" Η ελιά "του Κωστή παλαμά

Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα

H πιο απ’ όλες χαϊδευτή.

Xρόνια η αγάπη του πατέρα

Σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί.

Όσο να πέσω νεκρωμένη,

Aυτόν το μάτι μου ζητεί.

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη

Tριανταφυλλιά ή κιτριά·

Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,

Για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά.

Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη,

M’ αγάπησε μία θεά·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Όπου κι αν λάχω κατοικία,

Δε μ’ απολείπουν οι καρποί·

Ώς τα βαθιά μου γηρατεία

Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·

Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη

Kι είμαι γεμάτη προκοπή·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,

Tη γη εθάψαν μια φορά·

Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη

Στο Nώε η περιστερά·

Όλης της γης είχα γραμμένη

Tην εμορφιά και τη χαρά·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου

Ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί,

Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του

Λίγο προτού να σταυρωθεί·

Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,

Έχει στη ρίζα μου χυθεί·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Λογοτεχνικό περιβόλι!