Βιβλιοπαρουσίαση -κριτική στην ποίηση του Βασίλη Κουστούδα γράφει η Ρένα Τζωράκη

Τα εξώφυλλα των βιβλίων του ποιητή Βασίλη Κουστούδα:

Τον ευχαριστώ ολόθερμα,  που δέχτηκε να μιλήσει αποκλειστικά για το Λογοτεχνικό περιβόλι και να μας ανοίξει την καρδιά του…
Είναι πραγματικά πολύ όμορφο συναίσθημα ,να γνωρίζεις προσωπικά ανθρώπους που υπηρετούν το Λόγο με αξιοπρέπεια και κάνουν τρόπο Ζωής ότι γράφουν…
Μια είναι η αγωνία του ως  δημιουργού όπως μου εμπιστεύτηκε: «Το αν η ποίηση του θα προσθέσει στο τέλος κάτι ουσιαστικό στην θεϊκή αυτή τέχνη. Με κανέναν τρόπο δεν θέλει  να αναγνωρισθεί ως ποιητής συμβατικά και να ταλαιπωρεί  τον κόσμο,όπως  γίνεται από πολλούς.
Μου τόνισε επίσης:
«Το αν ότι γράφω έχει κάποιαν αξία ,αυτό θα φανεί όπως όλα τα πράγματα…Με τον χρόνο… »
Η θλίψη  για κείνον είναι  κυρίαρχο και ισοδύναμο συναίσθημα όπως και η χαρά, ωστόσο η θλίψη έχει εκ φύσεως «μια μυστηριώδη και σκοτεινή γοητεία επιπλέον και για αυτό ίσως υμνείταιστην ποίηση πιότερο από την χαρά.»
Η μοναξιά για τον  ποιητή και για την ποίησή του , είναι ότι πιο πολύτιμο, όπως μου  τόνισε, γιατί του έχει συμβεί να την βιώσει  πολύ έντονα στην ζωή του ακόμα και όταν βρισκόταν  με πολλούς ανθρώπους μαζί.
Η Ζωή για κείνον  είναι  απέραντη και άπιαστη,από κει αντλεί τα ποιήματά του …  
Τα βιβλία του είναι όλα τυπωμένα,αλλά  μπορεί και κάποιος αναγνώστης  να τα διαβάσει σε   ηλεκτρονική μορφή, αλλά  θεωρεί πως είναι ανυπέρβλητη και συνάμα λυτρωτική  η αίσθηση των οσμών,που αναδύονται μαζί με τις λέξεις πάνω στο χαρτί.
Για  τον ποιητή «ένα ποίημα γράφεται για πάντα. Μου πήρε για μερικά ποιήματα μου μέχρι και είκοσι χρόνια μέχρι να γεννηθεί μέσα μου η φαινομενικά τελική εμφάνιση τους.
Ωστόσο ακόμα και τώρα πιστεύω πως πρέπει να αλλάξει
μία και μόνο λέξη από το καθένα για να γίνουν πιο άρτια
και ίσως κάποτε το κάνω ως διόρθωση.
Την ποίηση την γράφει η ζωή του ποιητή και όσο πιο γεμάτη είναι αυτή τόσο πιο μεστή και ουσιώδης εξέρχεται  η ποίησις από μέσα του.
Όσο για την τεχνική των ποιημάτων του, σχεδόν όλα ξεκινούν από μια φράση που του έρχεται στο μυαλό.
Και μετά έρχεται ο χρόνος και την πλάθει ,  της δίνει νόημα και ουσία,
την κάνει ποίηση…
Ας κοινωνήσουμε τους στίχους της ψυχής του:

«Το χρέος»

Τα χέρια του και την καρδιά
σαν λέρωσε με το αίμα αυτών
που στην Τροία εκατοικούσαν,

με φρίκη ονειρευότανε πως άκουγε
φωνές
μικρών παιδιών που τον
εκλιπαρούσαν!

Κάθε που νύχτωνε
άνεμοι διάφανοι ανέμιζαν
το χτες

κι άπλωναν μέσα του παράξενες μορφές
που ένα θάνατο ολοζώντανο στα χέρια τους
κρατούσαν!

