Μια ιστορία που μιλάει για τις υλικές και πνευματικές επιθυμίες των ανθρώπων και τι τελικά φέρνει την αληθινή ευτυχία και την πληρότητα στη ζωή μας…

Η ιστορία που θα αναφερθώ παρακάτω αγαπημένοι φίλοι και φίλες, είναι για τις επιθυμίες των ανθρώπων στον υλικό και πνευματικό τομέα και τι μας φέρνει την αληθινή ευτυχία και την πληρότητα στην ζωή μας τελικά…
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε εστιασμένοι μονάχα στην Ύλη και το χρήμα και αδιαφορούμε για τα πνευματικά δώρα του Θεού, που θα έπρεπε να ήταν από τα πρώτα που θα ζητούσαμε για να είμαστε ολοκληρωμένα πνευματικά όντα..
Θα έπρεπε πάντα να ζητάμε από τον Θεό να ανοίξει τους οφθαλμούς της ψυχής μας και να μας δώσει σύνεση, σοφία και διάκριση για να προχωράμε στη ζωή και στις κακοτοπιές της χωρίς να παραπλανηθούμε και να χάσουμε το δρόμο για το Αιώνιο Φως…
Να προχωράμε στο δρόμο της Αλήθειας με τον Ιησού Χριστό κοντά μας, σύντροφο, δάσκαλο, παρηγορητή, θεραπευτή και Θεό μας…
Γιατί μονάχα με τον Ιησού ξεπερνάμε κάθε δυσκολία, αισθανόμαστε πληρότητα, Αγάπη , ευγνωμοσύνη και αληθινή Ευτυχία…

Όταν βρεις τον Ιησού , το Θείο Όνομα που τον τρέμουν οι Δαίμονες, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτα' άλλο, ησυχάζεις και νιώθεις μέσα σου γαλήνη, επάρκεια, αφθονία και πληρότητα.
Μεταμορφώνεσαι ,γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος.
Όπου υπάρχει η αγάπη στο Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά και κάθε αρνητικό συναίσθημα.
Είσαι πράος, ευγενικός, ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος!!!
Καμία μελαγχολία, καμία θλίψη, Φόβος άγχος, βιοτική μέριμνα, κατήφεια και ανησυχία για το μέλλον…
Εστιάζεσαι απλά στο Τώρα και ευχαριστείς για την κάθε αναπνοή σου… Όταν έλθει ο Ιησούς Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει.
Ο Ιησούς Χριστός είναι το παν.
Όποιος ζει μέσα του τον Χριστό, ζει πράγματα άγια και ιερά.
Ζει εν αγαλλιάσει... Κυριαρχεί ο Χριστός και η λαχτάρα του ανέσπερου Φωτός….
Μα ας προχωρήσουμε στην ιστορία μας:

Οι δυό φτωχοί φίλοι και οι επιθυμίες τους που εκπληρώθηκαν από τον Θεό.

Κάποτε ο Θεός έβλεπε δυο φίλους αγαπημένους και ταυτόχρονα πολύ φτωχούς που στο χωράφι ονειρευόντουσαν τι θα κάνανε αν είχαν μία ευκαιρία στη ζωή τους να ευχηθούν .

Τότε τους παρουσιάστηκε και τους έδωσε από ένα δενδράκι, τους είπε να το φυτέψουν και όταν το κάνουν να ευχηθούν από αυτό ό,τι καρπό φανταζόντουσαν..μέχρι να έρθει κάποτε να τους το πάρει πίσω!

