Βιβλιοπαρουσίαση της λογοτεχνικής διαδρομής του Τόλη Νικηφόρου. Με την γραφίδα της Ρένας Τζωράκη

Ας  δούμε λίγο την πλούσια  εργογραφία του Τόλη Νικηφόρου  και το βιογραφικό του   με  τα πιο αντιπροσωπευτικά από τα ποιήματά του:

Ποιητικό έργο :
Οι άταφοι -1966
Αναρχικά -1979
Ο μεθυσμένος ακροβάτης -1979
Το μαγικό χαλί -1980
Με τη φωτιά στα μάτια -1982 (συγκεντρωτική έκδοση των τριών προηγουμένων και της ανέκδοτης συλλογής Ελεύθερος σκοπευτής)
Ο πλοηγός του απείρου -1986
Ξένες χώρες -1991
Το διπλό άλφα της αγάπης -1994, 2002
Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας -1997
Χώμα στον ουρανό -1998
Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο -1999
Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται -2002
Ο πλοηγός του απείρου, ποιήματα 1966-2002 -2004
Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας -2007

Το μυστικό αλφάβητο - 2010
Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα  Μανδραγόρας 2012
Και το τελευταίο βιβλίο του η συλλογή ποιημάτων Φωτεινά παράθυρα, Μανδραγόρας, 2014.

Διηγήματα:
Αλμπατζάλ ή πώς βούλωσα τα μεγάφωνα -1971
Εγνατία οδός -1973
Ονειροπολών εγκλήματα -1976,1977
Τα μάτια του πάνθηρα -1996
Νόστος -2000
Ο δρόμος για την Ουρανούπολη -2008

Μυθιστορήματα:
Η γοητεία των δευτερολέπτων -2001
Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα -2005
Η εξαίσια ηδονή του βιασμού -2006

Το έρημο νησί στην άκρη του κόσμου - 2009

Παραμύθια:
Ένα παραμύθι για όλους -1984
Νόσιλκα -1989
Σοτοσαπόλ ο Χρυσοθήρας -1996 

 

 «Καταγωγή»

τι να 'χει απογίνει ο πατέρας

ατμός θαλασσινού νερού

κι ύστερα σύννεφο που ταξιδεύει ανατολικά

αφράτο χώμα μήπως

της γλάστρας στο περβάζι

λουλούδι που ανθίζει

αλλάζει χρώμα και μαραίνεται

ή μήπως άγγιγμα

εκεί που δεν υπάρχει χέρι

δάκρυ αλμυρό 

εκεί που δεν υπάρχει μάτι

σπάνια χαμόγελο

που διαγράφεται αχνό στην πρωινή ομίχλη

σε ξένη χώρα γύρσε ο πατέρας

σε χώρα άγνωστη μα και παράξενα οικεία

κει που πηγάζει απρόσιτο το φως

και μεταγγίζεται στο βλέμμα των παιδιών

και μέσα σε οδυνηρή διαφένεια

μου γνέφει

(Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή  «Ξένες, χώρες» 1991

  ονειρεμένη πολιτεία του βορρά
ντυμένη τα βουβά σου χρώματα
μέσα σε μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα σε στάλες καθημερινής βροχής

    χρόνια που έζησα στη χαμηλή σοφίτα
περιπλανήθηκα στις γειτονιές σου
είδα τους κρόκους να ανθίζουν μέσα στο χιόνι
μέθυσα με το άρωμα των κοριτσιών σου

   πλατείες που έχουν κατακτήσει τη γαλήνη
με γύρω τους τα σπίτια του παραμυθιού
απέραντοι κήποι και σκοτεινά παλάτια
βικτωριανά μέγαρα

   απίστευτη πόλη
με το χαμόγελο στο πρόσωπο του αστυφύλακα
λεωφορεία κόκκινα με μυθικούς προορισμούς
πόλη της απεργίας
ράθυμη όπως το ποτάμι σου
με τη κατάλεπτη επιδερμίδα της ηδονής

