Ένα δείγμα γραφής του ποιητή Άγγελου Δημητρόπουλου Επιμέλεια κειμένων: Ρένα Τζωράκη

Λίγα λόγια για τον ποιητή Άγγελο Δημητρόπουλο:

Ο Άγγελος Δημητρόπουλος ,  γεννήθηκε στην Καλαμάτα,  τον Απρίλιο του 1962,όπου και διαμένει τα τελευταία χρόνια, μετά από μια πολύχρονη θητεία σε πολλά μετερίζια της ζωής στην Αθηναϊκή Κοινωνία.

Από μικρό παιδί ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την συγγραφή Ποιημάτων και όπως λέει ο ίδιος :"πάντα μου άρεσε να χτίζω Όνειρα με τις λέξεις,που θα δίνουν μια μεγάλη αγκαλιά στις καρδιές των ανθρώπων".

Ο στίχος του, λιτός, περιεκτικός, χωρίς περίταχνα στολίδια και πολύσύνθετες λέξεις , πηγαίος, λυρικός, αυθόρμητος…

Ουμανιστής , προσφέρει Όραμα για μια καλύτερη ζωή.
 Βαθύτατα στοχαστικός  όταν εκφράζει τον έρωτα ή  την αγάπη του για τη Ζωή και τον άνθρωπο, καυτηριάζει με τον τρόπο του εκείνους που οδήγησαν τις τύχες του κόσμου στο χείλος του γκρεμού  της Ντροπής, αλλά και  έντονα ρεαλιστικός ,όταν εκφράζει την αγωνία του για το αδυσώπητο παρόν, και την ανησυχία του για ένα  δυσοίωνο μέλλον. 

Ο ίδιος στο Βιογραφικό του  λέει ότι  σπούδασε  στο πανεπιστήμιο της Ζωής και επεδίωξε  την γενική μόρφωση και όχι την ειδική.

Μαγεμένος κυριολεκτικά  απο τους μεγάλους του Πνεύματος όπως: Καζαντζάκη, Καβάφη,Ελύτη, Ρίτσο και τόσους άλλους Υπέρλαμπρους Φάρους της Διανόησης και του Πολιτισμού μας, που φώτισαν δημιουργικά τον δρόμο του, προσπάθησε να συνθέσει έναν δικό του λόγο και ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την συγγραφή Ποιημάτων,από  μικρό παιδί.

Όπως λέει ο ίδιος,μέσω μιας ευρύτερης υπαρξιακής αναζήτησης και συναισθηματικής έκρηξης εαυτού ,πάντα με την γραφή του προσπαθεί,
η  ελεύθερη  σκέψη να συμμαχεί με την ζεστή  καρδιά και να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις Ψυχές των Ανθρώπων..!!

 

“Τ' ΑΔΙΚΟ”

Aν είσαι... τ' άδικο... που κατακτάς... κορυφές... της Ζήσης... σε μένα έλα... να γιορτάσεις... την χαρά...

Σου χω πατήσει... κόκκινα φιλιά... απ' των πληγών... τα βάθη... να κεραστείς... τις πίκρες της Ζωής... και να μεθύσεις... Κόλαση..!!

"ΓΕΝΝΗΣΗ"

Ο Έρωτας... κυοφορεί... την Ζωή... Με τις πρώτες... ανάσες... ξεκινούν... το αναγεννητικό τους... Ταξίδι... το Πνεύμα... και οι Αισθήσεις... που ανθοστολίζουν... Νου... και Καρδιά... αρωματίζοντας... την αύρα... κάποιων... εκλεκτών... δημιουργώντας... πρόσφορο... έδαφος... στις απέραντες... εκτάσεις... του πολύμορφου... εαυτού... για να καρποφορήσει... η Ποίηση..!!..

“ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ”

Και δεν μιλάς... και δεν ρωτάς... μονάχα... συλλογιέσαι... ακροπατείς... στο Όνειρο... κι' όλο... αναρωτιέσαι...

