"Από την ποιητική μου συλλογή Στοχασμοί"

«ΟΤΑΝ»

Όταν ο πόνος ανταμώνει με το πάθος

γεννιέται της ποίησης ο πόθος.

Καθένας μας έχει υπόγειες φλέβες

ποιητικής αισθαντικής  γραφής,

μικρομόρια ανθόσκονης θεικής  είμαστε

με τρυπάνι της οδύνης το δάκρυ

η ευαίσθητη ψυχή

εκτοξεύει πίδακες- λέξεις

να αναβλύσει το συντριβάνι της ποίησης…

Ρένα Τζωράκη

©

Σημείωση:
Οι  φωτογραφίες  έχουν  τραβηχτεί στη Φοντάνα ντι Τρέβη στη Ρώμη, στην Αγία Πετρούπολη και το  συντριβάνι ευημερίας στη Σιγκαπούρη.

Μια όμορφη ιστορία που διάβασα στο διαδίκτυο και την μοιράζομαι μαζί σας:

"Η πένα"

Το μικρό παιδί ήταν πολύ ενθουσιασμένο που είχε βρει μία πένα. Οι ενήλικες χαμογέλασαν επειδή ήξεραν ότιμια πένα δεν αξίζει πολύ. Αλλά το παιδί δεν το ήξερε αυτό. Ήταν τόσο περήφανο για το εύρημά του, όσο ένας ενήλικας μπορεί να ήταν αν έβρισκε ένα χαρτονόμισμα εκατό λιρών. Κάθε μέρα γυάλιζε τη πένα του και τηνεπέστρεφε με σεβασμό στη τσέπη του. Μερικές μέρες δεν είχε καν τσέπη, έτσι τη μετέφερε στο παπούτσι του.Αλλά πάντα την είχε μαζί του.

Έγινε ένα φυλαχτό, ένα γούρι. Ήξερε ότι αυτό σήμαινε ότι κάτι ιδιαίτερο θα έρθει σ 'αυτόν. Έκανε ακόμη ναπιστεύει ότι εφόσον είχε αυτή τη πένα και αυτός ο ίδιος ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ειδικά επειδή είχε ανακαλύψει τηνπένα. Οι ενήλικες το έβρισκαν «χαριτωμένο».

Μέχρι που ξεκίνησε ...

Κανείς δεν μπορούσε να πει πότε ξεκίνησε ή ακόμα και το πώς, αλλά σιγά-σιγά, πολύ αργά, η πένα άρχισε να λάμπει. Στην αρχή, όλοι νόμιζαν ότι ήταν επειδή το παιδί τη γυάλιζε τόσο πολύ. Όμως, σταδιακά, κατέστη προφανές ότι μια συνηθισμένη πένα δεν θα μπορούσε να λάμπει σαν αυτή, χωρίς να έχει σημασία πόσοπροσεκτικά ήταν γυαλισμένη. Και επιπλέον, η λάμψη άρχισε να αλλάζει. Μερικές ημέρες ήταν χρυσή, άλλες μέρες ήταν μπλε ή πορτοκαλί και μερικές φορές, τα χρώματα έλαμπαν μέσα και έξω σαν ακτίνες του ουράνιου τόξου.

Όλοι ήταν έκπληκτοι και σοκαρισμένοι, εκτός από το ίδιο παιδί. Για το παιδί ανέκαθεν η πένα ήταν ιδιαίτερη καιήταν ιδιαίτερο το ότι την βρήκε.

Δυστυχώς, η ζωή είναι όπως είναι, και κάποιος (και δεν θα πούμε ποιος) πόθησε αυτή τη πένα τόσο πολύ, πουαποφάσισε να τη κλέψει από το παιδί.

Ένα βράδυ, όταν το παιδί κοιμόταν, ο κλέφτης μπήκε στο δωμάτιό του, πήρε τη λαμπερή πένα, και την έβαλε στην τσέπη του. Ωστόσο, εκείνο το βράδυ το παιδί είχε ένα όνειρο. Στο όνειρο ένας σοφός γέρος ήρθε σε αυτόν και είπε,

"Κάποιος θέλει αυτό που έχεις, και θα σου το κλέψει ενώ κοιμάσαι."

"Όχι, όχι!", Έκλαψε το παιδί. "Αυτό δεν μπορεί να γίνει! Χρειάζομαι αυτή τη πένα! "

"Όχι, παιδί μου, δεν έχεις δίκιο. Βλέπεις, η πένα που είχες είναι απλά μία συνηθισμένη πένα και την έκανες ιδιαίτερη… Επειδή Εσύ είσαι ιδιαίτερος!  Εσύ είσαι μοναδικός! Η λάμψη έρχεται, όχι από την πένα, αλλά από εσένα Η πένα ήταν απλά κάτι που αγαπούσες έξω από τον εαυτό σου, γιατί δεν γνώριζες ακόμη την εσωτερική σου αξία. Η πένα εξαφανίστηκε τώρα, γιατί δεν τη χρειάζεσαι πλέον. "

-"Αλλά εγώ χρειάζομαι ακόμα την πένα."

-«Να,», απάντησε ευγενικά ο άνθρωπος, "πάρε αυτή. Αυτή είναι μια πένα που έρχεται από μέσα σου και ας είναι το σύμβολο της εσωτερικής αυτοεκτίμησης σου. "

"Αλλά είναι μόνο μια συνηθισμένη πένα! Δεν μπορεί να αξίζει πολύ! ", Είπε το αγόρι.

"Μόνο μια πένα; Προτίμησες  να ακούσεις τους άλλους, αντί για τον εαυτό σου; Ακόμα και το μεγαλύτερο δέντρομεγαλώνει από ένα μικρό σπόρο. Εάν ο σπόρος έχει αγαπηθεί και έχει φροντίδα από την αρχή, το δέντρο θααναπτυχθεί υγιές και ψηλό. Αυτή η πένα είναι σαν το σπόρο σου. Πρόκειται για μια ειδική πένα, γιατί είναι δική σου, ένα κομμάτι του Εαυτού σου. "

Το παιδί ξύπνησε μόνο με τη μνήμη ενός δέντρου. Άρπαξε την πένα του, από εκεί που του την άφησε ο σοφός γέρος και πήγε στο σχολέιο του.

Ο κλέφτης της πένας ήταν γεμάτος με ενοχή και δεν μπορούσε να καταλάβει γιτί το παιδί δεν ήταναναστατωμένο. Τέλος, ο κλέφτης του είπε,

«Πώς είναι η πένα σου σήμερα;"

           

Το παιδί χαμογέλασε και έπιασε κάτι στην τσέπη του. Έβγαλε κάτι που έλαμπε δυνατότερα από ποτέ. Μάλιστα,η λάμψη ήταν τόσο ισχυρή, που κανείς δεν μπορούσε καν να δει μια πένα μέσα από αυτή. Αμέσως, ο πονηρόςκλέφτης έτρεξε να δει τη κλεμμένη πένα που είχε.

Η πένα που είχε, δεν είχε πια καμία λάμψη, ήταν μία συνηθισμένη πένα!

Η φωνή της ενοχής του ψιθύρισε στο αυτί του:

«Βλέπεις; Μπορείς να κλέψεις τη πένα κάποιου,αλλά δεν μπορείς ποτέ να κλέψεις τη λάμψη του!»