαντ, επίσης βιογράφος και εγγονός του Ουάιλντ, θεωρεί πως η ερμηνεία αυτή αποτελεί παρανόηση, συνδέοντας τη μηνιγγίτιδα που τον προσέβαλε με μία χειρουργική επέμβαση που είχε προηγηθεί. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, όπως αυτή επιβεβαιώνεται και από αναφορές των ιατρών του Ουάιλντ, τα αίτια του θανάτου του δεν σχετίζονται με πιθανή σύφιλη.

Ο Ellmann γράφει πολύ χαρακτηριστικά πως ο Ουάιλντ έζησε τη ζωή του με δύο ταχύτητες:
«Αργά και θριαμβικά την περίοδο της δόξας, όταν στα ύψη της φήμης του έμοιαζε ότι θα έμενε για πάντα στον ουρανό της διασημότητας, και με κινηματογραφική ταχύτητα τη δεύτερη περίοδο, μετά την αποφυλάκισή του, όταν μέσα σε δύο χρόνια έζησε μία ακόμη κόλαση, μια νέα πνευματική αυτή τη φορά φυλακή, που τώρα την είχε δημιουργήσει ο ίδιος επανασυνδεόμενος με τον πρώην εραστή του, εξαιτίας του οποίου κατέληξε πίσω από τα σίδερα, ανεχόμενος τις φιλοδοξίες του να είναι και αυτός ποιητής ενώ δεν είχε ίχνος ταλέντου, τρέχοντας πίσω από το φάντασμα του εαυτού του που το κατηύθυνε πλέον ο θάνατος».

Ο τάφος του βρίσκεται στο Παρίσι και επάνω είναι γραμμένοι στίχοι από τη «Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ»:
Γι' αυτόν, η τσακισμένη λήκυθος του οίκτου θα γεμίζει με ξένα δάκρυα.
Γιατί θα τονε θρηνούν οι απόκληροι της ζωής κι οι απόκληροι πάντα κλαίνε.

Το έργο του έχει γίνει η αφορμή για να γραφτούν όπερες, συμφωνικά ποιήματα, ορχηστρικές σουίτες, μπαλάντες, μιούζικαλ αλλά και ροκ τραγούδια.

 

Ας διαβάσουμε τα διάσημα λόγια του:

Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή. Η μία είναι όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας και η άλλη όταν εκπληρώνονται.

Δεν θα έπρεπε ποτέ να εμπιστεύεται κανείς μία γυναίκα που λέει την πραγματική της ηλικία. Μια γυναίκα που θα το έλεγε αυτό σε κάποιον, θα μπορούσε να του πει οτιδήποτε.

Είκοσι χρόνια ειδυλλίου κάνουν μια γυναίκα να μοιάζει με ερείπιο. Όμως, είκοσι χρόνια γάμου τη μετατρέπουν σε κάτι σαν δημόσιο κτίριο.

Ένας ηθικολόγος άντρας είναι βασικά υποκριτής. Ενώ μια ηθικολόγος γυναίκα είναι δίχως άλλο άσχημη.

Η ιστορία είναι απλώς ένα ευαγγέλιο.

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον άγιο και τον αμαρτωλό είναι ότι κάθε άγιος έχει ένα παρελθόν και κάθε αμαρτωλός ένα μέλλον.

Κάθε πορτρέτο που γίνεται με την έμπνευση του ζωγράφου, είναι το πορτρέτο του καλλιτέχνη και όχι αυτού που ποζάρει.

Κυνικός είναι ο άνθρωπος που ξέρει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα.

Μια εποχή που δεν έχει κριτική δραστηριότητα, είτε είναι εποχή μιας ανεξέλεγκτης τέχνης ιερατικής και περιορίζεται να αναδημιουργεί καθιερωμένους τύπους τέχνης, είτε μια εποχή που δεν έχει τέχνη καθόλου.

Μόνο ένα πράγμα στον κόσμο είναι χειρότερο από το να γίνεσαι αντικείμενο κουτσομπολιού και αυτό είναι να μη γίνεσαι αντικείμενο κουτσομπολιού.

Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από την εμφάνιση.

Μου αρέσουν οι γυναίκες που δεν έχουν παρελθόν, όπως και οι άντρες που έχουν μέλλον.

Ο ποιητής μπορεί ν' αντέξει τα πάντα, εκτός από ένα ορθογραφικό λάθος.

Οι άντρες πάντα θέλουν να είναι η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας. Οι γυναίκες, αντίθετα, θέλουν να είναι το τελευταίο αίσθημα ενός άντρα.

Οι γυναίκες απεικονίζουν τον θρίαμβο της ύλης ενάντια στο νου, με τον ίδιο τρόπο που οι άντρες απεικονίζουν τον θρίαμβο του νου ενάντια στην ηθική.

Οι γυναίκες πλάστηκαν για να τις αγαπούμε και όχι για να τις λατρεύουμε.

Όσο ο πόλεμος θα θεωρείται σαν ένα κακό, θα έχει τους θαυμαστές του, όταν όμως θα χαρακτηριστεί κτηνωδία, θα πάψει να υποστηρίζεται από τον περισσότερο κόσμο.

Τα παιδιά στην αρχή αγαπούν τους γονείς τους – όταν μεγαλώνουν τους κρίνουν – κάποιες φορές τους συγχωρούν.

Έχουμε πραγματικά τα πάντα κοινά με την Αμερική σήμερα εκτός, φυσικά, από τη γλώσσα.

Η αδιαφορία είναι η εκδίκηση του κόσμου προς τις μετριότητες.

Indifference is the revenge the world takes on mediocrities.

Η εκπαίδευση είναι ένα θαυμαστό πράγμα, αλλά είναι καλό να θυμόμαστε καμιά φορά πως τίποτα που αξίζει να γνωρίσει κανείς μπορεί να διδαχθεί.

Κάποιος πρέπει πάντα να παίζει τίμια όταν κάποιος άλλος έχει τις κάρτες που κερδίζουν.

Η ζωή είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα για να μιλήσει κανείς σοβαρά.

Η μόδα είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.

Η πίστη είναι για τη συναισθηματική ζωή ό,τι η εγκράτεια για το πνεύμα − μία ομολογία της αποτυχίας και τίποτα περισσότερο.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο του ρηχού.

Η συνέπεια είναι το τελευταίο καταφύγιο του πεζού.

Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.

Ambition is the last refuge of the failure.

Phrases and Philosophies for the Use of the Young (1894)

Κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να καθορίσει τον άνθρωπο ως λογικό ζώο που χάνει πάντα την ιδιοσυγκρασία του όταν καλείται να ενεργήσει σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής.

Κάποιος πρέπει πάντα να παίζει τίμια όταν κάποιος άλλος έχει τις κάρτες που κερδίζουν.

Λένε πως όταν οι καλοί Αμερικανοί πεθαίνουν πηγαίνουν στο Παρίσι.

They say, Lady Hunstanton, that when good Americans die they go to Paris.

A Woman of No Importance (1893), Mrs. Allonby, Act I

Λίγη ειλικρίνεια είναι επικίνδυνο πράγμα, και πολύ είναι απολύτως μοιραίο.

Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό.

Ναι, είμαι ένας ονειροπόλος. Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του με το φεγγαρόφωτο, και να δει το χάραμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο.

Yes: I am a dreamer. For a dreamer is one who can only find his way by moonlight, and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world.

The Critic As Artist (1891), μέρος 2ο

 

Ο άνθρωπος πρέπει να επιλέγει προσεκτικά τους εχθρούς του.

A man cannot be too careful in the choice of his enemies.

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.

The only way to get rid of a temptation is to yield to it.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Οι άντρες παντρεύονται επειδή έχουν κουραστεί, οι γυναίκες επειδή έχουν περιέργεια, και οι δύο είναι δυσαρεστημένοι.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα.