Και εκεί πια
στη χώρα των λωτοφάγων
αφημένος,

μέσα από τη λήθη αναζητεί
να γιατρευτεί,

μα ήχους φτερών
γρικάει κάθε βράδυ φοβισμένος
απ’ένα γύπα που του τρώγει
την ψυχή!

Κανείς τον Οδυσσέα δεν φθονεί!

Το χρέος τούτο
ποιός μπορεί να το αντέξει;

Ποιά είναι η θάλασσα που πρέπει
να διαβεί
προς την Ιθάκη το πλοίο του σαν πλεύσει,

και ποιά αγάπη,
ποιά Πηνελόπη εκεί να τον υποδεχτεί,

αχ! με ποιόν τρόπο
μπορεί κανείς ποτέ να επιστρέψει;

«ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ»

Γνέθει την μοίρα η Κλωθώ,
μοιράζει η Λάχεσις τους κλήρους,
και κόβει η Άτραπος
χωρίς κανέναν δισταγμό
το νήμα της ζωής
όταν θα’ρθεί του καθενός η ώρα…

Μα εσύ ξοδεύτηκες νωρίς

και πάνω στη ρημαγμένη σου ψυχή
όλα τα νήματα σαπίζουν πια
και σπάζουν

την αναπόφευκτη σιωπή
προετοιμάζουν,

και κλήρους άκληρους
η Λάχεσις μοιράζει

και για το τέλος σου
την Άτραπον δεν νοιάζει.

Χωρίς κανέναν πια σκοπό
χωρίς οδό για να διαβείς

γνέθει την μοίρα σου η Κλωθώ

με τα ξεφτίδια μιας ζωής….

«ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ»

Ήτο απόλυτα σαφές.

Εις την οδόν του μνημονίου
οφείλουμε να οδεύσουμε εφεξής
και τα συμφωνηθέντα εις το ακέραιον
να εκτελεστούν.

Οι πιστωτές δεν πρέπει διόλου να αγωνιούν
ότι η χώρα καταρρέουσα δεν θα αποπληρώσει

και μες σε ανησυχίαν τόση

αναθεωρήθηκεν ταχέως
εις την αγορά των ανθρώπινων σωμάτων
η αποτίμησις του αιδοίου .

Ήτο και αυτό απόλυτα σαφές

βίζιτες σε ανταγωνιστικές τιμές
εις την οδόν του μνημονίου. 

ΠΡΟΚΑΡΔΙΟΝ ΑΛΓΟΣ
Ενάντια στα ενάντια θα πετάω
κι ενάντια σε όλους τους καιρούς
ενάντια σε όλους τους ανέμους
ενάντια σε όλους τους θεούς
ενάντια στο άλγος της καρδιάς μου
ενάντια σε ενταγμούς και υποταγμούς
ενάντια θα πετώ και θα ανεβαίνω
πουλάκι με την πίστη στα φτερά,
στην τρομερήν διαδρομή που αναμένω
θα κελαηδώ, θα φτερουγώ, θα ξεμακραίνω
και την ψυχήν μου τρυφερά θα ακολουθώ,
ενάντια σε όλους τους θανάτους θα ανασαίνω
με τα μικρά μου τα φτερά θα ανεβαίνω
και μες στα σύννεφα ενάντια θα ζω!

«ΑΡΚΕΤΗ»

Ποτέ δεν μου΄φθανε η ζωή
και πάντα περισσότερη ζητούσα

και μέσα της ολάκερος βυθιζόμουν 
για να ζήσω

μα τώρα πια που δεν μπορώ
να την αναγνωρίσω

τώρα που χάθηκα
και χάθηκε και αυτή

τώρα που στένεψε και μίκρυνε
απ΄την θλίψη

τώρα που κρύφτηκε πικρά στην προσμονή

τώρα αξόδευτη στο χρόνο μου απομένει

και είναι πια νεκρή και αρκετή.
Και τα βίντεο των στίχων του: