Δυό επίκαιρα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου που όλοι πρέπει να θυμηθούμε...

Σήμερα που η πατρίδα μας περνάει την πιο δύσκολη καμπή με τις συμφωνίες και τα μνημόνια, για μια πλήρη παγκόσμια υποταγή, ανατρέχω στον Ανδρέα Κάλβο τον μεγάλο ποιητή, να θυμηθούμε τους στίχους του να προβληματιστούμε και να δούμε πως η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται αφού δεν μαθαίνουμε τίποτε σαν Έλληνες από το παρελθόν μας.
Να θυμίσω πως η έκτη ωδή, οι ευχές, γράφτηκε το 1825, το έτος που η Ελλάδα με μια συμφωνία δέχθηκε επίσημα την αγγλική προστασία, και η οποία έμεινε έπειτα γνωστή ως «Πράξις Υποταγής».

"ᾨδὴ ἔκτη, Αἱ εὐχαί"

α´

Τῆς θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τὰ κύματα

῾νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου

ὡσὰν ἀπελπισμένην,

ἔρημον βάρκαν.

β´

῾Στὴν στεριάν, ῾ς τὰ νησία

καλήτερα μίαν φλόγα

῾νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαοὺς καὶ ἐλπίδας.

γ´

Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες

῾νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον,

μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα

ψωμοζητοῦντες·

δ´

Παρὰ προστάτας ῾νἄχωμεν.

Μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

πλούτη ἢ μεγάλα ὀνόματα,

μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

σκήπτρων ἀκτῖνες.

ε´

Ἂν ὁπόταν πεθαίνῃ

πονηρὸς βασιλεὺς

ἔσβυν᾿ ἡ νύκτα ἕν᾿ ἄστρον,

ἤθελον μείνει ὀλίγα

οὐράνια φῶτα.

ς´

Τὸ χέρι ὁποὺ προσφέρετε

ὡς προστασίας σημεῖον

εἰς ξένον ἔθνος, ἔπνιξε

καὶ πνίγει τοὺς λαούς σας,

πάλαι, καὶ ἀκόμα.

ζ´

Πόσοι πατέρες δίδουσιν,

ὄχι ψωμί, φιλήματα

῾ς τὰ πεινασμένα τέκνα τους,

ἐν ᾧ λάμπουν ῾ς τὰ χείλη σας

χρυσὰ ποτήρια!

η´
Ὅταν ὑπὸ τὰ σκῆπτρά σας

νέους λαοὺς καλεῖτε,

νέους ἱδρῶτας θέλετε

ἐσεῖς διὰ ῾νὰ πληρώσητε

πλουσιοπαρόχως,

θ´

Τὰ ξίφη ὁποὺ φυλάγουσι

τὰ τρέμοντα βασίλειά σας,

τὰ ξίφη ὁποὺ τρομάζουσι

τὴν ἀρετήν, καὶ σφάζουσι

τοὺς λειτουργούς της.

ι´

Θέλετε θησαυροὺς

πολλοὺς διὰ ῾ναγοράσητε

κρότους χειρῶν καὶ ἐπαίνους,

καὶ τ᾿ ἄπιστον θυμίαμα

τῆς κολακείας.

ια´

Ἡμεῖς διὰ τὸν σταυρὸν

ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα

καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε

κρυφὰ τοὺς πολεμοῦντας

σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν.

ιβ´

Διὰ ῾νὰ θεμελιώσητε

τὴν τυραννίαν τιμᾶτε

τὸν σταυρὸν εἰς τὰς πόλεις σας,

καὶ αὐτὸν ἐπολεμήσατε

εἰς τὴν Ἑλλάδα.

ιγ´

Καὶ τώρα εἰς προστασίαν μας

τὰ χέρια σας ἁπλόνετε!

τραβήξετέ τα ὀπίσω·

βλέπει ὁ θεὸς καὶ ἀστράπτει

διὰ τοὺς πανούργους.

ιδ´

Ὅταν τὸ δένδρον νέον

ἐβασάνιζον οἱ ἄνεμοι,

τότε βοήθειαν ἤθελεν,

ἐνδυναμώθη τώρα

φθάνει ἡ ἰσχύς του.

ιε´

Τὸ ξίφος σφίγξατ᾿ Ἕλληνες -

τὰ ὀμμάτιά σας σηκώσατε -

ἰδού - εἰς τους οὐρανοὺς

προστάτης ὁ θεὸς

μόνος σας εἶναι.

ις´

Καὶ ἂν ὁ θεὸς καὶ τ᾿ ἄρματα

μᾶς λείψωσι, καλήτερα

πάλιν ῾νὰ χρεμετήσωσι

῾ς τὸν Κιθαιρῶνα Τούρκων

ἄγριαι φορᾶδες.

ιζ´

Παρά.... Αἴ, ὅσον εἶναι

τυφλὴ καὶ σκληροτέρα

ἡ τυραννίς, τοσοῦτον

ταχυτέρως ἀνοίγονται

σωτήριοι θύραι.
ιη´

Δὲν μὲ θαμβόνει πάθος

κανένα· ἐγὼ τὴν λύραν

κτυπάω, καὶ ὁλόρθος στέκομαι

σιμὰ εἰς τοῦ μνήματός μου

τ᾿ ἀνοικτὸν στόμα.

«Ωδή τετάρτη, Εἰς Σάμον»

α´.

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι
βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία.

β´.
Αὐτὴ (καὶ ὁ μῦθος κρύπτει
νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε
τὸν Ἴκαρον· καὶ ἂν ἔπεσεν
ὁ πτερωθεὶς κ᾿ ἐπνίγη
θαλασσωμένος·

γ´.
Ἀφ᾿ ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε,
καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος. -
Ἂν γένῃς σφάγιον ἄτιμον
ἑνὸς τυράννου, νόμιζε
φρικτὸν τὸν τάφον.

