Μια Κυριακή τόσο μοναδική, αφιερωμένη στο Ιερότερο πρόσωπο της ζωής μας στην ΜΑΝΑ!

Μια Κυριακή τόσο μοναδική, αφιερωμένη στο Ιερότερο πρόσωπο της ζωής μας στην ΜΑΝΑ!
Γράφει η Ρένα Τζωράκη - Μανουκάκη©.

Αυτή η Κυριακή, η δεύτερη Κυριακή του Μάη, όπως είθισται να εορτάζεται κάθε χρόνο, είναι αφιερωμένη στην ΜΑΝΑ!

Την μητέρα, την μανούλα , την μαμά την ΜΙΑ και ανεπανάληπτη μορφή της ΖΩΗΣ μας!

Τι εύηχη λέξη αλήθεια η λέξη ΜΑΝΑ!
Λέξη μοναδική με ηχόχρωμα,

με Νόημα, με ουσία, με μουσική, με αγάπη!
Και πόσο δίκιο είχε ο ποιητής Γεράσιμος Μαρκοράς όταν έγραψε το ποίημα ΜΑΝΑ:

Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία

να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,

σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,

όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,

με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,

γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει

και Μάνα! κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης

πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,

και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,

Μάνα! και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη

τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,

ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,

πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,

αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,

και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,

πετά η ψυχή του.

Στις μανάδες όλου του κόσμου, χρόνια πολλά!

Νιώθουμε τις αγωνίες και τους φόβους τους, συμμεριζόμαστε τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους, σεβόμαστε και τιμάμε την αντοχή, το σθένος και την ανιδιοτελή τους προσφορά. Αντλούμε δύναμη από την παρουσία τους και αισιοδοξία από το παράδειγμά τους.
Κάθε μέρα είναι δική τους.

Αυτές οι γραμμές αφιερώνονται στην Μάνα τη δική μου την γλυκιά μου μανούλα , που δεν υπάρχει πια!

Στην Μάνα της ΑΓΑΠΗΣ, της ευγένειας, της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, της καλοσύνης, της ενδυνάμωσης, της προτροπής!
Αχ! Μανούλα μου!

Δέκα χρόνια πάνε τώρα που πέταξες για τον Ουρανό, όμως δεν πέρασε ούτε μια μέρα μα μην σε θυμηθώ μα μην σε σκεφτώ να μην σε επιθυμήσω!
Ευλογημένη να βρίσκεσαι στην ΑΓΚΑΛΙΑ του Θεού, στην Παρουσία της Αιώνιας Αγάπης και Ειρήνης…

Πώς να λησμονήσω τις ξαγρύπνιες τις προσευχές στο προσκεφάλι μου όταν ήμουνα άρρωστη στην παιδική μου ηλικία, όταν έδινα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, τα γλυκά λόγια ενθάρρυνσης, που μου έσβηνες με μιας όλες τις ανασφάλειες και γέμιζε την καρδιά μου γαλήνη, ελπίδα και αισιοδοξία!
Πώς να σε λησμονήσω στις ωδίνες του τοκετού δίπλα μου και στις τρεις γέννες, σαν έβλεπα τα δακρυσμένα σου μάτια, που συμπονούσες καρτερικά μαζί μου, μέχρι να γεννηθεί το δικό μου πλασματάκι!
Ήσουνα εκείνη που έκανε το βλέμμα της έκφραση στοργής και την καρδιά της ωκεανό αγάπης και προσφοράς!
Ήσουνα εκείνη που μου έδωσες αίμα από το αίμα σου, κομμάτι από το κορμί σου, ανάσα από την ανάσα σου, ΖΩΗ από τη ζωή σου!
Η αγκαλιά σου , ασπίδα προστατευτική, το φιλί σου , πιο γλυκό και από το μέλι!
Το κάθε χάδι σου άγγιγμα παραδεισένιο!

Άτυχοι πράγματι όσοι δεν ένιωσαν το χνώτο της μάνας να θερμαίνει τα σωθικά τους.
Το άπλωμα του χεριού της, να αγγίζει το κορμί τους, την ψυχή τους, την ύπαρξή τους ολόκληρη.
Έχω την αίσθηση πως κάτι θα τους λείπει για παντοτινά!...

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν γνώρισαν μια τέτοια μητρική αγάπη, που είναι βέβαιο πως ετούτος ο εφήμερος κόσμος θα τους φαντάζει απόμακρος και τόσο ξένος!
Ευλογημένοι εκείνοι που γνώρισαν την Μάνα την αληθινή,
μια ΜΑΝΑ σαν την δική μου!

Που λούστηκαν στην κυριολεξία με την αγάπη της, που θήλασαν την τρυφερότητα και την στοργή της…

Την ΜΑΝΑ, που τους πρωτοδίδαξε συλλαβιστά το αλφαβητάρι της πίστης, τα γράμματα και του Θεού τα πράγματα.
Που η κάθε λέξη της ήταν μια ΕΥΛΟΓΙΑ!
Που οι συμβουλές της αντηχούν το ίδιο εύηχα μέχρι και σήμερα στ’ αυτιά μας και μέσα στην καρδιά μας κι ακούγονται και σήμερα το ίδιο αγαπημένα και στοργικά.
Συμβουλές και ευχές για μια ολόκληρη ζωή.

