Όμορφες ιστοριούλες:"Η πιο όμορφη καρδιά"

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, ετούτη η στήλη σκοπό έχει να αφυπνίσει τον κόσμο με όμορφες παραβολές και παραμύθια,που έχω διαβάσει ,είτε μέσα από το διαδίκτυο,είτε από βιβλία.
Τα μοιράζομαι μαζί σας,γιατί η γνώση όταν την μοιράζεσαι διπλασιάζεται…
Και ειδικά σήμερα,που όλοι μας φαίνεται ,πως έχουμε χάσει την εσωτερική μας πυξίδα και δεν ακούμε τον ψίθυρο , αυτή τη μαγική μουσική της καρδιάς…

Ελπίζω με τις όμορφες ιστοριούλες, να καταφέρω να  δώσω και πάλι το χρώμα της Αγάπης, σε τούτο τον κόσμο,που λησμονήσαμε και το βγάλαμε από τη ζωή μας έχοντας κρατήσει  μόνο το γκρίζο ή και το ασπρόμαυρο…
Καιρός να ξαναβάλουμε χρώμα στη Ζωή  με το χρωστήρα  της καρδιάς..Όλοι οι μεγάλοι Διδάσκαλοι παρουσίασαν τις πτυχές της μίας και Μοναδικής Αλήθειας με ιστορίες, παραμύθια, μύθους και παραβολές. Αυτά μπορούσαν να προκαλέσουν συζήτηση ανάμεσα στους ακροατές και προβληματισμό. Αυτά ήσαν ικανά να δώσουν μια ώθηση για να πάει λίγο παραπέρα η σκέψη, να ρίξουν λάδι στα γρανάζια του μυαλού.

Ο Κρητικός στοχαστής Ν. Καζαντζάκης αναρωτιέται: «Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια;» για να δώσει στη συνέχεια την απάντηση: «Ναι, το παραμύθι• αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια». Το παραμύθι, ο μύθος, η παραβολή δε βγαίνουν έτσι από το μυαλό του παραμυθά, του μυθοπλόκου, του Δάσκαλου, του ιεροφάντη. Πλάθονται σιγά- σιγά, ωριμάζουν μέσα του και μετά με απλά λόγια δίνονται στον κόσμο. Η σκέψη μολώνεται με λόγια, στεργιώνει και βγαίνει από τα χείλη σαν αγκωνάρι του ήθους και της διδαχής για τον σωστό τρόπο ζωής.

 Σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις εποχές, και κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις οι μύθοι των ανθρώπων υπήρξαν η ζωντανή έμπνευση για όλες τις δραστηριότητες του νου, των συγκινήσεων και του σώματος. Πολύ περισσότερο κάτι τέτοιο είναι αληθινό για τους Έλληνες, έναν λαό με γόνιμη μυθοπλαστική φαντασία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο μύθος είναι ένα μυστικό άνοιγμα, μέσα από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ρίξει μια φευγαλέα κοσμολογική ματιά στις ανεξάντλητες ενέργειες του σύμπαντος και στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ενέργειες μεταβάλλονται, μετουσιώνονται σε πολιτισμό.

Η παραβολή είναι αφήγηση γεγονότων, τα οποία συνέβησαν ή μπορεί να συμβούν, περιέχουν δε με αλληγορικό τρόπο υψηλή ηθική ή θρησκευτική διδασκαλία. Οι παραβολές του Ιησού με ζωηρές εικόνες οδηγούν στην κατανόηση των υπερκόσμιων αληθειών.

Ας έρθουμε τώρα στο θαυμάσιο παραμύθι μας:
"Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΡΔΙΑ"

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σ’  όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιό όμορφη καρδιά που είχαν δεί ποτέ τους!

Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, 

- Ομως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.

Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;

Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.

- Πλάκα μας κάνεις; είπε. Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.

- Μάλιστα, είπε ο γέροντας, η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θ’  άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου. Κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.

Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρ’ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι’ αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πεί πραγματική ομορφιά;

 Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

 Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πιά τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.....

