"Ένα πρωτότυπο βίντεο παρουσιάζει τη γυναικεία φιγούρα, όπως εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων."
Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας
Επιμέλεια κειμένου:
Ρένα Τζωράκη
Επιμέλεια κειμένου:
Ρένα Τζωράκη
Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας σήμερα στην Γυναίκα
που όπως είπε στη στιχομυθία της η
Κασσιανή στον αυτοκράτορα Θεόφιλο:
-Εκ γυναικός τα χείρω.
-Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.
Γιατί η Γυναίκα είναι το Αιώνιο θηλυκό,η Μάνα, η φίλη, η σύντροφος, η σύζυγος, η αδελφή,η δασκάλα,η εργαζόμενη,η νοικοκυρά, η Εύα με το προπατορικό αμάρτημα μα και η Παναγιά η μητέρα του Σωτήρα μας…
-Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.
Γιατί η Γυναίκα είναι το Αιώνιο θηλυκό,η Μάνα, η φίλη, η σύντροφος, η σύζυγος, η αδελφή,η δασκάλα,η εργαζόμενη,η νοικοκυρά, η Εύα με το προπατορικό αμάρτημα μα και η Παναγιά η μητέρα του Σωτήρα μας…
Γυναίκες
ήταν οι Σπαρτιάτισσες, που αποχαιρετούσαν τους άνδρες τους πριν την μάχη, υπενθυμίζοντάς τους το εθνικό
χρέος για την Πατρίδαμε τη φράση:
"Ή ταν ή επί τας"
Γυναίκες ήταν οι Σουλιώτισσες, που πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός, όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια και άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι. Ο «χορός του Ζαλόγγου», παραμονές των Χριστουγέννων του 1803, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτιμά το θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία. Τη γυναίκα-ηρωίδα που «της ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, να αποχαιρετήσει παντοτινά «τη γλυκιά ζωή» και «τη δύστυχη πατρίδα».
Γυναίκες ήταν και οι γυναίκες της Πίνδου, στον πόλεμο της πατρίδας εναντίον του επεκτατικού ιταλικού φασισμού το 1940 και έδωσαν το δικό τους παρόν, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η προσφορά τους, αμέτρητη, αυθόρμητη και αυτόβουλη. Αυτές οι αγρότισσες των κακοτράχαλων Ηπειρωτικών βουνών, από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο, τη Βούρμπιανη κ.λπ., σχημάτιζαν ατέλειωτες φάλαγγες, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα και κουβαλώντας τραυματίες. Ήταν… «Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις».
Δυστυχώς στις μέρες μας πολύ φοβάμαι πως ξαναεπιστρέψαμε σε ημέρες που οι κοινωνίες μεταχειρίζονταν τις γυναίκες σαν « αντικείμενα»
Σήμερα, χαμηλοϋψείς πολιτικοί ταγοί της χώρας μας υποθηκεύουν μέσω των δανειακών συμβάσεων τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας και οδηγούν τον Ελληνικό λαό στην πλήρη εξαθλίωση. Συνθλίβουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και κυρίως των γυναικών. Περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιδόματα πολύτεκνων οικογενειών, τα επιδόματα της μητρότητας και οδηγούν καθημερινά στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, ενώ όσες έχουν ακόμη εργασία υπόκεινται σε εξαντλητικά ωράρια και σε αρκετές περιπτώσεις κακομεταχειρίζονται από τους εργοδότες. Οδηγούν τις νέες και τους νέους στην μετανάστευση, απογοητεύουν και αφαιρούν από τις γυναίκες την δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα μας να είναι μια χώρα γερόντων.
Οι γυναίκες σήμερα, θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, διεκδικώντας ισονομία, ισοτιμία, εργασία, δημιουργία ζωής κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Γιατί, την αναγνώριση της γυναίκας ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας την κατοχυρώνουν όχι οι επίπλαστοι νόμοι, αλλά ο συνεχής αγώνας στην εργασία, στο σπίτι, στην κοινωνία, για την πατρίδα και τη θρησκεία, τις διαχρονικές αξίες που θωράκισαν τους αγώνες τους.
Γυναίκες ήταν οι Σουλιώτισσες, που πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός, όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια και άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι. Ο «χορός του Ζαλόγγου», παραμονές των Χριστουγέννων του 1803, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτιμά το θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία. Τη γυναίκα-ηρωίδα που «της ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, να αποχαιρετήσει παντοτινά «τη γλυκιά ζωή» και «τη δύστυχη πατρίδα».