Την Μάνα που την θυμόμαστε και νοσταλγούμε και δοξάζουμε και ευγνωμονούμε τον Ουράνιο Πατέρα μας , που την είχαμε ΜΑΝΑ μας,
και θα εξακολουθούμε να την θυμόμαστε, μέχρι να σφαλίσουν τα γήινα μάτια μας παντοτινά!
Μέρα νοσταλγίας είναι η σημερινή μέρα της μάνας!
¨Σε κείνη, που είναι φίλη, αδελφή, αγαπημένη, σύμβουλος, και δασκάλα μας
και δεν θα σβήσει ποτέ από την καρδιά και την μνήμη μας…

Σε όλους εσάς που υπάρχει η ΜΗΤΕΡΑ σας μην ξεχάσετε σήμερα να της δώσετε ένα γλυκό φιλί, μιαν αγκαλιά, ένα τηλέφωνο, αν είναι μακριά σας, ένα τριαντάφυλλο σαν ένα ελάχιστο ευχαριστώ στην ΑΞΙΑ και την προσφορά της, που σας μεγάλωσε, που σας έδωσε πνοή απ’ την πνοή της και σας έδωσε τις βάσεις για την προσωπικότητά σας, γιατί η

Μητέρα, η μανούλα, η μαμά είναι η πιο γλυκιά λέξη σαν ΟΝΕΙΡΟ!

Όμορφη σαν τα λούλουδα του Μάη!

Η πρώτη λέξη που ψελλίζουν τα χείλη μας!

Η πρώτη μορφή που παιγνιδίζει μπροστά στα κλαμένα μάτια μας, μόλις τα πρωτοανοίγουμε της ζωής το ΘΑΥΜΑ!
ΜΗΤΕΡΑ είσαι η προσωποποίηση της αγάπης και της στοργής!

Μιας αγάπης ανεκλάλητης, απερίγραπτης,
ακλόνητης,
δίχως όρους και όρια!

Μιας αγάπης θαυμασμού, Θυσίας , που τολμά τα ΠΑΝΤΑ!
Μιας αγάπης δίχως ΑΡΧΗ και ΤΕΛΟΣ!
Μητέρα η «συνδημιουργός του Θεού»
η Υφάντρα της προσωπικότητάς μας!

Κυοφορεί τη ζωή, αυτό το θεϊκό δώρο και ανερμήνευτο μυστήριο στο περατό μυαλό μας και άρα δυσκολοέκφραστο με στοιχεία σημαντικής λόγου προφορικού, αλλά και γραπτού.

Μια ταπεινή εκζήτηση της ευχής της, όσοι έχουν την ευτυχία να είναι ζωντανή η μητέρα τους και της προσευχής της όσων από εμάς η μητέρα μας βρίσκεται στον ουρανό και παρακολουθεί ατέλεστα το πεζοπόρημα της ζωή μας.

Τι παράξενη και απρόβλεπτη που είναι αλήθεια η ζωή!

Κάποιες μητέρες που πέρυσι ή πριν δύο χρόνια σαν ήταν μαζί μας, φέτος δεν είναι ανάμεσά μας. Δεν υπάρχουν πια. Έχουν βγει από τον χρόνο, αλλά όχι κι από την ύπαρξη γι’ αυτό έχουμε τόσο ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας τους. Μέσα στα μάτια μας ξεπετά η σεπτή μορφή τους. Εξακολουθεί να μας ζεσταίνει το χαμόγελό τους. Το βλέμμα τους μας κοιτά από εκεί που βρίσκονται, από «χώρα μακρινή και αρυτίδωτη». Μέσα στα αυτιά μας νυχθήμερα αντηχεί η ζεστή φωνή τους και φτάνει μέχρι τα τρίσβαθα των καρδιών μας, τα ζεσταίνει και γεμίζει με χίλιες μύριες ευχές και προσευχές τη ζωή μας. Ο πόνος είναι πως δεν υπάρχουν ως φυσικές παρουσίες ανάμεσά μας και το κενό τους είναι τόσο αισθητό.

Της μάνας η ευχή είναι το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή του. Γιατί σαν έχεις της μάνας την ευχή, έχεις τα πάντα.

Σαν έχεις της μάνας την ευχή και την αγάπη σύνοδό σου, μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Προχώρα θαρρετά τη στράτα της ζωής και βλέπε μέσα από τη μητρική της ματιά, του ουρανού τα ύψη. Νοιώσε εσώψυχα το χάδι της. Άκουσε με ευλάβεια τις συμβουλές της. Θυμήσου πως η χαρά σου είναι χαρά της, κι ο πόνος σου, δικό της δάκρυ κι αναφιλητό.

Στη μανούλα μου που δεν είναι πια κοντά μου ετούτοι οι ταπεινοί στίχοι που έγραψα στο βιβλίο μου το 2011 με τίτλο:

« Λόγια καρδιάς στην Αιώνια Μάνα» της Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη: