Από το "ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ", 1975 Ποίηση Νικηφόρου Βρετάκου

Το ποτάμι Μπυές

...
Σ' ένα κόσμο γιομάτο παρουσίες και άνθιση,
άλλο δεν έχω; εσύ μόνον έμεινες
να μιλάω μαζί σου; Ήταν ένα βουνό
με γενναία δεσίματα και διάφανες κορυφές,
που του μίλαγα κι άκουγε, του μίλαγα και ίσως
στα φαράγγια του ακόμη να κυλάνε μαζί
το νερό και τα λόγια μου. Το’ βλεπα
όνειρο. Αν μπορούσα, του έλεγα,
να πιαστώ από ένα δέντρο σου θα γινόμουν αθάνατος.
Ήταν ένα βουνό - αλλά πρέπει να λησμονήσουμε.
Αν αφήσουμε την καρδιά μας να κλαίει
σαν το βρέφος που εγκαταλείφτηκε,
θα σαπίσουν οι ρίζες μας. Δεν θα γίνουμε δέντρα.
Θα χάσουμε το προορισμένο ύψος μας, ενώ
δεν τελειώνει ο κόσμος μπρος σ' ένα βουνό.
Πίσω από κάθε άστρο, Μπυές, υπάρχει ένα άλλο άστρο. Ας προχωρήσουμε.
...