Τα πιο όμορφα ποιήματα για τον πιο ερωτικό μήνα του χρόνου τον Απρίλιο, με την ευχή ο Έρωτας να μην εγκαταλλείψει ποτέ την Ποίηση…

«Τέταρτος μήνας»
του
Βλάντιμιρ Χολάν

Απριλιάτικη καταχνιά. Μια αχτίδα ήλιου
χλωμή σαν το ραβδί ενός τυφλού χαράζει σιγά το δρόμο της,
αν και πιο σίγουρη από μια βδομάδα πριν.

Κρύα χέρια, ζεστή καρδιά.
Κι εσύ νιώθεις πιο πολλά από ένα αίσθημα. Όμως αυτό είναι όλο.

Αν σ’ απειλήσει ο κίνδυνος, δεν έχεις προστασία.
Αν σ’ απειλήσει η ευτυχία, είσαι ανίσχυρος.

(Ξένη ποίηση του 2ου αιώνα, Ελληνικά γράμματα)

"Ο Απρίλης και η Αυγή "
του
Κωστή Παλαμά

Ταίρι νιόνυφο προβαίνει

Ο Απρίλης κι η Αυγή.

Να του στρώσει το προσμένει

Νυφικό κρεβάτι η Γη.

Χίλια δώρα ετοιμάζει

Για το ταίρι π' αγαπά.

Τα ξεθάφτει, και χαλάζι

Πλούτη ατίμητα σκορπά.

Εις τους κήπους άνθη χύνει

Και πουλιά στις λαγκαδιές,

Στα πουλιά τραγούδια δίνει,

Και στα άνθη ευωδιές.

Στο χλωρό χορτάρι αρνάκια

Να χαρούνε προσκαλεί

Και δυο τρία συννεφάκια

Ντύνει με λευκή στολή.

Τη δροσιά κάνει να λάμπει

Σα διαμάντι στα κλαριά,

Άνθος φτερωτό την κάμπη,

Αεράκι το βοριά.

Και τα δέντρα φουντωμένα,

Πράσινα βαθιά, ανοιχτά,

Μόλις βγήκαν νιοβαμμένα,

Απ' τα χέρια της κι αυτά.

Είν' η λίμνη πιο γαλάζια,

Πιο καθάρια η ρεματιά,

Πιο πολλά έχ' η κόρη νάζια,

Και ο έρωτας ψευτιά...

Ταίρι νιόνυφο προβαίνει

Ο Απρίλης κι η Αυγή

Να του στρώσει το προσμένει

Νυφικό κρεβάτι η Γη.

"Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Γ"
του
Διον . Σολωμού

“Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος …

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει
Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της…”

"Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη"
του
Οδυσσέα Ελύτη

( μικρό απόσπασμα)

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε
Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:
«μια ζωή ολόκληρη»… «μια ζωή ολόκληρη…»….
Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε
Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:
«μια ζωή ολόκληρη»… «μια ζωή ολόκληρη…»….
Στον αντικρινό τοίχο οι σκιές των δέντρων παίζουν κινηματογράφο.

Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν
Μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι
Ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά
Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τα αποκαϊδια
Την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο…

Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;»

"Ο Έρωτας και το Φως"
του
Σααδή

Θυμάμαι κάποιο βράδυ, ω! πώς το θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλυκό, τ' ανοιξιάτικο βράδυ! Η αγαπημένη μου μπήκε όλο δροσιά, ξαφνικά στη φτωχή μου καμαρούλα...

Ω! πόσο λάμπανε τα μάτια της!

Πόσο τα βλέμματά της φωτίζανε όλα, τριγύρω, όλα!

Μόλις την αντίκρισα πετάχτηκα απάνω και σαν τρελός έτρεξα κι έσβησα το λυχνάρι μου...

Κι έτσι δέχτηκα την αγάπη μου στο σκοτάδι, στο βαθύ σκοτάδι, χωρίς φως!

- Γιατί, με ρώτησε η αγάπη μου τρομαγμένη, μόλις με είδες έσβησες το φως;

Την πήρα στην αγκαλιά μου, την έσφιξα, κι αγγίζοντας στα μάτια της τα χείλη μου, της ψιθύρισα γλυκά, σαν κάτι να της τραγουδούσα:

- Γιατί ήσουν εσύ που ήρθες στην κάμαρή μου. Εσύ που είσαι το φως!... Γιατί, μόλις σε είδα, ένιωσα τον ήλιο ν' ανατέλλει.

Κι η αγάπη μου γέλασε. Έκλεισε τα μάτια και πάλι χαμογέλασε...

Κι εγώ στην αγκαλιά μου την έσφιγγα, την έσφιγγα τόσο πολύ και τη φιλούσα... και της ψιθύριζα:

- Κι έτσι πάντα, σαν έρχεσαι κοντά μου το βράδυ, θα σβήνω το λυχνάρι της κάμαράς μου...

Κι εσύ θα με ρωτάς και θ' απορείς και θα χαμογελάς...

Μα εγώ θα ξέρω πως εσύ είσαι το φως και το χαμόγελό σου είναι ο ήλιος που ανατέλλει....

"Αρραβώνας"
του
Κωστή Παλαμά

Δεν μπορώ να μη σε βλέπω το χειμώνα

Δεν μπορώ να μη σε ιδώ το καλοκαίρι!

Τί είν' ο Απρίλης με τα ρόδα του και μόνα,

σαν δεν έλθεις με τριαντάφυλλα στο χέρι!

Δεν μπορώ να φανταστώ και στον αιώνα

μια στιγμή του που να μη σε ξέρει.

Κι απ' τα στέφανα, που ο γάμος τάχει φέρει,

πιο γλυκέ χαράς που μέλλεται αρραβώνα.

Με του λογισμού σου υπάρχω τον αγώνα!

Μέρα μου και νύχτα, αυγή μου, μεσημέρι,

στέκω μπρος σου με γερμένο γόνα.

Γίνομαι και του ίσκιου σου καρτέρι!

Δυό ποιήματα από τον Ιωάννη Πολέμη, που τα δημοσίευσε με το ψευδώνυμο

« Guerrier»

Πρωταπριλιά του Ιωάννη Πολέμη

Τι ευτυχισμένοι χρόνοι,

τι απρόοπτα συμβάντα,

εκαθάρισαν τη σκόνη

απ' τους δρόμους μια για πάντα,

κι' ο καθένας θα μπορεί

μαύρα ρούχα να φορεί.

Ούτε λάσπη, ούτε βρώμα

εμπροστά σας θα θωρείτε

κ' έτσι και τη νύκτ' ακόμα

ήσυχα θα περπατείτε.

Μα.. μη βγάλετε μιλιά,

τα πα για πρωταπριλιά.

Μου είπες με γλυκό σκοπό

λογάκια ζηλεμένα,

μου είπες, τόσο σ' αγαπώ,

που χάνομαι για σένα.

Κ' εγώ δεν έβγαλα μιλιά,

γιατ' ήτανε πρωταπριλιά.

Ιωάννης Πολέμης

"Να μην ανοίξεις σήμερα την άσπρη σου
αγκαλιά, μη με κοιτάξεις σήμερα με τα γλυκά
σου βλεμματα και μην μου πεις πως μ' αγαπάς
γιατί είναι πρωταπριλιά και θα νομίζω πως μου
το λες για ψέματα ."