Του Γιώργου Β. Μιχαήλ
Σε προηγούμενο άρθρο συνέδεσα την επίθεση εναντίον των Ολλανδών γεωργών και κτηνοτρόφων με την τρέχουσα τεχνητή επισιτιστική κρίση.
Στο παρόν άρθρο θα αναδείξω μιαν άλλη διάσταση αυτής της επίθεσης. Το θέμα είναι τεράστιο και θα απαιτούσε ένα ολόκληρο βιβλίο προκειμένου να αναλυθεί διεξοδικά. Για να μην σας ζαλίσω, θα προσπαθήσω να παραθέσω τα ουσιαστικότερα σημεία, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συντομία και σαφήνεια.
Υποθέτω ότι λίγοι από εσάς έχετε ξανακούσει τον όρο «TristateCity».
Ο όρος αυτός θυμίζει (και ίσως αντιγράφει) τον άτυπο αμερικανικό όρο «Tri-state area», ο οποίος αναφέρεται σε τριπολιτειακές περιοχές, δηλαδή σε μητροπολιτικές περιοχές που περιλαμβάνουν τμήματα τριών Πολιτειών. Για παράδειγμα, η περιοχή που περιβάλλει την πόλη της Νέας Υόρκης περιλαμβάνει τμήματα της Νέας Υόρκης, του Νιου Τζέρσεϊ, και του Κονέκτικατ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των «ειδικών», μέχρι το 2025 θα ζει σε περίπου 60 μεγαπόλεις (15-30+ εκατομμυρίων κατοίκων) το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Οι τεράστιες αυτές μητροπόλεις θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους με ρυθμό συνεχώς αυξανόμενο.
Στο πλαίσιο της ονομαζόμενης «Μάχης των Πόλεων», καθεμιά θα προσπαθεί να γίνει ελκυστικός μαγνήτης για μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια και ταλαντούχο ανθρώπινο δυναμικό.
Φυσικά, μιλάμε για «Έξυπνες και Πράσινες Πόλεις» που θα έχουν τον χαρακτήρα τεχνολογικών κάστρων.
Ο όρος «TristateCity» αφορά την δημιουργία μιας τέτοιας μεγάπολης (30+ εκατομμυρίων κατοίκων), η έκταση της οποίας θα απλώνεται σε τρεις χώρες: Ολλανδία, Βέλγιο (Φλάνδρα), και Γερμανία (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία).
Η ιδέα πρωτοπαρουσιάστηκε επίσημα το 2016 από τον εμπνευστή της, Peter Savelberg, σε τρία ολλανδικά υπουργεία, τα οποία ανταποκρίθηκαν θετικά.
Η ολλανδική κυβέρνηση έκρινε ότι μια τέτοια «μητρόπολη του πράσινου κόσμου» θα ενισχύσει την θέση της χώρας στην παγκόσμια αγορά.
Στην συνέχεια, εξασφαλίστηκε η συναίνεση των αρχών της Φλάνδρας και της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας.
Παράλληλα, προσεγγίστηκαν μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, η οποίες έσπευσαν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για συμμετοχή στο μεγαλόπνοο σχέδιο, δικαιώνοντας τον θείο Κλάους που προωθεί με πάθος την σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Το «TristateCity» παρουσιάζεται ως μοντέλο για το… μπραντάρισμα τόπων (π.χ. πόλεων ή περιφερειών).
Το «branding τόπου» είναι μια μορφή μάρκετινγκ που αξιοποιεί την (ιστορική, πολιτιστική, γεωγραφική κ.ά.) ταυτότητα και τα περιουσιακά στοιχεία ενός μέρους, και δημιουργεί ένα ισχυρό brand (εμπορική επωνυμία) αυτού του μέρους, προκειμένου να προσελκυστούν κάτοικοι, τουρίστες, και επενδυτικά κεφάλαια.
Βασικός στόχος του «branding τόπου» είναι να προσφερθεί στην αγορά ένα μοναδικό μείγμα περιουσιακών στοιχείων και ποιοτήτων.
