Αγάπη…
δεν αντ-έχει άλλο ο έρωτας…
πρέπει να θυσιαστούμε…
προσκυνώντας στον Ναό του…
ανυπόμονος καρτερεί…
να παρα-δώσει το τρόπαιο…
να μας χαρίσει τον θρόνο…
ασελγώντας στο μανιφέστο…
ανατρέποντας τον δογματισμό…
που στιγμάτισαν οι ανέραστοι...
Αγάπη
…
μην αργείς…
κρυώνω…
θέλω να ζεσταθώ μέσα σου…
να περ-πατήσω στις καμπύλες σου…
διαστέλλοντας πρόστυχα...
το αδρανές άβατο…
δημιουργώντας ερωτικούς σπασμούς…
ξεσπώντας παλιρροϊκούς οργασμούς…
μην αργείς…
κρυώνω…
για Σένα…
για Εμένα...
Ψυχή μου…
Εσύ…
μην αργείς…
κρυώνω…
θέλω να ζεσταθώ μέσα σου…
να περ-πατήσω στις καμπύλες σου…
διαστέλλοντας πρόστυχα...
το αδρανές άβατο…
δημιουργώντας ερωτικούς σπασμούς…
ξεσπώντας παλιρροϊκούς οργασμούς…
μην αργείς…
κρυώνω…
για Σένα…
για Εμένα...
Ψυχή μου…
Εσύ…
1 Σχόλια
Αντικρίζοντας την ανάρτηση σου Ρένα επαναστάτησαν όλα τα συν-αισθήματα μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δάκρυ δεν είναι ντροπή όταν ευδοκιμεί στο μάγουλο δίχως να το σκάβει…
Ίσως οι λέξεις στην σκέψη μου αποσυντονίζονται…
Ίσως η Τιμή που μου προσφέρεις δεν χωρά σε λέξεις…
Ίσως…
…
Να είσαι πάντα καλά κι η ευτυχία να σου χαρίζεται απλόχερα…
Στέλιος Κοντοδήμος