"Ο Χρόνος"

«O Χρόνος»
Ποίημα της Ρένας Τζωράκη
Από την ποιητική συλλογή «Στοχασμοί»

 Ο Χρόνος Αδυσώπητος Σατράπης,
Επαναστάτης ,Δικαστής,
Κλέφτης Σκληρός και Νεκροθάφτης,
Απρόσιτος και Δυσμενής,
μα πόσο ένδοξος και Δίκιος,
 όταν η Αγάπη,μέσα σε κείνον κατοικεί;

©

"Κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα με συμβουλαιογραφική πράξη"

Σημείωση:

«Η έννοια του χρόνου»:
Στην ελληνική μυθολογία ο Χρόνος ,  ήταν μία ασώματη αρχέγονη θεότητα που προσωποποιούσε την έννοια του  χρόνου.
Παρότι ασώματος, παριστανόταν ωστόσο και ως τέρας με σώμα φιδιού και τρία κεφάλια: ανθρώπου (άνδρα), ταύρου και λιονταριού. Ο Χρόνος και η συνοδός του  Ανάγκη,  (επίσης φιδίσια) περιελίσσονταν γύρω από το κοσμικό αυγό και το έσπασαν για να σχηματισθεί το «ταξινομημένο» Σύμπαν , (Γη - Ουρανός - Θάλασσα).
 Ο Χρόνος παριστάνεται σε ελληνορωμαϊκά ψηφιδωτά  σαν  ένας άνδρας που περιστρέφει τον τροχό του Ζωδιακού. Αυτή η μορφή αποκαλείται συχνά «Αιών», μία εναλλακτική ονομασία του θεού Χρόνου.

Επίσης, με το όνομα Χρόνος , είναι γνωστό το ένα από τα τέσσερα  άλογα,  που έσερναν το άρμα του θεού  Ηλίου  κατά το ημερήσιο ταξίδι του ανά τους ουρανούς. Ο Χρόνος προσωποποιούσε και έτσι την αφηρημένη έννοια του χρόνου, που αποδινόταν με το πέρασμα των ημερών. Αμφότερες οι προσωποποιήσεις αυτές διαφέρουν από την κατά πολύ μεταγενέστερη προσωποποίηση του χρόνου στο πρόσωπο του θεού  Κρόνου.
Ο  Κρόνος , ήταν ο ηγέτης και ο νεότερος της πρώτης γενεάς των Τιτάνων ,  θεών απόγονων της Γαίας και του Ουρανού.
 Νίκησε τον πατέρα του τον Ουρανό, και κυβέρνησε κατά τη διάρκεια της μυθολογικής χρυσής εποχής, έως ότου νικήθηκε από το γιο του τον  Δία.

Ήταν ο μικρότερος σε ηλικία και δύναμη από τους  Τιτάνες , αλλά ο πιο πονηρός και φιλόδοξος. Ανέτρεψε τον πατέρα του με τη βοήθεια της Γαίας, αλλά φοβούμενος μια ίδια μοίρα κατάπινε τα παιδιά του. Η γυναίκα του και αδερφή του Ρέα,  έκρυψε το τελευταίο τους παιδί, τον  Δία, και έδωσε στον Κρόνο μια φασκιωμένη πέτρα για να καταπιεί, αντί για το μωρό. Ο Δίας, όταν μεγάλωσε, ελευθέρωσε και τα υπόλοιπα αδέρφια του, δίνοντας στον Κρόνο να καταπιεί δηλητήριο. Στον πόλεμο που ακολούθησε μεταξύ των Τιτάνων και των Ολύμπιων, την  Τιτανομαχία ,που κράτησε δέκα χρόνια, ο Κρόνος και οι Τιτάνες σύμμαχοι του νικήθηκαν και φυλακίστηκαν στα  Τάρταρα.

Κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής ο Κρόνος λατρεύονταν ως θεότητα της σοδειάς και των συγκομιδών, ενώ επιτηρούσε και την πρόοδο των ανθρώπων. Απεικονιζόταν συνήθως με ένα κρυστάλλινο Δρεπάνι , το οποίο χρησιμοποιούσε για να συγκομίσει τις σοδειές και ήταν επίσης το όπλο που χρησιμοποίησε για να ευνουχίσει και να καθαιρέσει τον Ουρανό. Μια γιορτή που ονομαζόταν  Κρόνια, γινόταν προς τιμή του Κρόνου στην Αθήνα,  τη δωδέκατη ημέρα του μήνα  Εκατομβαιώνα  αλλά και στην αρχαία Ολυμπία. 

Η ετυμολογία του ονόματος δεν είναι ξεκάθαρη. Μπορεί να σημαίνει «κερασφόρος», αλλά πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο  Ινδικό Δαίμονα Kroni.

Στις σύγχρονες κοινωνίες ο χρόνος θεωρείται ως μια ποσότητα, ως ένα μέσο περιορισμένο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, να καταναλώσουμε, να επενδύσουμε, να υπολογίσουμε, να ελέγξουμε. Σύμφωνα με την αντίληψη που κυριαρχεί, ο χρόνος ρέει ευθύγραμμα προς μια και μόνο κατεύθυνση, είναι μετρήσιμος και οριοθετημένος από τους δείκτες των ρολογιών. Η λαϊκή φράση "ο χρόνος τρέχει" μετατρέπεται σε μια μεταφορά της σύγχρονης ζωής, όπου το τικ-τακ του ρολογιού κυριαρχεί στη συνείδηση και ελέγχει την ανθρώπινη εμπειρία (Slattery, 1995). Εάν παρατηρήσουμε τα ωράρια της καθημερινής μας ζωής, θα διαπιστώσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία αυστηρή χρονική διάταξη που εξυπηρετεί απόλυτα τη λειτουργία μιας ορθολογικά και γραφειοκρατικά δομημένης και ανταγωνιστικής κοινωνίας.

Η αντίληψη του ανθρώπου ότι ο χρόνος ρέει ευθύγραμμα και προς μία κατεύθυνση έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες, που θέλουν να εκφράσουν με το δικό τους τρόπο, ότι "ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω".

Ένας αντιπροσωπευτικός πίνακας  για το χρόνο του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς:

Ένα παραμύθι που το διάβασα  στο διαδικτυακό χώρο,με συγκίνησε βαθύτατα γιατί ο χρόνος είναι ο μόνος ,που μπορεί να καταννοήσει την σημαντική έννοια της Αγάπης, και το μοιράζομαι μαζί σας:

«Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος

μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης

περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το

όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν

βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε

σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δε γνώριζε, αλλά ήταν

γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση,

« Γνώση, ποιος με βοήθησε;»

« Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη». 

http://www.youtube.com/watch?v=O4EqkOCsp40