Οι ελληνικές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μία πίσω από την άλλη… Είναι τυχαίο ή ένα οργανωμένο σχέδιο εγκλήματος για τον ελληνικό αφανισμό όλων των επιχειρήσεων;

Δεν είναι καθόλου υπερβολικό μα μια πικρή τεκμηριωμένη αλήθεια,
ότι γύρω στις 100 επιχειρήσεις κλείνουν κάθε εργάσιμη μέρα στην Ελλάδα, κατά μέσο όρο, τα τελευταία επτά χρόνια.

Αυτό προκύπτει από το γεγονός πως από το 2008 έως σήμερα έχουν «χαθεί» 244.714 επιχειρήσεις.

Από 858.685 που καταμετρήθηκαν το 2008, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχαν μειωθεί στις 613.973 στα τέλη του 2015. Και κανείς δεν γνωρίζει τι έπεται όσο σοβούν περιπτώσεις σαν αυτή της «Μαρινόπουλος».

Στατιστικά στοιχεία:

Με βάση τα στοιχεία που κατέθεσε η αλυσίδα σούπερ μάρκετ στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, οι συνολικές υποχρεώσεις της ανέρχονται στο 1,324 δισ. ευρώ. Εξ αυτών, τα 425,568 εκατομμύρια αφορούν προμηθευτές και άλλα 553,454 εκατομμύρια μεταχρονολογημένες επιταγές. Εάν αφαιρεθούν παροχές ύψους 268,723 προς προμηθευτές, προκύπτει ένα άνοιγμα της τάξης των 720 εκατ. ευρώ προς την αγορά.

Οφειλές δηλαδή σε τρίτες εταιρείες, τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των οποίων αγοράζει και μεταπωλεί ή χρησιμοποιεί ο Μαρινόπουλος. Το εύρος αυτό είναι τέτοιο, που μη πληρωμή τους θα προκαλέσει ντόμινο εταιρικών καταρρεύσεων με πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και σημαντική επιβάρυνση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η περίπτωση της αλυσίδας Μαρινόπουλος, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν είναι μεμονωμένη, όπως προκύπτει από τα προαναφερθέντα στοιχεία. Αλλωστε πρόσφατα είναι ακόμα τα «λουκέτα» που μπήκαν στα 45 καταστήματα της Ηλεκτρονικής Αθηνών, στα μέσα Απριλίου, μετά επτά δεκαετίες λειτουργίας. Και πριν από αυτά, τα «λουκέτα», μετά πέντε δεκαετίες λειτουργίας, στο εργοστάσιο ελαστικών προϊόντων της Contitech ΙΜΑΣ στον Βόλο και λίγο νωρίτερα στη χαρτοβιομηχανία Softex και στα σούπερ μάρκετ Λάρισα. Αλλά και τα «λουκέτα» στο εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού στον Βόλο, και της βιομηχανίας συσκευασίας ΒΙΣ στην ίδια πόλη. Μαζί με τις 244.714 επιχειρήσεις που έκλεισαν την τελευταία 7ετία χάθηκαν και 842.670 χιλιάδες θέσεις εργασίας, ενώ σε όρους προστιθέμενης αξίας η εξαφάνιση αυτών των εταιρειών αφαίρεσε και 30,31 δισ. ευρώ προϊόντος από την εθνική οικονομία. Πέρυσι ο συνολικός αριθμός των ελληνικών επιχειρήσεων μειώθηκε κατά 16.000 επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των επιχειρήσεων που έκλεισαν το 2015 είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς τα στοιχεία περιλαμβάνουν και τις νέες επιχειρήσεις που ξεκίνησαν τη λειτουργία τους το 2015.

Ποιος είναι ο λόγος που μεγάλες επιχειρήσεις, βάζουν λουκέτο η μία πίσω από την άλλη;

Φυσικά η πτώση της κατανάλωσης στον καιρό των μνημονίων είναι ο βασικός παράγοντας. Έρχονται όμως να προστεθούν και πολλοί άλλοι, όπως τα capital controls, ο έλεγχος του τραπεζικού τομέα από τους δανειστές που έχει σαν αποτέλεσμα να μην χορηγούνται δάνεια ακόμη και σε υγιείς επιχειρήσεις και τα χρέη του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα.

Δυστυχώς η “μαύρη” λίστα των επιχειρήσεων που θα αναζητούν τρόπο να μπούν στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα θα αυξάνει συνεχώς όσο υπάρχουν τα capital controls, που δεν επιτρέπουν τη διακίνηση κεφαλαίων, την εξυπηρέτηση δανείων ή την χορήγηση άλλων. Οι δανειστές έχουν κλείσει τη στρόφιγγα των ελληνικών τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού.

