«Τ’ όνειρό μου πέθανε» του Ναπολέων
Λαπαθιώτη
Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ
Μόνος τώρα κι έρημος τι μπορώ να πω;
Κι όμως το `ξερε καλά το βαθύ του χάδι
Πόσο τ’ αγαπώ...
Μου κρατούσε συντροφιά στις βαριές τις ώρες
Που τις τρέμει μοναχή κάθε μια ψυχή
Κι όσο το `χει δίπλα της ας κυλούν οι ώρες,
Δεν μ’ ανησυχεί.
Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ
Πες, δεν έζησε ποτέ, μην τ’ αναπολείς
Μα ο καιρός μου που `χασα στο δικό του χάδι
Τώρα είναι πολύς...
Μόνος τώρα κι έρημος τι μπορώ να πω;
Κι όμως το `ξερε καλά το βαθύ του χάδι
Πόσο τ’ αγαπώ...
Μου κρατούσε συντροφιά στις βαριές τις ώρες
Που τις τρέμει μοναχή κάθε μια ψυχή
Κι όσο το `χει δίπλα της ας κυλούν οι ώρες,
Δεν μ’ ανησυχεί.
Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ
Πες, δεν έζησε ποτέ, μην τ’ αναπολείς
Μα ο καιρός μου που `χασα στο δικό του χάδι
Τώρα είναι πολύς...
0 Σχόλια