Οι στίχοι του Νίκου Στοφόρου

Ας γευτούμε λίγο τους στίχους του:

«Μόνο για σένα »
Μόνο για σένα τραγουδώ με της ψυχής μου το παλμό
μόνο για σένα ακροβατώ σ' ένα σχοινί μες στο κενό
μόνο για σένα ταλανίζω των ανέμων τον καιρό
να δώσω φλόγα να ζεστάνω της Αγάπης το καημό.

Μόνο για σένα ακροβατώ πάνω στις ώρες να σου πω
δως μου το σύνθημα να 'ρθω στο παρασύνθημα κοντά σου
να σου χαϊδέψω τη καρδιά π' αιμορραγεί στην αγκαλιά σου
να σου γιατρέψω τη πληγή μ' ένα χαμόγελο η Αυγή κι όλα δικά σου.

Μόνο το γέλιο σου να δω στις προσευχές για το καλό
μόνο για σένα τα στήθια μου πάλουν σ' ένα ρυθμό
μόνο για σένα ένα πουλί θα φέρω στη φωλιά του
να κελαηδήσει στο κλαρί με της ελπίδας τα φτερά του.

Μόνο για σένα οι πνοές αξίζουν χίλιες αγκαλιές
μες στα λουλούδια να γελάς στο άρωμά τους !

«Ιδιαίτερες στιγμές »
Ζήσαμε μαζί το ομορφότερο "λίγο"
γνωρίζω πως δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ
εσύ πυργοδέσποινα το έχεις κρυμμένο σε πύργο
κι εγώ ξανά γυρίζω, διαρκώς στο χθες !

Δεν θα ξεχάσεις ποτέ τις σφιχτές αγκαλιές μας
δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φλογερά μας φιλιά
δεν ξέραμε τότε πως είναι το "λίγο" για λίγο
μα ήταν τα πάντα για μας της ζωής τα πολλά.

Ζήσαμε μαζί το ομορφότερο "λίγο"
σου άρεσαν οι ιδιαίτερες στιγμές
θυμάμαι, είχες στα μαλλιά σου έναν ήλιο
που σ' ακουμπούσα και ξανάβαν φωτιές.

Δεν ζήτησα ποτέ τ' ουρανού περισσότερο χρώμα
αυτό το "λίγο" είναι για μένα, πολύ αρκετό
εξ άλλου δεν ζούμε, με τον ίδιο κανόνα
δεν θέλησα ποτέ να σ' αλλάξω, μα ήθελες εσύ ν' αλλάξω εγώ.

Μαζί, ζήσαμε τελικά, το ομορφότερο "πολύ"
βιώσαμε αισθήματα, στου χρόνου το λίγο
αυτά που θα μείνουν σ' αυτήν και στην άλλη ζωή
αυτά που 'χουν γράψει στη καρδιά έναν ύμνο.

Τι θες, τι δεν θες, εξαρτάτε από σένα
τι θέλω, τι δεν θέλω, στη ζωή θα το πω
είναι τα μάτια που από ποίηση φτιαγμένα
μεταδίδουν στη ψυχή μου, συμπαντικό λυρισμό !

«Τ' άρωμα της ψυχής σου»
Στον ουρανό μου σαν κοιτώ
όνειρο βλέπω αληθινό !
Άγγελος είσαι και καημός
λατρεία κι αναστεναγμός !

Στο όνειρό σου έρχομαι
στον ύπνο σαν κοιμάσαι
αέρα απ' την ανάσα σου
αναπνοή μου να 'σαι !

Νιώθω το χάδι το γλυκό
των απαλών χεριών σου
τα κόκκινα χειλάκια σου
τις κόρες των ματιών σου !

Στο όνειρό σου έρχομαι
χαϊδεύω το κορμί σου
στην αγκαλιά μου σε κρατώ
κι εσύ γλυκά κοιμήσου !

Ω, ουρανέ τι έρωτας
από τη χαρά το κλάμα
τον Άγγελο που λαχταρώ
σαν οπτασίας θαύμα !

Έτσι πετώντας στ' όνειρο
αγγίζω τη μορφή σου
τη θηλυκιά εικόνα σου
τ' άρωμα της ψυχής σου !

«Της Άνοιξης κανόνες »
Στρατιώτης κατατάχθηκα, στις τάξεις της Αλήθειας
κι ορκίστηκα με σεβασμό, στ' όνομα της Αγάπης.
Όχι πως ήμουν τέλειος, καλά εκπαιδευμένος,
μα έκανα προσπάθειες, να βρω σαν ιχνηλάτης
το ξέφωτο διαταγή, στρατόπεδο μ' αξίες.

Οπλίστηκα με όργανα, μ' αντίληψη και πίστη
να υπηρετώ την Ανθρωπιά, κι ας έχει αδυναμίες
στα νώτα μου, στα δεξιά, στ' αριστερά κι εμπρός μου
να έχω μάτια τέσσερα, τους πόνους να δαμάζω.

Ασπίδες κονταρόξυλα, έχω και μιά εικόνα,
του ουρανού τη προσταγή, ορίζοντες να βλέπω,
να μην πονώ και ας πονώ και τις κραυγές να κρύβω
να σιωπώ τα "θέλω μου", στ' άδολο περιβόλι.

Κι όλο μαθαίνω απ' τη ζωή, της Άνοιξης κανόνες,
με όρους επιβάλλοντες, πηγές να μας ποτίζουν,
χυμούς λατρείας και χαράς, μπουμπούκια ανθισμένα
παιδί να νιώθω και Αετός, τα χαμηλά να βλέπω.

Ξάφνου ! Τριαντάφυλλο εκατόφυλλο, μου θάμπωσε τα μάτια
κι άρχισα να στρατεύομαι, με τέρψη και με χάρη
το κάστρο να πολιορκώ, στ' άρωμα μεθυσμένος
τον κίνδυνο να αψηφώ, γαρδένιες ν' ανθίζουν.

Σε κήπους ξένους βρέθηκα, λεξάρια Βαβυλώνας
πολεμιστής μες τη φωτιά, κι έγινα θαρραλέος.
Συνομιλώ στη θάλασσα, στα κύματα γενναίος !

Ματόκλαδο τριαντάφυλλο, φιλώ το μέτωπο του
στην αγκαλιά μου το 'σφιξα, το μίσχο του χαϊδεύω
κι ο ουρανός δεν άντεξε, μου 'στειλε δυό αστέρια
να του κρεμάσω στο λαιμό και τάμα να του κάνω !

Αυξάνουν ζήλιες στις αυλές, φωτιές στα λιανοκλάδια
από ζερβά πυροβολούν, η ασπίδα μου ν' αστράφτει
κοντάρια από δεξιά, καλό μη περιμένεις
με κονταροχτυπήματα, χτυπώ και τ' ανατρέπω.

Έχω το εκατόφυλλο, τα φύλλα του χαϊδεύω
ψυχή γλυκιά, ανθέ μου εσύ, Θεόσταλτε Άγγελε μου,
ας με τρυπούν τ' αγκάθια σου, στη φλόγα κοκκινίζω.
Λούζομαι τον ιδρώτα σου, τις ρίζες σου ποτίζω !

Με βελουδένια σύννεφα, πέπλο σου 'χω ραμμένο
να τραγουδούν οι νύχτες σου κι εγώ σε καμαρώνω
άνθη απ' την αμυγδαλιά, να μην σε βρίσκει χιόνι
στρατιώτης της Αγάπης σου και της ζωής λαχτάρα !

«Μια μαργαρίτα »
Η Ποίηση είναι Όαση για όσους γράφουν πόθους
έχουν αισθήματα καυτά σε πάθη που 'χουν πόνους
έτσι γεμίζει το χαρτί και γράφει το μελάνι
το αίμα να κατρακυλά κι οι φλέβες μες στη πάλη .

Στη Ποίηση ακούμπησα κι εγώ το μέτωπο μου
να ζωγραφίζω της καρδιάς τον ποιο κρυφό καημό μου
πέρνω τις αναμνήσεις μου και βγαίνω στο σεργιάνι
να ανασάνουν μιά χαρά, στης αύρας το λιμάνι !

Στη φύση πέρνω τις πνοές, στο κόκκινο φεγγάρι
του έναστρου τ' ασημικά κι αγέρας μαϊστράλι
έτσι η ψυχή μου φτερουγά και ψάχνει για δυό μάτια
να της χαρίσει πάλι ανθούς, μες τη ζωή παλάτια !

Κι αν μαύρα σύννεφα σκορπούν, οι σκέψεις απονιάς
εγώ διακρίνω μόνο το κόκκινο, μιάς λατρεμένης καρδιάς.

Μια μαργαρίτα μέσα σε σφαίρες φυτρώνει
είναι η αγάπη για ζωή, που ίσως να ματώνει.

«Στου απρόσιτου το πέπλο »
Δεν θα σ' αφήσω ποτέ να μ' αφήσεις
κι ας έχεις αντιρρήσεις χίλιες δυό
σύννεφα θα σου φέρω αν μου ζητήσεις
για να σου ντύσω με λαχτάρα τον καημό.

Είν' οι ελπίδες δυνατές μ' αναμνήσεις
και ζωντανεύουν οι στιγμές μας στο μυαλό
αίμα και άμμο και μελάνι να σβήσεις
θα περιγράφει η φαντασία μ' ένα φτερό.

Δεν θα σ' αφήσω ποτέ να ξεχάσεις
το δέσιμο που κάναμε με κόκκινη κλωστή
τον έρωτα κρατώ ζωντανό και ακμαίο
και μ' ένα τόξο που κρατάει το παιδί.

Ανάσες της Άνοιξης μοσχοβολά η ματιά σου
και τα ρυάκια πλημμυρίζουν χρυσοκόκκινα δειλινά
λάμπει, μέσα κι έξω το φόρεμά σου
απ΄ του κορμιού σου τη φλογερή τη φωτιά...

Και γαληνεύει ο ουρανός στο πρόσταγμα σου
όλα τ' αστέρια αντανακλούν, στα δικά σου μαλλιά
μες τους Αγγέλους αντικρίζω το όραμα σου
και στου απρόσιτου το πέπλο να βρεθούμε αγκαλιά.

«Θεϊκές αιτίες »
Η μόνη αχτίδα του φωτός
μες τη ψυχή του καθ' ενός
είναι η Αγάπη !
Της γλάρας μέρας ουρανός
μ' αχτίδες πάντα λάμπει.

Μα και της νύχτας η σελήνη δίνει φως
από του ήλιου την Αγάπη έχει πάρει.
γι αυτά τ' αστέρια πως πονά και ο Θεός
αν κάποιο πληγωμένο ξεφύγει στο σκοτάδι.

Κι αν κάποια σύννεφα σκιάζουν την καρδιά
που σαν το μίσος εξαντλούν την ύπαρξή μας
δίνομαι ανάσες σαν αγέρας μιάς χαράς
που φέρνουν Άνοιξη στα βάθη της ψυχής μας.

Δεν είναι δύσκολο να δεις αστερισμό
ακόμα κι αν στη κόλαση έχεις φθάσει
είναι μια δύναμη του έρωτα καημός
τα μαύρα σύννεφα να έχεις ξεπεράσει !

Ξεκόλλησε απ' τις μίζερες τις σκέψεις
κι άνοιξε της βάρκας, με Αγάπη τα πανιά
κι αν κάποιος κόμπος από λάθος έχει φταίξει
τράβα να ξεμπερδέψουν τα σχοινιά !

Φλόγες που λάμπουν πάνω σου
και δίπλα, ξελογιάζει η σκιά σου
εκεί ανάμεσα θα βρίσκομαι κι εγώ
να πέρνω τη φωτιά απ' τα φιλιά σου...

Έτσι η Αγάπη παίρνει έδαφος
έτσι ο Νους γεννά δημιουργίες
έτσι πορεύεται στο σώμα η ψυχή
στου Έρωτα τις θεϊκές αιτίες !

«Συμπαντική Χαρά »
Τι άλλο θα μπορούσα να σκεφτώ
σ' ένα χαμόγελο σου ?
Που βλέπω σαν τον Ουρανό
την Ομορφιά του κόσμου !

Τ' αμυγδαλένια μάτια σου
το απλανές σου βλέμμα
στολίζει τον ορίζοντα
το πορφυρό το γέρμα !

Χρυσό στην κόμη σου φορώ
της Ομορφιάς το στέμμα !
Έτσι στο Όνειρο κοιτώ
φύλλα χρυσά για Σένα !

Πλημμύρισε απ' Αγάπη η Καρδιά
ο Ήλιος χαμογελάει
ανταύγειες οι αχτίδες του
μπρος στη δική σου Χάρη !

τα χείλη μου ν' αγγίζουν ε
τα χείλη σου Χαρά μου
οι στεναγμοί σου μάτια μου
βελόνες στη Καρδιά μου...

Τριανταφυλλένια ύπαρξη
πουλιών τραγούδια φέρνεις
γλυκολαλούν κι' αυτά μαζί
το σύμπαν να μαγεύεις !

Μετάφραση δεν θέλουνε
τα Όνειρα Αγάπης
Είναι Συμπαντική Χαρά
στον κόσμο μου να υπάρχεις ! !