O ποιητής Στέλιος Κοντοδήμος και η ποιητική του συλλογή « Στα Αετώματα της ερωτικής και ανένταχτης Αντί-ποίησης »

Ο Στέλιος Κοντοδήμος ανήκει στους Νεοέλληνες σύγχρονους ποιητές . Πρόσφατα εξέδωσε την ποιητική συλλογή του με τίτλο:
« Στα Αετώματα της ερωτικής και ανένταχτης Αντί-ποίησης »

Λίγα λόγια για το βιογραφικό  του  Στέλιου Κοντοδήμου:

Γεννήθηκε  στο Γαλάτσι – Αθήνα στις 22-06-1962 ,που κατοικεί  ως και σήμερα.
Το  Κοντοδήμος  είναι ψευδώνυμο όπου εμφανίζεται στις ποιητικές του διαδρομές  από την στιγμή που ξεκίνησε  να γράφω δημόσια « Αντί-ποίηση»…
Ξε-κίνησα ε  να εργάζεται  από τα δώδεκα του χρόνια ταυτόχρονα με το σχολείο όχι για βιοποριστικούς λόγους μα από καθαρά δική του επιλογή κερδίζοντας από πολύ νωρίς εμπειρίες από την ζωή και βασικά την ελευθερία και την ανεξαρτησία του…
Από τα δέκα οκτώ του ως και  σήμερα ασχολείται  με το εμπόριο…
Έχει από -κτήσει δυο παιδιά τον Αλέξανδρο και την μικρήτμου Αγαπημένη Νεράιδα Αγγελική και χαίρεται  για την πρώην σύζυγό του και την πρώην δεύτερη σύντροό του που ανταμώσαν  σε διαφορετικούς χρόνους δημιουργώντας τις ανά-φερόμενες πολύ-τιμές υπάρξεις τους και φυσικά προσ-εύχεται να είναι πάντα καλά ….

Ας δούμε  τέσσερα από τα χαρακτηριστικότερα ποιήματά του:
1) Συλ-λεκτικές Δια-πλοκές του Έρωτα…
" Πάρε με στο όνειρο "…
Β' Έπαινος Α' Λογοτεχνικού Διαγ. Π.Σ.Π.Γ..

2) Ανένταχτες Από-δράσεις στην Αντί-ποίηση…
« Φωτεινέ » μου, Γνωστέ μου, Άγνωστε, Ποιητή …

Δια-περνούν τα βλέμματα επί-δερμικά…
στις σκέψεις, στα βιώματα, στην ύλη…
στην ψυχή του Ποιητή…

Αγαπούν, Μισούν, Αδιαφορούν…
προσ-Περνούν την αφή της γραφής…
χειρο-Κροτούν, θαυμάζουν, σχολιάζουν…
δανείζονται άτοκα τις λέξεις του…
χρησιμοποιώντας τες άτεχνα στις «ζωές» τους…
ερωτοτροπούν με πλασματικές από-γειώσεις…
σε σακάτικα άνυδρα ταξίδια…

Κι αυτός…
Δακρύζει, Χαμογελά πικρά…
αναθεματίζει τις αγαπημένες του λέξεις…
που είναι γνωστές, μα και τόσο «άγνωστες»…
θρυμματίζει βίαια τα γράμματα…
στην θολή όραση των σκεβρωμένων τους θεωρείων…

Θυμώνει…
η καρδιά Του σε υπό-κωφές αρρυθμίες…
στραγγαλίζει την νύχτα, ματώνει τα δάχτυλα…
κραυγάζει σαν πληγωμένο αγρίμι…
γλύφοντας με ευλάβεια το αίμα...
ραγίζοντας τα στεγνά του χείλη...

Τώρα ο Ποιητής σας…
πονά υπό-τροπιάζοντας…
στο ψυχρό σας χειρουργείο…
οδηγεί το ακονισμένο νυστέρι…
βυθισμένο στο έντονο κόκκινο…
με τρεμάμενα χέρια ακρωτηριάζει…
δυσμενή κακοήθη καρκινώματα…
από έτυμο-λογικές έννοιες…
μιας ανήθικης δια-στρέβλωσης …
που διαρ-ρέουν στον καιάδα της αυθάδειας…

Διαβάσατε τον Ποιητή σας…
σαν αγίασμα…
ταξιδέψατε, ονειρευτήκατε…
Κανείς σας όμως δεν  πρόσεξε…
το περίστροφο, την γεμάτη θαλάμη…
τις Πύρινες σφαίρες, την Ομίχλη, τον Θάνατο…
που κρύβει στο κρησφύγετο του…
πάντα με το δάχτυλο στην σκανδάλη…
για την εκ-τέλεση της δικής του Ψυχής…

