"Σήμερα που γιορτάζω" Της Ρένας Τζωράκη

Σήμερα που γιορτάζω  και έρχεστε στο γυάλινο σπιτάκι μου να μου αφήσετε τις ευχές της  καρδιάς σας ,είπα μαζί με τα σοκολατάκια μου ,που θα σας κεράσω  και  τα μυριόπνοα  άνθη του περιβολιού  της  ψυχής μου να σας προσφέρω τους  λιτούς μου στίχους,  ένα μικρό δείγμα γραφής σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου φίλους και φίλες  τους  αγαπημένους μου αναγνώστες μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ,που βρεθήκατε στην ατραπό της ζωής μου και είστε φίλοι πολύτιμοι ,φίλοι Ουσίας και ανεκτίμητης περιουσίας, χωρίς να κινδυνεύω να φορολογηθώ από την ΤΡΟΙΚΑ…

«Να ξέρεις»
Να ξέρεις,
πως όταν η Αγάπη πεθαίνει
σβήνει και ένας Ήλιος…
Ένα μικρό αστέρι πέφτει στη Γη
ένας κρίκος της Ολότητας
πέφτει στο χώμα
το εμείς γίνεται εγώ
και η Δυάδα Μονάδα.
Η Αγάπη , μεταλλάσσεται σε αδιαφορία
και η Ζωή,
 του θανάτου το γκρίζο ζωγραφίζει…

«Είσαι»
Φως είσαι, αγαπημένε μου
ανθοί άστρινων στιγμών...
Δεν μιλιέσαι με λέξεις
μόνο σιωπές νυχτερινές
μια πανδαισία μουσικής
ακούγεσαι απ΄ τις μνήμες.
Σε βρίσκω στις σελίδες των βιβλίων μου
στις ζωγραφιές
στου ουρανού το μπλε
και το βαθύ της θάλασσας γαλάνισμα
μες στης φωτιάς το κόκκινο
στον αντικατοπτρισμό του νερού διάφανο
στο κελάηδημα του πουλιού λαλιά
στους έρημους δρόμους...
Στην αθωότητα των παιδικών μου χρόνων
να σεργιανάς στις μνήμες του χαμένου μου Παράδεισου
κι ύστερα στη θλίψη της νύχτας
που περιμένει την αυγή αδιόρατα,
αθόρυβη μες στη σιωπή όπως το αίνιγμα,
ανεπαίσθητο κι ειρηνικό αθωωμένο στης δροσιάς το χαμόγελο.
Φως που γλιστρά και λάμπει
σαν αστραπής πνοή στα μάτια μου τα θολωμένα
ερωτική του ήλιου αυγινή αχτίδα
που με δραπετεύει απ΄ του παραθυριού τις γρίλιες
και φωτίζει η μέρα μου με σκέψεις.
Θωπεία της καρδιάς μου είσαι
και ψίθυρος απαλός της κομμένης μου ανάσας.
Του γιασεμιού η σεμνή σκιά, λευκή,
άρωμα του ροδοπέταλου
και νήμα για το λαβύρινθο της γαλήνης
στον πυθμένα της θάλασσας.
Είσαι το πριν και το μετά
μα τώρα η απάντηση των ερωτημάτων μου στο «ποτέ» και το «πάντα»...
Ξέφωτο του λογισμού
μες στα λιμάνια της ειρήνης,
άφατος και σε ύψη που μούσκεψε η βροχή να ταξιδεύει ο αγέρας...
Το δάκρυ μου στο χώρο και το χρόνο
όπου νοτίζει το χώμα κι η ψυχή μου φτερουγάει
πάνω και πέρα από το προσκεφάλι μου...
Σύννεφο είσαι που σεργιανά στον ουρανό
την ανάσα του ασημένιου φεγγαριού
των κίτρινων φύλλων του νοτιά,
βουερό της γνώσης μου τραγούδι.
Του χρόνου ένας αέναος κύκλος
συντροφικός συνοδοιπόρος στο καράβι
για την Ιθάκη μου!