Θάλασσα του Αγιασματζή Ιωάννη

Στην ηρεμία της θάλασσας
ο νους μου ξαποσταίνει.
Το βλέμμα μου στο πέλαγος
όλο και ξεμακραίνει.

Στέκω στην άκρη του γιαλού
εκεί που σκάει το κύμα.
Ο παφλασμός του ρυθμικός
ηχεί στ' αυτιά μου ως ποίημα.

Ποίημα γραμμένο στον αφρό
με διάφανο μελάνι.
Φωνές αποχαιρετισμού
σ' ανύπαρκτο λιμάνι.

Στίχοι που ανέμελα μιλούν
για τόπους μακρινούς.
Για πλοία ταξιδιάρικα.
Γαλάζιους Ουρανούς.

Πουλιά που ανοίγουν τα φτερά
λεύτερα στους αιθέρες.
Πανιά που ούριος άνεμος
φουσκώνει σαν παντιέρες.

Νιώθω μια πλέρια δύναμη
να με εξαϋλώνει.
Απ' το φθαρτό μου το κορμί
να μ' απελευθερώνει.

Αφήνω πίσω τις σκιές
την γήινη παγίδα
και καβαλώ τα κύματα
με βάρκα την Ελπίδα....