Ο  νέος λοιπόν,  στο παραμύθι μας, είχε μια ωραία καρδιά, αλλά αχρησιμοποίητη. Και κορδωνόταν γι’ αυτήν. Όπως κορδώνεται κάποιος που πήρε ένα ακριβό αυτοκίνητο. Κυκλοφορεί με το γυαλιστερό του “εργαλείο” και καμαρώνει γι’ αυτό. Αλλά αρνείται να πάρει και να μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο τον δύστυχο τραυματισμένο από αυτοκινητιστικό ατύχημα για να μη μείνουν στάμπες στο ακριβή δερμάτινη ταπετσαρία των καθισμάτων από το αίμα του θύματος. Καμαρώνει για το καινούργιο κουστούμι του “Αρμάνι”, αλλά δεν δίνει το παλιό του σακάκι στον κουρελή παράνομο κάτοικο του πάρκου. Πετάει με τις σακούλες τα τρόφιμα που δεν χρησιμοποίησε και μπαγιάτεψαν, αλλά δεν τα δίνει στον πεινασμένο που βλέπει κάτω από το παράθυρό του να ψάχνει τους σκουπιδοτενεκέδες. Καυχιέται για την πολυτελή βίλα του στην ακριβότερη περιοχή της πόλης του, αλλά αφήνει να σαπίζει το παλιό του τροχόσπιτο, που έχει να χρησιμοποιήσει πάνω από δέκα χρόνια γιατί η οικονομική του δυνατότητα του επιτρέπει να κάνει διακοπές σε σουπερ-ξενοδοχεία, και αφήνει τον άστεγο να τουρτουρίζει στο κρύο. Και όλοι γύρω του θαυμάζουν την οικονομική του άνεση και τον μακαρίζουν.

Πώς καταντήσαμε… Κλειστήκαμε σαν τα σαλιγκάρια στο καβούκι μας. Και από πάνω κάναμε, όπως αυτά, την κρούστα της πλήρους απομόνωσης. Δε μιλάμε με τον γείτονα, δεν πηγαίνουμε επισκέψεις στους συγγενείς, δεν συζητάμε σαν οικογένεια για να μην μας ζαλίζουν με τις δυσκολίες που συναντούν. Μαθαίνουμε στις ειδήσεις από τα κανάλια ότι ο γεράκος στο διπλανό σπίτι βρέθηκε νεκρός, αν και μας χτύπησε την προηγούμενη μέρα στα ρουθούνια η μπόχα από το σώμα του που ήταν σε σήψη. Αλλά… έχουμε τρεις τηλεοράσεις στο σπίτι, ώστε ο καθένας να βλέπει το πρόγραμμά του. Άλλοτε κλεισμένοι στο δωμάτιό μας σερφάρουμε στο ίντερνετ, χρησιμοποιούμε το Facebook και θαρρούμε ότι επικοινωνούμε με τον κόσμο. Κι όταν συναντιόμαστε με την παρέα στην ταβέρνα ή στην καφετέρια, ή η μουσική θα είναι τόσο δυνατή ώστε να μην επικοινωνούμε, ή θα κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσα λένε οι άλλοι και θα μονοπωλήσουμε την κουβέντα λέγοντας πόσο μεγάλο είναι το … δικό μας πρόβλημα.

Λείπουν εντελώς από τη ζωή μας οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις, έχουμε έλλειμμα αγάπης. Κι αν την έχουμε σε μικρή δόση, είναι εγωιστική. Επικεντρώνεται στο “εγώ” μας ή το πολύ- πολύ να της επιτρέψουμε να περιφέρεται σε μικρή ακτίνα γύρω από αυτό. Κλείνουμε τα αυτιά μας όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα ή δενόμαστε σαν τον Ιθακίσιο βασιλιά στο κατάρτι του εγωκεντρισμού μας για να μην επηρεαστούμε από το μαυλιστικό λόγο των βασάνων των συνανθρώπων μας. Δεν τους αντιμετωπίζουμε σαν αδερφούς συνοδοιπόρους στο μεγάλο ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη μας. Τους βλέπουμε σαν προσφορές, τους συγκρίνουμε και τους επιλέγουμε σαν να αγοράζαμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Στοχεύουμε στο όφελος που θα αποκομίσουμε απ’ αυτούς παραβλέποντας τις ανιδιοτελείς ανθρώπινες σχέσεις γιατί μπήκαμε στο καλούπι που μας θέλει να γενούμε ολοένα και περισσότερο ηθικά αναίσθητοι και συναισθηματικά ανάπηροι. Ξεχάσαμε το χαμόγελο και στο πρόσωπό μας έχουμε το μουντό ύφος του κατσούφη, αν και χρειάζονται μόλις 14 μυς για να χαμογελάσουμε και 72 για να κατσουφιάσουμε.

Τέλος πάντων τι είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει; Τι μπορεί να γλυκάνει την πικρή ζωή μας; Ο Α. Ρότσεστερ μας λέει πως είναι η αγάπη. Λέει χαρακτηριστικά: «Αγάπη είναι μια σταγόνα από τον ουρανό, που ρίχνει ο Θεός στο ποτήρι της ζωής για να μειώσει την πίκρα της». Επομένως ο Θεός ρίχνει μια σταγόνα του για να γλυκάνει τη ζωή μας, επειδή η αγάπη προέρχεται από Εκείνον: « Αγαπητοί, αγαπώμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού εστι, και πας ο αγαπών εκ Θεού γεγένηται και γινώσκει το Θεόν. Ο μη αγαπών ουν έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστίν». (Α΄ Ιωάννου, δ΄7-8) Ο Επουράνιος Πατέρας δεν επιθυμεί οι θρησκόληπτοι να Τον αγαπούν- καλύτερα να καμώνονται φαρισαϊκά πως Τον αγαπούν- και να μην αγαπούν τους συνανθρώπους τους: «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν• ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;» (Α΄ Ιωάννη, δ’ 20)

Πολύ ποιητικά είπε κάποιος από μας: «Ρώτησα ένα λουλούδι, ένα πουλί και έναν άνθρωπο τι είναι η αγάπη. Και το λουλούδι άνθισε, το πουλί κελάηδησε και ο άνθρωπος δάκρυσε». Ο Ν. Καζαντζάκης αναρωτιέται τι είναι η αγάπη για να δώσει μετά τον ορισμό της: «Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει: Χάνομαι...» Για να συμπληρώσει ένας άλλος στοχαστής, ο Πάουλο Κοέλο: «Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της».

Ο Σούφι Ανσαρί είπε: «Αν μπορείς να περπατάς πάνω στο νερό, δεν είσαι πιο επιδέξιος από ένα άχυρο. Αν μπορείς να πετάς στον αέρα, δεν είσαι πιο επιδέξιος από μια μύγα. Κατάκτησε την καρδιά σου, και τότε θα γίνεις κάποιος». Απόχτησε μια καρδιά γεμάτη ξέφτια, μπαλώματα και χάσματα σαν του γέρου στο παραμύθι, θα ΄λεγα εγώ. Μη διστάζεις να δίνεις ή να δίνεσαι. Σημασία δεν έχει τι θα πάρεις. Μεγαλύτερη αξία έχει τι θα δώσεις… Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, γιατί η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση στην προσωπικότητά του. Όταν αγαπάς μπορείς να κατανοείς και να σέβεσαι τον άλλο και τις αποφάσεις του. Βλέπεις κάποιον που είναι λάθος και εσύ του δείχνεις τον σωστό δρόμο. Θέλεις το καλό του και μόνο.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από ανασφάλεια. Σε αυτή την περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”. Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας;

Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία. Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

«Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς» γράφει ο Διονύσιος Σολωμός στους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”.

Πολλές φορές δείχνεις το ενδιαφέρον σου για τους άλλους, τους αγαπάς, χωρίς να έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς γιατί έτσι το αισθάνεσαι και όχι για να πάρεις ανταπόδοση. Όταν δείχνεις ενδιαφέρον για να έχεις ανταποδοτικά οφέλη, ε τότε, αυτό δεν είναι αγάπη. Απλώσου, ανοίξου, δώσου χωρίς να προσδοκάς γιατί όταν δοκιμάζεις τους ανθρώπους κινδυνεύεις και να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή σου είναι να μην ρισκάρεις ποτέ! Το μεγαλύτερο ρίσκο μην το παίρνεις στη δουλειά σου. Να το παίρνεις με τους ανθρώπους. Κι αν πληγωθείς, δέσε τις πληγές σου και προχώρα. Τα χάσματα της καρδιάς σου θα τα γεμίσει ο χρόνος.