Το σχέδιο ήταν εξ αρχής ξεκάθαρο. Να πάρουν τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας τα αρπακτικά που προωθούσαν οι δανειστές, κυρίως μέσω των “κόκκινων δανείων” και βεβαίως του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Σε ένα μεγάλο βαθμό το έχουν καταφέρει. Θα το ολοκληρώσουν παίρνοντας και τα σπίτια των Ελλήνων.

Τα capital controls ήταν απλά ένα εργαλείο για να το καταφέρουν.

Να διαλύσουν την ελληνική επιχειρηματικότητα και να ανοίξουν την πόρτα στις μεγάλες πολυεθνικές που ελέγχουν. Θα συνεχίσουν να επιβάλλουν τον έλεγχο κεφαλαίων μέχρι να το πετύχουν σε απόλυτο βαθμό.

Την ίδια στιγμή, οι δανειστές φροντίζουν να αποδεσμεύουν τόσα χρήματα όσα είναι απαραίτητα για να πληρωθούν οι τόκοι και τα δάνεια της Ελλάδας προς αυτούς. Τίποτα περισσότερο. Ούτε ανάσα στην ελληνική οικονομία που στενάζει. Το Δημόσιο οφείλει στους ιδιώτες περίπου 6 δις ευρώ. Αλλά είναι αμφίβολο αν θα διατεθούν από τη δόση των 7,2 δις ευρώ που ενέκρινε πρόσφατα η τρόικα το 1,8 δις ευρώ για την εξόφληση χρεών προς τους ιδιώτες.

Τα δε ληξιπρόθεσμα χρέη των πολιτών προς τις εφορίες θα έχουν εκτιναχθεί σε πάνω από 95 δις ευρώ έως το τέλος τους τρέχοντος έτους, από περίπου 90 δις ευρώ που είναι σήμερα. Οι φορολογούμενοι που από τη μία βλέπουν μισθούς και συντάξεις ολοένα και να μειώνονται και από την άλλη οι τιμές των προϊόντων ολοένα και να αυξάνονται θα πρέπει από το τέλος Ιουλίου να πληρώνουν κάθε μήνα έναν ή και δύο φόρους μαζί και ταυτόχρονα να καλύπτουν και όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους.

Κορυφαία στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών ,βλέπουν τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών να εξαντλείται και την ίδια ώρα ξέρουν ότι θα πρέπει μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου να πληρώσουν επιπλέον φόρους 27 - 30 δισ. ευρώ. Κι αυτό σημαίνει πώς δυσκολεύει ο στόχος να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ και να μην ενεργοποιηθεί ο δημοσιονομικός «κόφτης» την άνοιξη του 2017.

Μειωμένος τζίρος

Αλλά και οι επιχειρήσεις που επιβιώνουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν σημαίνει πως είναι όλες κερδοφόρες. Οι περισσότερες παλεύουν σε καθημερινή βάση με μειωμένους τζίρους, αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις, μεγάλα χρέη, ανείσπρακτες απαιτήσεις, έλλειψη ρευστότητας και απουσία χρηματοδοτήσεων. Και σύντομα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ακόμα υψηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις, ασφαλιστικές υποχρεώσεις και κανονιστική συμμόρφωση.

Ντόμινο

Τώρα η αλυσιδωτή αντίδραση κατά την οποία προμηθευτές του Μαρινόπουλου θα βρεθούν σε αδυναμία αποπληρωμής των δικών τους υποχρεώσεων προς τρίτες επιχειρήσεις και πιστωτές, αναμένεται να πληθύνει τη λίστα των «λουκέτων», σε μια αλληλουχία γεγονότων που θα πολλαπλασιάσει τη ζημία στην αγορά.

Άλλωστε η δυνατότητα ανάκτησης απαιτήσεων από τον Μαρινόπουλο είναι περιορισμένη: ενδεχομένη βίαιη εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας υπολογίζεται πως θα αποφέρει μόλις 279,145 εκατ. ευρώ. Ποσοστό δηλαδή μόλις 21,07% επί των συνολικών απαιτήσεων των πιστωτών της. Αλλά δεν πληρώνονται όλοι οι πιστωτές με το ίδιο ποσοστό, αφού πολλά περιουσιακά στοιχεία είναι ήδη προσημειωμένα και πιστωτές όπως το Δημόσιο, οι εργαζόμενοι, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες έχουν προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων. Οι μη ικανοποιηθείσες απαιτήσεις θα είναι έτσι τεράστιες και θα έχουν αλυσιδωτές αντιδράσεις για τη ρευστότητα και όχι μόνον του συνόλου της αγοράς.