Το παρακάτω κομμάτι μου το διάβασε κάποιος εδώ και πολλά χρόνια και μου άρεσε πολύ. Λέγεται «Μην αφήνεις να σε ξεγελάσω».
Θέλω να ξέρεις πόσο σημαντικός είσαι για μένα, πόσο μπορείς να γίνεις ο δημιουργός του πλάσματος που κρύβεται μέσα μου, αν πραγματικά το θελήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο που πίσω του στέκω τρέμοντας. Μόνο εσύ μπορείς να δεις πίσω από την μάσκα μου. Μόνο εσύ μπορείς να μ’απελευθερώσεις από το σκοτεινό κόσμο του πανικού, της αβεβαιότητας και της μοναξιάς μου. Γι’αυτό, σε παρακαλώ, μη με προσπερνάς. Ξέρω πως δε θα είναι εύκολο για σένα. Η πεποίθηση της αναξιότητας χτίζει γερά τείχη. Κι όσο πιο πολύ με πλησιάσεις, τόσο πιο άγρια θα σου επιτεθώ. Βλέπεις, πολεμάω αυτό ακριβώς που χρειάζομαι περισσότερο.
Δεν είναι απίστευτο;
Έχω ακούσει όμως πως η αγάπη είναι πιο δυνατή από τα τείχη και σ’αυτό στηρίζονται όλες μου οι ελπίδες. Γι’αυτό άρχισε να χτυπάς τον τοίχο με τα σταθερά, αλλά απαλά σου χέρια, γιατί το παιδί που κρύβεται μέσα μου είναι πολύ ευαίσθητο και δεν μπορεί να μεγαλώσει πίσω από τοίχους. Μην τα παρατάς. Σ’έχω ανάγκη.
Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις
Λέο Μπουσκάλια
Για περισσότερες καλημέρες πατήστε : εδώ
https://logotexnikoperiboli-archives.blogspot.com/search/label/ΚΑΛΗΜΕΡΑ
0 Σχόλια