Σε αυτό το μεγάλο κοσμικό σχολείο της γης ενσαρκώθηκες για να πάρεις τα μεγάλα μαθήματα ζωής που από «κατ’ εικόνα» θα σε κάνουν «καθ’ ομοίωσιν». Υπομονετικά δέξου όλα τα μαθήματα, όλες τις εκφάνσεις της ζωής, ακόμη και τις πολύ δυσάρεστες. Και αυτές θα προέρχονται από τις συμπεριφορές, από τις κακίες των συνανθρώπων σου. Δέξου τους με κατανόηση και συμπάθεια. Ναι, δείξε συμπάθεια σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε έχουν δυσκολέψει, σε έχουν ταλαιπωρήσει, σου έχουν σταθεί εμπόδιο, γιατί χάρη σ’ αυτούς έχεις γίνει πιο δυνατός, πιο αποφασιστικός, περισσότερο ώριμος. Δέξου εκείνους που σου δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, γιατί σου κάνουν δωρεάν μαθήματα δύναμης. Προσπάθησε να μην πάρεις τις κακοήθειες, ανηθικότητες και ασχήμιές τους προσωπικά. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτε περισσότερο. Μπορούν να σου δώσουν απογοήτευση, πίκρα, να δείξουν αχαριστία και αγνωμοσύνη. Εσύ αντίθετα, δες τα σαν μαθήματα και δείξε συμπάθεια σε όλους εκείνους που σε πικραίνουν, που σε δυσκολεύουν, που σε απορρίπτουν. Δεν είναι εχθροί σου. Είναι τα μαθήματα που πρέπει να περάσεις για να πάρεις το “πτυχίο” που η ζωή κρατάει καλά φυλαγμένο στα ψηλότερα ράφια της. Είναι το εισιτήριο για την επιστροφή σου στην Ιθάκη. Τότε θα δείξεις ότι μπορείς επάξια να φορέσεις το δαχτυλίδι που θα σου περάσει ο Πατέρας όταν επιστρέψεις και σε δεχτεί την αγκαλιά Του.

Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ είπε ότι: «Η αγάπη είναι ο σεβασμός στη ζωή». Γι’ αυτό όπως προτρέπει ο Βούδας: « Νίκα την οργή με την αγάπη, απάντησε με καλό στο κακό και την τσιγκουνιά να τη νικήσεις με την γενναιοδωρία». Ο Σοφοκλής βάζει στο στόμα της Αντιγόνης την πολύ μεγάλη φράση: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν». Επομένως δε γεννηθήκαμε για να μισούμε, αλλά για να αγαπούμε μαζί με τις άλλες αδελφές ψυχές! Η αγάπη είναι θείο δώρημα! «ότι ο Θεός αγάπη εστίν. Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού» ( Α’ Ιωάννου, δ΄ 8-9) Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο αποκτά κατά τον Ιωάννη μια διπλή λειτουργία: γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον Θεό και παράλληλα αποτελεί το κριτήριο της αυθεντικότητας της αγάπης μας προς τον Θεό. Γνωρίζοντας τον αδελφό μας, ο οποίος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού», γνωρίζουμε τον ίδιο τον Θεό, όπως ακριβώς γνωρίζει κανείς έναν συγγραφέα ή έναν καλλιτέχνη μέσα από τα έργα του και μπορεί με βεβαιότητα να πει «λατρεύω τον Μότσαρτ, ή τον Μονέ». Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, αγαπώ τον συνάνθρωπό μου σημαίνει ότι τον τοποθετώ μέσα στην καρδιά μου, η οποία πλαταίνει για να τον χωρέσει και, αν χρειαστεί, να τον συγχωρέσει για κάποιο κακό που μου έκανε. Έτσι η αγάπη γίνεται πλέον κοινωνία όπου στη θέση του “εγώ” βρίσκεται ο άλλος και στη θέση της κτητικότητας βρίσκεται η αυτοθυσία. Πολύ σωστά επισημαίνει ο ανατολίτης Ρουμί: «Η αγάπη είναι ο εξάντας της αλήθειας». Και η Αλήθεια είναι μία, απλά εμείς οι εφήμεροι νομίζουμε ότι έχει πολλές πτυχές. Κατά βάθος όμως η ψυχή μας γνωρίζει ότι είναι «μία».

Επειδή κατά τον Σέλλευ: «Η αγάπη φωτίζει με τη λάμψη του παραμυθιού την καθημερινότητα»,