Γυναίκες ήταν και οι γυναίκες της Πίνδου, στον πόλεμο της πατρίδας εναντίον του επεκτατικού ιταλικού φασισμού το 1940 και έδωσαν το δικό τους παρόν, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η προσφορά τους, αμέτρητη, αυθόρμητη και αυτόβουλη. Αυτές οι αγρότισσες των κακοτράχαλων Ηπειρωτικών βουνών, από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο, τη Βούρμπιανη κ.λπ., σχημάτιζαν ατέλειωτες φάλαγγες, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα και κουβαλώντας τραυματίες. Ήταν… «Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις».
Δυστυχώς στις μέρες μας πολύ φοβάμαι πως ξαναεπιστρέψαμε σε ημέρες που οι κοινωνίες μεταχειρίζονταν τις γυναίκες σαν « αντικείμενα»
Σήμερα, χαμηλοϋψείς πολιτικοί ταγοί της χώρας μας υποθηκεύουν μέσω των δανειακών συμβάσεων τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας και οδηγούν τον Ελληνικό λαό στην πλήρη εξαθλίωση. Συνθλίβουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και κυρίως των γυναικών. Περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιδόματα πολύτεκνων οικογενειών, τα επιδόματα της μητρότητας και οδηγούν καθημερινά στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, ενώ όσες έχουν ακόμη εργασία υπόκεινται σε εξαντλητικά ωράρια και σε αρκετές περιπτώσεις κακομεταχειρίζονται από τους εργοδότες. Οδηγούν τις νέες και τους νέους στην μετανάστευση, απογοητεύουν και αφαιρούν από τις γυναίκες την δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα μας να είναι μια χώρα γερόντων.
Οι γυναίκες σήμερα, θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, διεκδικώντας ισονομία, ισοτιμία, εργασία, δημιουργία ζωής κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Γιατί, την αναγνώριση της γυναίκας ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας την κατοχυρώνουν όχι οι επίπλαστοι νόμοι, αλλά ο συνεχής αγώνας στην εργασία, στο σπίτι, στην κοινωνία, για την πατρίδα και τη θρησκεία, τις διαχρονικές αξίες που θωράκισαν τους αγώνες τους.
Κρατώντας, λοιπόν,
στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το σπουδαίο κοινωνικό ρόλο που διαδραμάτισε η
γυναίκα, στην Ελλάδα σε δύσκολες
περιόδους, ας υψώσουμε και μείς το ανάστημά μας ώστε να προσφέρουμε ότι
μπορούμε ξανά, και να κατανοήσουμε την αξία της φύσης μας όπως
Το Λογοτεχνικό
περιβόλι στέλνει την αγάπη του και τις ευχές του σήμερα στην Γυναίκα που σήμερα έχει την τιμητική της και της εύχεται Χρόνια πολλά με μια μουσική σύνθεση και με λόγια που
έγραψαν για κείνη οι μεγάλοι μας ποιητές :
«Όσοι φοβούνται πως
άμα χειραφετηθούν οι γυναίκες κι έμπουνε κι αυτές με τα όλα τους στον αγώνα της
ζωής, θα χάσει η γυναίκα τη χάρη της και την ποίησή της, μου θυμίζουν τα
επιχειρήματα του Ruskin και άλλων πως τάχα με τους σιδηροδρόμους και με τον
πολιτισμό θα χάσει την ομορφιά η φύση. Και τι είναι το στρώσιμο και το πέρασμα
ενός σιδηροδρόμου στ’ απέραντα του φυσικού κόσμου γύρω του; Αφήνω πως μπορεί
κανείς να υποστηρίξει πως κι ένα τρένο πλουτίζει τη φύση μ’ ομορφιά. Ανάλογα κι
οι φόβοι για τη χειραφετημένη γυναίκα μου φαίνονται ρομαντικοί. Όπως κι αν
αποκατασταθούν οι γυναίκες, σε όλα ισότιμες με τον άντρα, η γυναίκα- το αιώνιο
“θηλυκό” του ποιητή- δε χάνεται. Πάντα θα ζει, θα ζώνεται και θα ξεζώνεται.»
(Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τ. 10, Γκοβόστης)
(Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τ. 10, Γκοβόστης)
Με την πρώτη
σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί|
Γυναίκα
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί|
Γυναίκα
Ο Ελύτης
0 Σχόλια