Με πιο απλά λόγια, στόχος είναι η μετατροπή του τόπου σε ελκυστικό προϊόν!
Η περιοχή που θα καταλαμβάνει το «TristateCity» έχει ισχυρά πλεονεκτήματα, τα οποία θα διευκολύνουν το μπραντάρισμά του. Μεταξύ άλλων, έχει να προσφέρει:
Μια ευρωπαϊκή Πύλη (αεροδρόμια και λιμάνια),
Την ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα (Βρυξέλλες),
Ένα ευρωπαϊκό Hotspot Καινοτομίας (Αϊντχόβεν/Ρήνος-Ρουρ),
Μια χιλιόχρονη ιστορία.
Το μείζον ίσως πρόβλημα για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου είναι το… θράσος χιλιάδων αγροτών και κτηνοτρόφων να ζουν και να εργάζονται μέσα στα όρια του «TristateCity»!
Και το πρόβλημα αυτό πρέπει να λυθεί οπωσδήποτε -με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία.
Γι΄αυτό (ή μάλλον ΚΑΙ γι’ αυτό) γίνονται όσα γίνονται στην Ολλανδία, σε σχέση με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους.
Και γι’ αυτό κινητοποιούνται ήδη και οι Βέλγοι και οι Γερμανοί.
Η σύγκρουση θα είναι αμείλικτη, καθώς -κατά την προσωπική μου άποψη- το «TristateCity» προορίζεται να γίνει το βασιλικό κάστρο της νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα προκύψει μετά την σβάμπεια Μεγάλη Επανεκκίνηση (ΑΝ, βέβαια, αυτή επιτευχθεί).
Έρχομαι, τώρα, να απαντήσω στο ερώτημα γιατί πρέπει να μας αφορά ως Έλληνες το «TristateCity».
Ξεκινώ από μιαν πραγματικότητα την οποίαν οι περισσότεροι αγνοούν ή δεν της δίνουν την δέουσα σημασία:
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, την (ολική ή μερική) κατάργηση των εθνικών συνόρων και τον τεμαχισμό του εδάφους της Ένωσης σε μικρές και μεγάλες περιφέρειες.
Αυτή είναι μια από τις ιδρυτικές αρχές της ΕΕ, γι’ αυτό μην ψάχνετε να βρείτε (όπως κάνουν διάφοροι «αναλυτές») πώς στον κόρακα ήξερε η Μπενάκη για τον περιορισμό των εθνικών συνόρων και της εθνικής μας κυριαρχίας.
Συνδυάστε αυτήν την πραγματικότητα με την… Μακεδονία μας, και προσθέστε στο κάδρο το «branding τόπων» και το «TristateCity».
Η προδοτική συμφωνία των Πρεσπών και η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» μυρίζουν… δημιουργία ενός «Μακεδονικού τόπου», δηλαδή μιας ενιαίας Μακεδονικής Περιφέρειας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη.
Η δε πρόσφατη σύγκλιση Σκοπίων και Σόφιας, που άνοιξε στους Σκοπιανούς τον δρόμο για πλήρη ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βρωμάει… έξυπνη και πράσινη Μακεδονική μεγάπολη τριών κρατών (Ελλάδα, Σκόπια, Βουλγαρία).
Μια τέτοια νεοταξική μητρόπολη θα μπρανταριστεί πανεύκολα, καθώς έχει να προσφέρει, μεταξύ άλλων:
Ένα βαρύ όνομα (Μακεδονία),
Μια μακρά ιστορία,
Σημαίνουσα γεωγραφική θέση,
Σημαντικότατο λιμάνι.
Εύχομαι να είναι λανθασμένες οι εκτιμήσεις μου.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω τον… επενδυτικό Βαρδάρη (ThessINTEC, Pfizer, Cisco, Deloitte) που σαρώνει την Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να την μετατρέψει σε τεχνολογικό κέντρο της Χερσονήσου του Αίμου.
Ούτε τις επενδύσεις που γίνονται στα Σκόπια και την Βουλγαρία.
Μόνη μας ελπίδα, η ακύρωση της σβάμπειας επανεκκίνησης.
0 Σχόλια