ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΕΦΕΡΕ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ.

Τα έκλεψα του πεθαμένου τα παπούτσια...
Τεράστια παπούτσια άστεγα...
Παπούτσια, χωρίς πόδια, φθαρμένα,
ξεφτισμένα και σιωπηρά...

Τα φόρεσα...
Το βάρος τους ασήκωτο...
Βγήκα στην έρημο της ασφάλτου...
Με έκαψε το δειλινό και το καρφί
μου τρύπησε το ένα μου το πόδι...

Άξαφνα, τα παπούτσια
άρχισαν μόνα τους
να περπατούν
και να με οδηγούν
σε μικρά και αφώτιστα στενά
και μετά ξανά στην θάλασσα
της λεωφόρου
και έπειτα κάτω
από την ανισόπεδο
σε μιά τρύπα...

Ίδρωσα και τα παπούτσια
καρφώθηκαν στην γη.
Δεν με άφηναν να κάνω βήμα...
Μόλις είδα τις κουβέρτες
και τα χαρτόκουτα,
κατάλαβα...

Η τρύπα ήταν το σπίτι
των τεράστιων παπουτσιών...
Όχι, δεν ήταν άστεγα τα παπούτσια...
Περήφανα παπούτσια
και παραπονεμένα...
Εγώ φταίω, που τα λυπήθηκα...

Γιατί, στου κάθε πεθαμένου
τα παρατημένα τα παπούτσια
η λύπη δεν χωρά, ούτε η θλίψη...

Γιατί, τα παπούτσια
περπάτησαν με καμάρι
την οδό της φτώχειας..

Γιατί τα παπούτσια είχαν σπίτι...
Έστω και αυτήν την τρύπα
την κάτω απ' την γέφυρα...

Αγγελική Ραυτοπούλου... 2013..." Πνευματικός Θάνατος "