Κανείς δεν το  αντιλήφθηκε…
Κανείς δεν μετάνιωσε…
Κανείς δεν δάκρυσε…

Πως Αυτοκτονείς…
Πως Πεθαίνεις…
Κάθε βράδυ, Κάθε ανατολή…
στην αυλή της « σκέψης » τους…
« Φωτεινέ » μου…
Γνωστέ μου…
Άγνωστε…
Ποιητή…

3) Αποστάγματα Ψυχής…

 4) Εχέμυθες Αξονικές Τομές της Ζωής μου…

                Γεννήθηκα για να μην Ανήκω… 

Είμαι ένας καβαλάρης της Ζωής…
δεν είμαι θνητός στον δόλο σας…
δεν περί-Μένω σε στάσεις…
σπάω τις μπάρες της Ψυχής μου…
σταματώ τα ατσάλινα τρένα του φθόνου σας…
καρφώνω κάθετα τα χέρια μου στον ουρανό…
αναρριχούμαι στον δικό μου εύσπλαχνο Θεό…

Ένα άναρχο ραγισμένο πηδάλιο με καθ-οδηγεί…
πάνω από τα σαθρά κεφάλια των σκιών σας…
σε αξίες άγνωστες από τα δόγματα σας…
δίχως συμβιβασμούς…
δίχως εγ-κλεισμούς…
δίχως κρατήσεις…

Αυτά που διεκδικώ στην Ζωή…
κανείς δεν έχει την δύναμη να ακρωτηριάσει…
να μου στερήσει τις άκαμπτες επιθυμίες μου…
το σώμα μου είναι «Αθάνατο»…
στα γυάλινα θολά μάτια σας…
η Ψυχή μου ένα τεράστιο δίχτυ…
απλώνεται στον αχανές πλανήτη…
ο λογισμός μου αν-ύπαρκτος…
οι πτήσεις μου αλλόφρονες…
καλπάζω άτρωτος στην γέφυρα της Γής…
αγκαλιάζω ερωτοτροπώντας την Ανατολή…
δεν με σφυρηλατούν οι ανίκανες εξουσίες σας…
δεν χαρίζω συγχωρο-χάρτια στις σκευωρίες σας…
ούτε ισόβιες γαμήλιες υπό-σχέσεις…
σε συντρόφισσες και φιλίες…
Γεννήθηκα για να μην υπάρχω στα τεφτέρια σας…
Γεννήθηκα για να Δραπετεύω από τις φυλακές σας…
Γεννήθηκα για να μην Ανήκω σε κανέναν και σε τίποτα…

Το μόνο που δεν γεννήθηκα Θεός…
να ορίζω τις σακατεμένες σας σκέψεις …
να θεμελιώνω την Υπερηφάνεια μου στα κουφάρια σας…
Είμαι ένας απέραντος απροσπέλαστος ωκεανός…
τρυφερός παφλασμός κυλώ στα ερωτικά σώματα…
μετανάστης στις «μαύρες ψυχές» που ποτέ μου δεν δόξασα...

Ακόμη…
και στον γαμημένο τον θάνατο…
δεν Ανήκω…
Η Ψυχή μου…
δεν χωρά σε κανένα φέρετρο…
δεν χωρά σε κανένα μνήμα…
εκ-πέμπει διαθλάσεις από άπλετο  φως…
διάχυτη σαν «ανάποδος» καιρός…
σε ταξίδια άναρχα κι ανένταχτα…
χάνεται σαν αλώβητος αετός στον ορίζοντα…
κι επειδή…
είναι απέραντος κι αυτός…
σκορπίζομαι…
δεν εγκλωβίζομαι…
δεν Ανήκω ούτε σε αυτόν…
Ζω πάντα Λεύτερος…

Η Ταυτό-Ποίηση μου…

Ανένταχτος βαδίζω έξω από στεγανά και καλούπια…
πορεύομαι πάντα αντίθετα από την ροή της άμορφης μάζας…
αδιαφορώ χλευάζοντας τους γαμημένους  «δήθεν» …
η σύνεση είναι η διαφάνεια του μανδύα μου…
εκ-πληρώνω μονάχα κοινές επιθυμίες…
αγαπώ την αδρεναλίνη της  ακραίας υπέρ-βάσης…
ρουφώ λαίμαργα τις ατόφιες στιγμές…
διεκδικώ, κατακτώ  και αφήνομαι  πάντα στο όνειρο...
αγαπώ την Ανά-γέννηση της  γνήσιας Ζωής…
«υπηρετώ» το μεγαλείο του μεγιστάνα Έρωτα…