"Ποιητικό χρέος"του Μανώλη Καπουσίδη

Α.
Το κάθε τι εις τον κόσμο, από το απειροελάχιστο έως και το μέγιστο, έχει τον θρόνο της παρουσίας του. Το μέγιστο έχει και το αχανές βασίλειό του, όπως ο κάθε Ήλιος τους κηλίστους ορίζοντας της εκλειπτικής του, απόδειξις πως απειράριθμοι ορίζοντες και βασίλεια υπηρετούν το άνευ ορίζοντος σύμπαν, την Δημιουργία, η οποία με την προθιέρεια της ποιήσεως, την ποίησιν αυτήν καθ' αυτήν επιτελεί τα αθέσφατα και τα θέσφατα.
Ποίησις λοιπόν η δύναμις των Θεών, άνευ της οποίας και αυτός ο θάνατος θα ήτο πράγματι θάνατος ή, δεν θα ήτο αυτός ο θάνατος, καθότι η ποίησις καθοδηγεί την μέθεξιν του θανάτου εντός αυτής ταύτης της Αυταρχής αναχαιτίζοντας εσσαεί την Τελευτήν της Δημιουργίας, ούτως ώστε το μή Όν να εισχωρεί, να προσροφάται και να εμπεριέχεται εντός της τελεστείας του Όντος.
Το Όν λοιπόν είναι ποίησις και τα υλικά τεκτονήματά του, αυτά τα απειράριθμα και εξαίσια, κι όμως ελάχιστα, είναι πεπυκασμένος χρησμικός ποιητικός Λόγος.
Πρώτα η ποίησις λοιπόν, μετά οι Θεοί και κατόπιν η ποίησις των ανθρώπων γονιμοποιημένη από το μέγιστον δέος των ποιητών προς την ποίησιν της Δημιουργίας ή την Δημιουργίαν της Ποιήσεως.
ΙΔΟΥ οι ποιηταί, λοιπόν!

Β.
Το Δέος δεν είναι κοινό αίσθημα όλων των ανθρώπων και εις έξαρσιν απαντάται εις τους προικισμένους αυτούς εις τους οποίους ο ιερός λύχνος του ενδοτάτου αρχιγενέθλου δέους προς την Δημιουργία κομίζει φως εκ της πηγής τού αδομήτου και αρρήτου Φάεος της ποιητικής Πρωταρχής και ενεργοποιεί την εναρμόνισιν όλων εκείνων των απαραιτήτων ψυχοπνευματικών δυναμικών αι οποίαι καθοδηγούν την ανέλιξιν του ανθρωπίνου όντος και καθορίζουν την ανάβλυσιν των περιοδικών πολιτισμών, έκαστος των οποίων χαρακτηρίζεται, συν τοις άλλοις και από την ισχύ δύο βασικών αντιρρόπων δυνάμεων: α) της κοσμικής ποιητικής, η οποία εμπερικλείει την ροπήν προς το ωραίον, το καλό, αρμονικό και αγαθό β) της αντιρρόπου "κακενστικτηριακής" η οποία εμπερικλείει την ροπήν προς τον ωμό υλισμό, την δυσαρμονία και το κακό... την κεχεταιρία αυτή του ολέθρου και της πτώσεως.
Ένας νοθογενής ψευδοπολιτισμός είναι δυνατόν να εκπηδήση και να λάβη διαστάσεις κακοήθους γιγαντισμού κατά την διάρκεια μιάς μακροχρονίου υφέσεως ή και μαρασμού της ποιητικής δυναμικής και να συμπαρασύρη μία φυλή ή και την ανθρωπότητα, ωσάν να ήτο αύτη τυφλή και κωφή τιτανίς, προς την κατεύθυνσιν της φρικώδους ερήμου των αμαρτινόων.
Αδικομήχανοι και ακριτόβουλοι καταδυναστεύουν και κατευθύνουν ακόμη και το έργο των ποιητών, ακριβώς τότε που πρώτοι αυτοί, οι ποιηταί, θα πρέπει να επωμισθούν το χρέος και τας ευθύνας της διασώσεως και της αλλαγής κατευθύνσεως.

ΙΔΟΥ η εποχή μας!....
Και οι ποιηταί θα πρέπη να καταγγέλουν διαρκώς την ολεθροποιόν φενάκη, να επισημαίνουν τους θανατηφόρους κινδύνους και να επεξεργάζονται διεξόδους προς την σωτηρία.

