«Θα έρθει κάποτε η μέρα» Της Ρένας Τζωράκη

Από την  υπό έκδοση ποιητική συλλογή μου
"Αναζητώ τον τίτλο"
Ο πρόλογος της  ποιητικής συλλογής μου:

της Ρένας Τζωράκη

Και ξαφνικά άνοιξε ο κρουνός της ποίησης για να ξεπλυθεί η ψυχή απ’ τη λέρα…
Είναι η ποίηση, αυτή η θεική τέχνη, που μετατρέπει το  Τέρας μέσα  μας σε  Άνθρωπο…
Σε Άνθρωπο ,που ατενίζει το γλαυκό Ουρανό και τον κάνει ξανά να ονειρεύεται, να αισθάνεται ν ’αγαπά ,να κατανοεί,να Υπάρχει….
Στην διαδικτυακή εποχή,δίνει το Παρόν της μέσω  Blogs, sites, face book .
Αναρωτιέμαι αν αυτή η ανάγκη προκύπτει είτε γιατί κόπασαν οι εξεγέρσεις μας, είτε γιατί,  ίσως σε αυτό το κίνημα προϋπήρχε το σπέρμα του ατελέσφορου και της ήττας.
Μια ήττα μετά από αγώνες, πολέμους, εμφύλιους, επαναστάσεις, εξεγέρσεις, απώλειες, αίματα.
  Στις μέρες μας, η ήττα είναι συνειδησιακή.
 Μας βόλεψε  ο καναπές, μας εξάντλησε ο φόβος και η κατάθλιψη, εξανεμίστηκαν  οι  αντιστάσεις μας.

Εγκαταλείψαμε την μάχη διαπομπεύοντας τους φόβους μας . Φτωχοί και φοβισμένοι αφήσαμε τις ζωές μας έρμαια στην τυφλή βία της εξουσίας , στις πολιτικές του ξεπουλήματος. Και από νύχτα σε νύχτα, από μέρα σε μέρα οι λέξεις φτώχυναν, έγιναν απειλητικές, αυξήθηκαν οι αριθμοί και τώρα πια μετράμε το νοίκι, το χαράτσι, το φαΐ των παιδιών μας, την αρρώστια των γονιών μας, το ολοκαύτωμα,  της πατρίδας και της κοινωνίας.
Αναζητάμε  τα σβησμένα  χαμόγελα των φίλων μας, το ζεστό βλέμμα τους και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη.
Ποίηση, λοιπόν, για να εξωραΐσουμε τον φόβο,ένα παιχνίδισμα  με τις λέξεις, όχι απειλητικές σαν τις δικές τους, λέξεις δικές μας, αλληλεγγύης, λέξεις ποιητών που δουλεύτηκαν χρόνια τώρα στις συνειδήσεις μας.
 Ποίηση για να φωτιστούν τα σκυθρωπά βλέμματα, να ανασηκωθούν τα σκυμμένα κεφάλια, ποίηση για να βγάλει φτερούγες η ανθρώπινη ψυχή και να απεγκλωβιστεί   από την φυλακή της που είναι το σώμα….
Ποίηση, για να χρωματίσουμε το γκρίζο των ημερών για να αφυπνιστούμε πνευματικά, να σηκώσουμε λίγο ψηλότερα την Ελπίδα…...