Ποιήματα για τη μοναξιά
Μοναξιά. Ένας όρος που εμπεριέχει
χιλιάδες συναισθήματα. Συχνά, συνδέεται ή μπερδεύεται με τη μοναχικότητα, χωρίς
να έχουν όμως καμία σχέση. Η μοναξιά είναι η αίσθηση του «νιώθω απόλυτα μόνος
στον κόσμο», του «δεν έχω κανέναν», του «είμαι σε ένα δωμάτιο με χιλιάδες
ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα νιώθω μόνος».
Κι αφού μιλάμε για ένα συναίσθημα από
αυτά που δύσκολα εξωτερικεύονται στους γύρω, δε γίνεται παρά να μην
καταπιαστούν με αυτό και τα πιο ευαίσθητα, ρομαντικά πλάσματα: οι ποιητές. Σε
αυτό το κείμενο, θα δούμε μερικά ποιήματα που αγγίζουν το αίσθημα της μοναξιάς.
«Επικίνδυνη Μοναξιά» του Ντίνου
Χριστιανόπουλου
Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά
μου,
ψάχνω μες σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του
ματιού σου.
Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε
κάτι από τη δική σου ομορφιά,
θα του ’λεγα: «Λοιπόν, τι περιμένεις;
με τα καρφιά των παπουτσιών σου κάρφωσέ
με» –
και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί
ούτε μια τρυφερή περίπτυξη.
«Ιδιωτική Οδός» του Οδυσσέα
Ελύτη
Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά
μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι
μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα
χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα
που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας. Αν δεν
είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι
λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα ‘χα πεθάνει της πείνας. Τόσο μακριά
βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. Ξυπνάω τις
νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να
γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς. Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν. Ακούω πως έχουν πάντα
μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ’ αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα)
όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των
κομμάτων — αλίμονο. Μ’ έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η
μοναξιά. Και τα χρόνια περνούν.
«Μοναξιά» του Κώστα
Καρυωτάκη
Μεσάνυχτα και λείπετε, αδερφούλες
μου.
Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.
Τις κάμαρες θ’ ανοίξω που
στοιχειώσανε,
τ’ αγέρι κι η νυχτιά ναν τις
γιομίσει.
Άνε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’ όνειρο
θα ‘ρθει κάποια από σας να ξυπνήσει.
Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα
μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη;
Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα
δάχτυλα,
η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει.
Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως
θλιβομαι,
με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και
σωπαίνει.
Τι να ‘φταιξα και ασπρίζουν στο
τρισκόταδο,
σαν τάφοι, τ’ αδειανά σας τα
κρεβάτια;
Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο,
ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια;
Πώς ξεχειλά σα δάκρυον, αδερφούλες
μου,
η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια!
«Μοναξιά δεν υπάρχει» του Νικηφόρου
Βρεττάκου
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια
του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα
δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα
ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της
μητέρας του
μ’ ανοιγμένα τα δυο μακάρια χειλάκια
του
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν
υπάρχει.
«Κανεὶς δὲν εἶναι μόνος» του Τάσου
Λειβαδίτη
«Ἦρθα», ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στὸ
δωμάτιο, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν
……σὲ περίμενε κανείς.
Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σου ἔδινε μιὰ
βαθύτερη ἀπάντηση.
«Η Μοναξιά» της Κατερίνας
Γώγου
Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες
συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών»
καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα
πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά
γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η
μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει
μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις
φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι
επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό
ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά
είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ
ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν
κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη
ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας
λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει
γυρίζει γυρίζει γυρίζει
Επιμέλεια: Δάφνη Τσάρτσαρου
0 Σχόλια