δ´.
Μοῦσα τὸ Ἰκάριον πέλαγος
ἔχεις γνωστόν. Νὰ ἡ Πάτμος,
νὰ αἱ Κορασσίαι, κ᾿ ἡ Κάλυμνα
ποὺ τρέφει τὰς μελίσσας
μὲ᾿ ἀθέριστα ἄνθη.

ε´.
Νὰ τῆς ἀλόης ἡ νῆσος,
καὶ ἡ Κῶς εὐτυχεστάτη,
ἥ τις τοῦ κόσμου ἐχάρισε
τὸν Ἀπελλῆν καὶ ἀθάνατον
τὸν Ἱπποκράτην.

ς´.
Ἰδοὺ καὶ ὁ μέγας τρόμος
τῆς Ἀσίας γῆς, ἡ Σάμος·
πλέξε δι᾿ αὐτὴν τὸν στέφανον
ὑμνητικὸν καὶ αἰώνιον
λυρικὴ κόρη.

ζ´.
Αὐτοῦ, ἐνθυμᾶσαι, ἐγέμιζες
τοῦ τέιου Ἀνακρέοντος
χαρμόσυνον κρατῆρα,
κ᾿ ἔστρωνες διὰ τὸν γέροντα
δροσόεντα ρόδα.

η´.
Αὐτοῦ, τοῦ Ὁμήρου ἐδίδασκες
τὰ δάκτυλα ῾νὰ τρέχουσι
μὲ᾿ τὴν ᾠδὴν συμφώνως,
ὅταν τὰ ἔργα ἱστόρει
θεῶν καὶ ἡρῴων.

θ´.
Αὐτοῦ, τὰ χρυσὰ ἔπη
ἐμψύχωνες ἐκείνου,
δι᾿ οὗ τὰ νέφη ἐσχίσθησαν
καὶ τῶν ἄστρων ἐφάνηκεν
ἡ ἁρμονία.

ι´.
Ὦ κατοικία Ζεφύρων,
ὅταν ἀλλοῦ τοῦ ἡλίου
καίουν τὰ βουνὰ ἡ ἀκτῖνες,
ἢ τὸν χειμῶνα ἡ νύκτα
κόπτῃ τὰς βρύσεις·

ια´.
Ἐσὺ ἀνθηρὸν τὸ στῆθος σου,
φαιδρὸν τὸν οὐρανὸν
ἔχεις, καὶ ἀπὸ τὰ δένδρα σου
πολλὴ πάντοτε κρέμεται
καρποφορία.

ιβ´.
Καθὼς προτοῦ νυκτώσῃ,
μέσα εἰς τὸν κυανόχροον
αἰθέρα, μόνος φαίνεται
λάμπων γλυκὺς ὁ ἀστέρας
τῆς Ἀφροδίτης.

ιγ´.
Καθὼς μυρτιὰ ὑπερήφανος
ἀπ᾿ ἄνθη φορτωμένη
καὶ ἀπὸ δροσιὰν ἀστράπτει,
ὅταν ἡ αὐγὴ χρυσόζωνος
τὴν χαιρετάῃ·

ιδ´.
Οὕτω τὸ κῦμα Ἰκάριον
κτυποῦσα ἡ βάρκα, βλέπει
σὲ εἷς τὰ νησία ἀνάμεσα
λαμπρὰν καὶ ὑψηλοτάτην,
καὶ ἀγαλλιάζει.

ιε´.
Τί ἐγίνηκαν ἡ ἡμέραι,
ὅτε εἰς τὰς κορυφὰς
τοῦ Κερκετέως δενδρόεντος
ἐχόρευον ἡ τέχναι
στεφανωμέναι.

ις´.
Ἔρχονται, ὦ μακαρία
νῆσος, ἔρχονται πάλιν·
τὸ προμηνύουσι τ᾿ ἄντρα σου
φλογώδη, ἐξ ὧν μυρίαι
μάχαιραι ἐκβαίνουν.

ιζ´.
Ὡς ἡ σφῆκες μαζόνονται
ἐπὶ τὰ ὀλίγα λείψανα
σπαραγμένης ἐλάφου,
ἢ ταύρου ὁποὺ ἐκατάντησε
δεῖπνον λεαίνης,

ιη´.
Ἀλλ᾿ ἂν βροντήσῃ ἐξαίφνης,
πετάουν εὐθὺς καὶ ἀφίνουσι
τὴν ποθητὴν τροφήν,
ὑπὸ τὰ δένδρα φεύγουσαι
καὶ ὑπὸ τοὺς βράχους·

ιθ´.
Οὕτως, εἰς τὰ παράλια
ἀσιατικά, τὰ πλήθη
ἀγαρηνὰ ἀναρίθμητα
βλέπω ῾νὰ ἐπισωρεύονται,
ὅμως ματαίως.

κ´.
Σάλπιγγα μεγαλόφθογγος
«οἱ Σάμιοι», κράζει, «οἱ Σάμιοι»
καὶ ἰδοὺ τὰ πόδια τρέμουσι
μυρίων ἀνδρῶν καὶ ἀλόγων
θορυβουμένων.

κα´.
«Οἱ Σάμιοι»· - καὶ ἐσκορπίσθησαν
τῶν ἀπίστων αἱ φάλαγγες. -
Ἄ, τί, ὦ δειλοί, δὲν μένετε
῾νὰ ἰδῆτε, ἂν τὸ σπαθί μας
κοπτερὸν ἦναι;