Μια διδακτική ιστορία που μας μιλάει για τα όνειρα και τα σχέδια που κάνουμε για τη ζωή, και τελικά δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα σχεδιάζουμε!!!

Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, την διάβασα και γω σε ένα τεύχος με τίτλο :
«Φίλοι Φυλακισμένων τεύχος 4^ο Φθινόπωρο- Χειμώνας 2003»,
με συγκίνησε τόσο πολύ, γιατί με αλληγορικό τρόπο μας δείχνει να κατανοήσουμε πως άλλα είναι τα ανθρώπινα σχέδιά μας και άλλα εκείνα που ο Θεός ετοιμάζει για μας!!!
Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι έχοντας μέσα μας το ανικανοποίητο

-είναι από τα στοιχεία της αδυναμίας μας- παραπονιόμαστε στο Θεό πως δεν εισακούει τις προσευχές μας και γενικά τα αιτήματά μας…
Και όμως Εκείνος έχει άλλα σχέδια πολύ πιο μεγάλα, που ο ανθρώπινος Νους αδυνατεί να σκεφτεί γιατί τα πνευματικά μας μάτια έχουν τύφλωση…
Μονάχα προς το τέλος της ζωής μας κατανοούμε μερικά κομμάτια του παζλ και φέρνουμε μερικές απαντήσεις στα γιατί και τους μεγάλους προβληματισμούς που μας απασχολούσαν…

Σε τούτην την ιστορία που οι ίδιοι θα διαβάσετε θα κατανοήσετε αληθινά ποιο είναι το Θέλημα του Θεού για τα παιδιά Του…
Να θυμηθούμε ότι εκείνο , που ετοιμάζει ο Ουράνιος Πατέρας μας είναι ωφέλιμο για την πνευματική μας ανάπτυξη, γιατί αυτή η Ζωή,
σε τούτη την ανθρώπινη διάσταση που βρεθήκαμε, είναι ένα σχολείο, όπου μαθητεύει η ψυχή για να ανθίσει στην κυριολεξία το αμάραντο άνθος της Αγάπης…

Είναι καλό να κάνουμε όνειρα, να οραματιζόμαστε και να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, πρέπει όμως να καταλάβουμε πως ο Θεός έχει σχεδιάσει για μας πολύ καλύτερα πράγματα από ότι εμείς φανταζόμαστε και αν τα σχέδιά μας μερικές φορές δεν εξελίσσονται έτσι όπως τα θέλουμε, ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα από ό,τι εμείς φανταζόμαστε!!!

Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα. Και όνειρα πολύχρωμα, χωρίς καθόλου το γκρίζο ή το μαύρο.
Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και ότι όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως εμείς θα θέλαμε, να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη σε Κείνον ,που μας δημιούργησε, και να μην αφήσουμε ποτέ την ελπίδα να σβήσει !
Να θυμόμαστε πάντα πως κάθε αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες και κάθε σήμερα καλύτερο από το παρελθόν που έχει φύγει…
Καλή Ανάγνωση!

Ρένα Τζωράκη

« Τα τρία Δέντρα»

Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα δάσος, υπήρχαν τρία δέντρα.
Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό - μια προοπτική.

Το πρώτο δένδρο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός.
Αυτό ήταν το όραμα του και η προοπτική του.

Το δεύτερο δένδρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι γερό σκαρί όμορφο, μεγαλόπρεπο- που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.

Το τρίτο δένδρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δένδρο του δάσους έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και τον θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς. Πήγαν υλοτόμοι. Και έκοψαν το πρώτο δένδρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων παχνί για τα άχυρα των ζώων.
Το δεύτερο δένδρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάΐκο, που τόχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.

Το τρίτο δένδρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Περνούσαν χρόνια. Και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.
Όμως κάποια μέρα ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν στον στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτή μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.
Στο μικρό ψαροκάικο -που είχε γίνει από το δεύτερο δένδρο- μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες ένας απ' αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα. Και ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Και το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τότε ξύπνησαν εκείνον που κοιμόταν. Και εκείνος τότε σηκώθηκε. Και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δένδρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον βασιλέα των βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!

Και το τρίτο δένδρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό'.
Και σ' αυτόν τον σταυρό σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δένδρο αυτό έγινε πω ψηλό από ό,τι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον θεό! Έγινε, όπως λέμε σε ένα τροπάριο, ουρανού Ισοστάσιο.
Τελικά, το κάθε ένα από τα δένδρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε.

Δείτε το σχετικό βίντεο :