Οι νέοι θέλουν να είναι πιστοί και δεν είναι· οι γέροι θέλουν να είναι άπιστοι και δεν μπορούν: αυτό είναι όλο.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Γνώμες κάποιου άλλου είναι οι σκέψεις τους, μίμηση οι ζωές τους, αντιγραφή τα πάθη τους.

De Profundis, 1905

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις κάποιου άλλου, οι ζωές τους μία μίμιση, τα πάθη τους μια αναφορά.

Οποιοσδήποτε μπορεί να φτιάξει ιστορία. Μόνο ένας σπουδαίος άντρας μπορεί να τη γράψει.

Όποτε οι άνθρωποι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι πάντα πως πρέπει να κάνω λάθος.

Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος αρχίζει κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και καταλήγει κοροϊδεύοντας τους άλλους.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Όταν οι Θεοί επιθυμούν να μας τιμωρήσουν, απαντούν στις προσευχές μας.

Περισσότερη από τη μισή σύγχρονη κουλτούρα βασίζεται στο τι κάποιος δεν πρέπει να διαβάζει.

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τις γυναίκες που λένε την πραγματική τους ηλικία. Αφού μπορούν να πουν αυτό, μπορούν να πουν τα πάντα.

Σκέφτομαι ότι ο Θεός στη δημιουργία του ανθρώπου υπερεκτίμησε κάπως τις δυνατότητές του.

Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά αγνοούν την αξία τους.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Συγχωρείτε πάντα τούς εχθρούς σας τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο.

Συμπαθώ τα πρόσωπα πιο πολύ από τις αρχές, και συμπαθώ τα πρόσωπα χωρίς αρχές περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο.

Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Τα μεγάλα πάθη είναι προνόμιο των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να κάνουν.

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Τα περισσότερα σύγχρονα ημερολόγια χαλούν τη γλυκιά απλότητα των ζωών μας με την υπενθύμιση ότι κάθε ημέρα που περνά είναι η επέτειος κάποιου εντελώς αδιάφορου γεγονότος.

Τι είναι κυνικός; Ένα άτομο που ξέρει την τιμή όλων και την αξία κανενός.

Η αλήθεια είναι ότι το κοινό έχει μια ακόρεστη όρεξη να μαθαίνει τα πάντα, εκτός απ' αυτά που αξίζει να μάθει. Η Δημοσιογραφία, ξέροντάς το πολύ καλά αυτό, κι έχοντας τις συνήθειες και τα κόλπα γνήσιου έμπορα, του προσφέρει αυτό που της ζητά.

The fact is, that the public have an insatiable curiosity to know everything, except what is worth knowing. Journalism, conscious of this, and having tradesmanlike habits, supplies their demands.

The Soul of Man Under Socialism (1895), Η Ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό, μετάφρ. Ολυμπία Καράγιωργα, εκδ. Γνώση (1984), σελ. 64

Το γέλιο δεν είναι κακή αρχή για μια φιλία, και είναι ό,τι καλύτερο για τέλος.

Laughter is not at all a bad beginning for a friendship, and it is far the best ending for one.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Το κοινό είναι θαυμάσια ανεκτικό. Συγχωρεί τα πάντα εκτός από τη μεγαλοφυία.

Το κουτσομπολιό είναι γοητευτικό! Η ιστορία είναι εν μέρει κουτσομπολιό.... Αλλά το σκάνδαλο είναι κουτσομπολιό που έγινε βαρετό από την ηθικότητα.

Το μόνο καθήκον μας απέναντι στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε.

The one duty we owe to history is to re-write it.

The Critic as Artist (1891), Gilbert

Το να διαφωνήσεις με τα τρία τέταρτα των Βρετανών είναι μια από τις πρώτες προϋποθέσεις της λογικής.

Το πλεονέκτημα των συναισθημάτων είναι ότι μας βγάζουν από την πορεία μας και το πλεονέκτημα της επιστήμης είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα.

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

Τρία πράγματα μισώ στη ζωή: τις ζεστές μπύρες, τον χλιαρό καφέ και τις «κρύες» γυναίκες.

Τριάντα πέντε είναι μια πολύ ελκυστική ηλικία. Η κοινωνία του Λονδίνου είναι πλήρης γυναικών πολύ μεγαλύτερης ηλικίας που με ελεύθερη επιλογή τους, έχουν παραμείνει τριάντα πέντε για χρόνια.

Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα.

There is only one thing in the world worse than being talked about, and that is not being talked about.

Από την δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ , ένα μικρό απόσπασμα από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 830, 1/2/1962,αξίζει να το διαβάσουμε:

Στο πρώτο ερώτημα του συνηγόρου του απάντησε ως εξής:

ΟΥΑΪΛΔ: Είμαι ο μηνυτής εις την παρούσαν υπόθεση. Είμαι 39 ετών. Ο πατέρας μου ήταν ο Σερ Ουίλιαμ Ουάιλδ, γιατρός στου Δουβλίνο και πρόεδρος της επιτροπής της Απογραφής.

Στο άκουσμα της ηλικιας του Ουάιλδ, ο Κάρσον, ο συνήγορος του Κουήνσμπερι, έσπευσε να κρατήσει μια σημείωση. Τι είχε συμβεί; Ο Ουάιλδ, κατεχόμενος απ' την ιδέα πως θάκανε κακή εντύπωση στους ενόρκους η διαφορά μεταξύ 40 και 20, όση ήταν η διαφορά της ηλικίας μεταξύ του Ντάγκλας και της δικής του, σκέφτηκε να μικρύνει τη δική του με την αντίληψη πως το 39 θα χτυπούσε λιγότερο στ' αυτί απ' το 41. Λησμόνησε όμως πως ο Κάρσον ήταν συμμαθητής και συνομήλικός του. Κι έτσι με το ανόητο αυτό ψέμα τούδινε ένα πρώτο αιχμηρό βέλος που αυτός θα το χρησιμοποιούσε σε λίγο για να τον πλήξει στο πιο ευπρόσβλητο σημείο του: την αξιοπιστία του.

Λένε πως ο Κάρσον έδινε μεγάλη σημασία στο ποια θα ήταν η πρώτη ερώτηση που θάκανε στον αντίπαλό του, ώστε να τον βάλει σε ψυχολογικώς μειονεκτική θέση. Και βεβαιώνουν ακόμα πως μπαίνοντας την πρώτη μέρα στη δίκη δεν είχε βρει ακόμη το αντικείμενο απάνω στο οποίο θάκανε την πρώτη του ερώτηση στο φοβερό αντίδικό του. Η ψεύτικη δήλωση του Ουάιλδ για την ηλικία του του τόδωσε: Έτσι μόλις ετέλειωσε τις ερωτήσεις του ο Κλαρκ, σηκώθηκε αμέσως ο Κάρσον για ν' αρχίσει την αντεξέταση του Ουάιλδ. Κι η πρώτη ερώτησή του ήταν:

ΚΑΡΣΟΝ: Είπατε ότι είστε ηλικίας 39 ετών. Νομίζω ότι είστε υπέρ τα 40. Εγεννήθητε στις 16 Οκτωβρίου 1854;

ΟΥΑΪΛΔ: Δεν επιθυμώ να ποζάρω για νέος. Είμαι 39 ή 40 ετών. Έχετε το πιστοποιητικό της γεννήσεώς μου κι αυτό λύει το ζήτημα.

ΚΑΡΣΟΝ: Αλλ' εφόσον εγεννήθητε το 1854, σημαίνει ότι είσαστε υπέρ τα 40;

ΟΥΑΪΛΔ: Α! Έχει καλώς.

ΚΑΡΣΟΝ: Τι ηλικίας είναι ο Λόρδος Άλφρεντ Ντάγκλας;

ΟΥΑΪΛΔ: Είναι περίπου 24 ετών και όταν γνωριστήκαμε για πρώτη φορά ήταν μεταξύ 20 και 21 χρονών.

Διαβάστε το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ:
http://logotexnikoperiboli.blogspot.gr/2014/07/oscar-wilde.html

Λογοτεχνικό περιβόλι!