   παγκόσμια πόλη
με τις χιλιάδες εκδοχές της ίδιας γλώσσας
με τα χιλιάδες πρόσωπα του ίδιου ανθρώπου
με τις χιλιάδες εκκλησιές της ίδιας πλάνης

    πόλη που έμαθες να ζεις χωρίς το πάθος
που κρύβεις με στοργή τα λάφυρά σου
στις αίθουσες των μεσαιωνικών κτιρίων
πόλη που κατορθώνεις να φιλοξενείς
και της υπεροψία των αγραμμάτων
και την ελπίδα των κατατρεγμένων

   γυναίκες με παράξενα καπέλα
η μυρωδιά του καπνούν και του ξύλου
το ευχαριστώ σε κάθε φράση
οι ανεξήγητες επιγραφές
και τα πολύβουα καπηλειά με τη ζεστή τους μπύρα

    γυρίζεις κάθε τόσο πολιτεία του βορρά
και φανερώνεσαι χλωμή στον ύπνο μου
λουσμένη στο αβέβαιαό σου φως
ποτέ, ποτέ, ποτέ δική μου
 (Απόσπασμα από την ποιητική  συλλογή  «Το μαγικό χαλί» 1980
 

«Γιατί»

   χτυπάω όλη τη νύχτα

τη σιδερένια εξώπορτα

περίτεχνη

με τις θαμπές της παραστάσεις

ασήκωτη

με αιώνων μνήμες

   χτυπάω όλη τη νύχτα

τόσο που μάτωσαν τα χέρια

ένα-ένα έσπασαν τα δάχτυλά μου

    το ξέρω πως δεν με ακούει κανείς

αυτή την ώρα η γειτονιά κοιιμάται

κι ούτε ένα δεν φωτίζεται παράθυρο

το ξέρω πως το σπίτι

είναι από χρόνια ακατοίκητο

ερειπωμένο

κανείς δεν περιμένω να μ' ανοίξει

ούτε κι εκείνα τα φαντάσματα

που ακόμα τριγυρίζουν

ανάμεσα στους γκρεμισμένους τοίχους

που ακόμη λάμπουν

όπως το πρώτο φως το χάραμα

    όμως δεν έχω άλλο σπίτι

άλλη πατρίδα

χτυπάω για ν' ανοίξω εγώ από μέσα

 (από την ποιητική  συλλογή :

 «Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα 2012»

«Αίνιγμα»

με κάποιο τρόπο μαγικό

η ανάμνηση έχει γίνει προσμονή

κι όλες οι σκονισμένες μέρες μου

έχουν λουστεί στα μάτια σου

αστράφτει η Κυριακή στη γειτονιά

σαν καθαρά πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο

    λοιπόν τι να 'ναι αυτό το ρίγος

αυτή η εξαίσια λάμψη

οι σπίθες στο μισάνοιχτο παράθυρο

το ξεχασμένο άρωμα στο χώμα

η μουσική που πάλι ακούω στο μπαλκόνι μου

τι να 'ναι αυτό το κόκκινο πουλί

ανάμεσα στα φύλλα

μεθυστικό σαν άνοιξη;

    φωνή, ανάσα, ανάλαφρο περπάτημα

ή ξαφνικό χαμόγελο

τι να 'ναι αυτό το θαύμα;

(από την ποιητική  συλλογή: « Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα»2012

«εξόριστο Φως»

όχι μόνο στο χάραμα το φως

στ' αγαπημένα μάτια

στο άγγιγμα ή το χαμόγελο

   όχι μόνο το φως που αστράφτει

παντού με χίλιες λάμψεις

που απλώνεται με χίλια χρώματα

   μα πιο πολύ το φως

που κρύβεται μες στην ψυχή

στο ξύλο και την πέτρα

το φως στο χώμα

σε υπόγεια μυστικά

το πως πέρα απ' τις πύλες του Άδη

   εκστατικά

λυτρωτιικά σε αναζητώ

σε επικαλούμαι φως εξόριστο

πηγή της ύπαρξής μας

και πατρίδα μας

 (από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)