Πως γίνεται... να Φέγγουν... τ' άστρα... στην... παλιά  μου... γειτονιά... κι' εγώ... να βλέπω... μόνο τα... Σκοτάδια μου..??..

Όταν... μια Θάλασσα... αγκαλιά... πνίξει... του Πόνου... την λαλιά... και πλύνει... το Μαχαίρι... του Ήλιου... κλέψε... τα φιλιά... ζεστής... Καρδιάς... καρτέρι... βυθίσου στα... κομμάτια σου... να γεννηθείς... Αστέρι..!!

 "Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ"

Εντιμότατοι... βασανιστές... του κόσμου... τούτου χειριστές... τεράτων γόνοι... αλλόφρονες... παράφρονες... μετεξελίξεις... του Θανάτου... περιφρονώ... την όψη σας... και σας οικτίρω...

Λεπιδοφόροι... Κεραυνοί... καμένες... συνειδήσεις... φερέφωνα... φανατικοί... προύχοντες... της σαπίλας... Δεσποτοφάγοι... της Ζωής... ανέραστα... κοράκια... σας λοιδορώ...

Σαν άνθρωπος... απάνθρωπος... ζυγώνεις... την σκιά σου... σκοτάδια... σπέρνεις... γύρω σου... πουλάς... τα βήματα σου...

Μα... αν θυμηθείς... του Ήλιου σου... Ελπίδα... να χαρίσεις... αγκάλιασε... ένα παιδί... μπορείς... να τ' αναστήσεις..!!

"ΜΙΑ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΑΝΑΤΟΛΗ"

Τι να πεις άραγε... στους μακελάρηδες... πολεμοχαρείς τύπους... που σκορπούν... απλόχερα τον Θάνατο... εμφυτεύοντας... αστείρευτο μίσος... στις καρδιές... των ανθρώπων..??.. Είναι ανούσια... κάθε προσπάθεια... γιατί πέφτει πάνω... στον μαντρότοιχο... του "Διαβόλου"...

Και πόσο αξίζει... η Ζωή... ρε φίλε..??.. Κάτι τέτοιες μέρες... δεν υπάρχει ζωή... κρύβεται ο Ήλιος... που φωτίζει... το ανθρώπινο μέλλον... και οι Ηλιαχτίδες... γίνονται... κοφτερές λεπίδες... που ξεσαρκώνουν... την Αξιοπρέπεια... του είδους μας...

Κάτι τέτοιες μέρες... ντρέπομαι... για την Συμπαντική μου... ιδιότητα... και αγανακτώ... κατα παντός  επιστητού... στην πλάση τούτη... επίγειο και ουράνιο...

Κάτι τέτοιες μέρες... είμαι νεκρός... αλλά δεν έχω τάφο... Τους γέμισαν όλους... οι παιδικές Ψυχές... που χάθηκαν..!!

«ΣΥΡΜΟΣ ΑΓΑΠΗΣ»


Νάτος παλι.../φόρεσε...την μοναχική.../περπατησιά του...και βγήκε...
στο σεργιανι.../γι' αυτην.../που καρτερά.../Όταν ξαφνικά.../ανθόσπαρτη.../ξεχύθηκε.../η γύμνια του.../στην ράχη...τ' Ουρανού.../κι' απέναντι του..ένα πεινασμένο.../
 για αστροφεγγιές.../
Ερωτικό...Φεγγάρι...ανδρώθηκε...ατέρμονα...καλλίδωσε...στα βέλη του...των αστεριών...την θέρμη...κι' ακόντισε...το βλέμμα...της ανείπωτης...χαράς...που χρόνια...αναζητούσε...προσδοκώντας έτσι...να φυλακισει...τ' όνειρο...για να ζητήσει...
λύτρα... την Αγάπη...που χε...Θησαυρό...
στην άδολη...καρδιά του..!!