Γ.
Όταν οι νόμοι μιάς κοινωνίας επιβάλλονται από άρχοντας, οι οποίοι αρνούνται να άρχονται από τους ίδιους αυτούς νόμους τους οποίους επιβάλλουν εις τους υπολοίπους, τότε η έννομος αναρχία οδηγεί μετά βεβαιότητος εις είρερον, εις μαρασμό και πιθανότατα, εις το εγγύς μέλλον, λόγω της τεχνολογικής δυναμικής, εις πανώλεθρον.
Η συνείδησις των ποιητών είναι αυτή η οποία θα πρέπη να ελέγχει να διερευνά και να καταγγέλλη την κακοήθην ακόρεστον φιλαρχίαν και χρυσεραστίαν, αυτάς τας αδικομηχάνους, αλληλοπλόκους προδρόμους και αρωγούς θα έλεγα του ζόφου και της πανωλείας.
ΙΔΟΥ το χρέος των ποιητών!.... Να ενδοσκοπούν, κατά την διάρκειαν ακόμη της επωάσεως, την κακονομίαν, την κακορραφίαν και την κακοτεχνίαν, αυτό το αυτοαναπαραγόμενον τρισκατάρατον τρίδυμον το υπεύθυνο, διά την τρισαθλίαν κατάστασιν της ανθρωπότητος, η οποία εξωθείται και ήδη συνωστίζεται κατά μήκος της όχθης του κωκυτού, διατηρώντας ίσως ακόμη τας αφελείς και επικινδύνους ελπίδας διά κάποιον, όπως τον ονόμασαν, Ιορδάνην, ο οποίος μάλλον υπογείως πιθανότατα οδηγεί εις τον Αρμαγεδώνα και δεν φαίνεται να έχη προσανατολίση προς κάποιο χρονοχώρο της επαγγελίας. Αλλωστε η Γαία είναι αυτή η Γη της επαγγελίας, η υψίστη κοσμική δωρεά προς τους ανθρώπους, οι οποίοι όμως, δωροφάγοι καθώς είναι, καταστρέφουν και αυτήν και την Φύσιν και ΕΔΩ καλούνται και πάλιν οι ποιηταί να ιερουργήσουν, να προστατεύσουν και να υμνήσουν την παμμήτηρα, καθότι πάμπολλοι οι επίδοξοι μητραλοίαι.

Δ.
Κανείς λοιπόν δεν δύναται να αντικαταστήση τους ποιητάς και ιδού το μέγα χρέος και η μεγίστη ευθύνη των, ενώ οι ποιηταί δύνανται να αντικαταστήσουν τους πάντας, είτε επιστήμονας, είτε πολιτικούς, κληρικούς, εργάτας, φιλοσόφους.....
Το παρόν και το μέλλον, η αγχιθανής και αγχίτοκος ανθρωπότης έχουν το αγωνιώδες βλέμμα των ακινητοποιημένο επάνω μας.....
Μη προσπαθήσετε ούτε μία στιγμή να το αποφύγετε....
Η αβαθής και η χαύνος συνείδησις, έκθαμβος, καταγράφει χονδροειδώς ή και υμνεί τα επιτεύγματα της οψινόου αλαζονείας ή ορθότερον της αλαζονικής οψινοίας, δίχως ούτε να δύναται, ούτε να επιθυμεί να διερευνήση τα αίτια και τας συνεπείας τόσον του "θάμβους", όσο και των επιτευγμάτων, τα οποία το προκαλούν, με αποτέλεσμα οι οψίνοες να μεταμορφώνονται διαρκώς κα μεθοδικώς εις βροτοφθόρους τιμημένους δημίους και η αλαζονία να αναλαμβάνη να θεσμοθετή οδηγώντας τον πολιτισμό μας και την ανθρωπότητα εις τροχιάν ανάλογον του διάττοντος, δηλαδή πτώσεως, φθοράς και εξαφανίσεως με απροβλέπτους συνεπείας.
Ο πολιτισμός αντανακλά την ψυχοπνευματική "στάσιν" της ανθρωπότητος η οποία όσο κι άν καθορίζεται από τους εκάστοτε δυνάστας της, τούτο δεν την απαλλάσσει των ευθυνών της και των υποχρεώσεών της και ειδικά όταν αυτή είναι αποδέκτης των ολεθροφόρων συνεπειών της κακοηθείας των ακορέστων δυναστών της και της αφροσύνης τής ιδίας και τας οποίας βεβαίως κληροδοτεί εις τας διαδόχους της.
Επείγει και επιβάλλεται, οι πραγματικοί ποιηταί να αναλάβουν το έργο ιεραποστόλων και ιεροφαντών της λυτρώσεως της επωαζομένης ανθρωπότητος, πριν εκτρωθή από την αφροσύνη και ακραία ματαιοδοξία της σημερινής ανθρωπότητος των δολοπλόκων ενηλίκων και των τυφογερόντων ηνιόχων της.

Η ποιητική δωρεά, η δωρεά της ποιητικής δημιουργίας είναι υψίστης αξίας κοσμική χορηγία και πρέπει να τιμάται αναλόγως από τους ολβιόμοιρους εις τους οποίους εδόθη. Δεν αποκτάται ούτε εις τα πανεπιστημιακά ιδρύματα μήτε εις όποιοδήποτε άλλο εκπαιδευτικό πολιτισμικό ίδρυμα, όπως υποστηρίζουν οι νεοτεχνοκράται της ποιήσεως με υδροκεφαλικό τρόπο.
Όσοι πιστεύουν ότι η ποίησις διδάσκεται δεν υπερασπίζονται την ποίησιν αλλά τους δεσμώτας και δημίους της και φαίνεται να αγνοούν και την απλουστάτη αλήθεια, ότι δηλ. διά την αληθήν ποίησιν, όπως ακριβώς διά τον χρόνο δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ούτε δεσμώται, ούτε δήμιοι, ούτε διδάσκαλοι.
Ιδού ένα ακόμη στοιχείο από το θεϊκό μεγαλείο της και μία ακόμη σελίς εις το χρέος των ποιητών.