Απόσπασμα του Μενέλαου Λουντέμη: «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»
«H αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας… μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας» Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει… τρέχει… ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις «όχι» στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ’ ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν’ ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο». Κάτω από το πευκάκι ο κόσμος γίνεται απέραντος. Σωπαίνουν όλες οι φωνές που είχες μέσα σου. …
«Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ»…
Η μαμά μου είχε πολλά προβλήματα. Δεν κοιμόταν και ήταν εξαντλημένη. Ήταν ευερέθιστη, γκρινιάρα και πικραμένη. Ήταν πάντα άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε. Η κατάσταση ήταν ίδια, αλλά η μαμά ήταν διαφορετική. Μια μέρα ο μπαμπάς μου της είπε: - Τρεις μήνες ψάχνω για δουλειά και δεν έχω βρει τίποτα, θα πιω μερικές μπύρες με φίλους. Η μαμά μου απάντησε: - Είναι εντάξει. Ο αδελφός μου της είπε: - Μαμά, δεν τα πάω καλά σε όλα τα θέματα του Πανεπιστημίου... Η μαμά μου απάντησε: - Εντάξει, θα προσπαθήσεις να περάσεις κ…
ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ «ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ»!
Ο Καζαντζάκης ως λογοτέχνης και ως στοχαστής το μόνο δεδομένο που δέχεται είναι η ελευθερία της σκέψης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο: "Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω:"Αυτό θέλω!" Ξέρω τώρα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία." Δεν είναι τυχαίο ότι ο…
Τι όμορφο που είναι το βιβλίο!
Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,ακόμη και στο κρεβάτι,ακόμη και μέσα σε μια βάρκα,ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες,ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα,μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος. Μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή το ρυθμό των αναγνώσεών μας και μας υπενθυμίζει(αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη. …
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Ο ζωγράφος Δομίνικος Παναγιωτόπουλος, ἐνῶ μιὰ ζωὴ ζωγράφιζε νεκρὲς φύσεις, λουλούδια σὲ βάζα κι ἄλλα τέτοια,μιὰ μέρα, ἔτσι, στὰ καλὰ καθούμενα,ἀποφάσισε νὰ ζωγραφίσει τὸ Θεό. Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, ἀποφάσισε ἐπίσης πὼς ὅ,τι εἶχε ζωγραφίσει μέχρι τότε ἦταν ἀνάξιο λόγου κι ἄξιο νὰ καεῖ. Ἔριξε λοιπὸν στὴ φωτιὰ ὅλες τὶς νεκρὲς φύσειςκαὶ τὰ λουλούδια σὲ βάζα κι ὅλα τ’ ἄλλα σχετικά, ποὺ εἶχε φτιάξει,καὶ βάλθηκε νὰ σκέφτεται πῶς νὰ ζωγραφίσ…
Πατήστε την εικόνα
Social Plugin