Ο ένας λοιπόν φύτεψε το δένδρο και ζήτησε να του δίνει λίρες για καρπό , αλλά έμεινε εκεί στον υλικό τομέα.
Δεν σκέφτηκε τίποτε άλλο…

Ο άλλος ξενύχτησε να σκέπτεται την ευχή που θα έκανε… μετά το έχωσε στη γη , του σκέπασε με φροντίδα τις ρίζες και του ζήτησε.. πέρα από μια όμορφη οικογένεια, φίλους, να έχει αγάπη μέσα του και να είναι συνδεμένος συνεχώς με τον Ιησού Χριστό και να νιώθει μέσα του πληρότητα…
Τα δένδρα μεγάλωσαν και έδωσαν καρπούς…

Οι λίρες σκέπαζαν κάθε μέρα το χώμα κάτω του και ο πρώτος τις μάζευε με λαχτάρα σε σωρούς.. .

Άρχισε να κοιτά ολόγυρα του σκεπτόμενος ότι κάποιος θα τον έβλεπε και θα τον λήστευε.. έπαψε να μιλά στο φίλο του το παιδικό ,έκαμε λοιπόν λάκκους και έθαβε τις λίρες ...και κάθε μέρα το ίδιο..

Ξενυχτούσε φρουρός στο δένδρο του, δεν έτρωγε, δεν κοιμότανε..ούτε καν στην οικογένεια του δεν πήγαινε..

Ό άλλος κάθε μέρα έβλεπε στη ρίζα του δένδρου του ένα φίλο που τον αγκάλιαζε, άκουγε τα προβλήματα του, τον βοηθούσε στο σκάψιμο στο χωράφι και κάθε μέρα γινόντουσαν περισσότεροι…
Τους πήγαινε στο σπίτι του , μοιραζότανε το φαγητό του κι εκείνοι αν και φεύγανε να κάνουν τη ζωή τους πάντα δίπλα του τον βοηθούσαν με κάθε τρόπο…

Τον έκαναν γνώστη πολλών , του έδωσαν ιδέες, του στάθηκαν στις δύσκολες στιγμές και μοιράστηκαν με γλέντια και ευχές τη κάθε χαρά του.

Ένα βράδυ παρουσιάστηκε ο Θεός να πάρει πίσω τα δένδρα…

Ο πρώτος πήρε τα τουφέκια να φυλάξει το βιός του…

Το θαμμένο θησαυρό του… γέρος πια χωρίς κανένα δίπλα του …

Ο Θεός τότε του είπε:

-Δεν ήρθα μόνο για το δένδρο...ήρθα να πάρω κι εσένα…

- Μα γιατί είσαι άδικος Θεέ μου; Δεν χάρηκα τις λίρες μου, την οικογένειά μου, δεν έχω φίλους…

- Χάρηκες ότι ήθελες να χαρείς φίλε μου, έκανες ελεύθερα την επιλογή σου.
Όταν δεν μοιράζεσαι κάτι ουσιαστικά δεν το ζεις, δεν νιώθεις μέσα σου αγάπη, παρά μονάχα ένα κενό , που ολοένα και μεγαλώνει…
Έλα τώρα μαζί μου και άσε τις λίρες να τις χαρούν άλλοι…

Ο δεύτερος άνθρωπος, είδε τον Θεό, προσκύνησε μπροστά του και τον ευχαρίστησε.

-Θεέ μου σ' ευχαριστώ… Γέμισες τη ζωή μου, συμπλήρωσες τα κενά και τις ελλείψεις μου, μου χάρισες τόσες ευλογίες!!!!
Μια θαυμάσια οικογένεια, χαρά, αγάπη , πληρότητα και φίλους…

Τα έζησα όλα… .

Τώρα είμαι έτοιμος να έρθω κοντά Σου…
Αφήνω πίσω στην οικογένεια μου ότι πιο καλό, μου έδωσες Εσύ και Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, γνωρίζω πως αν και φεύγω, αφήνω πίσω μου ανθρώπους οι οποίοι θα τους συμπαρασταθούν , να τους παρηγορήσουν, να τους στηρίξουν σε δύσκολες καταστάσεις, να τους εμψυχώσουν , ανθρώπους με κατανόηση και εμπιστοσύνη, ανθρώπους γεμάτους την άνευ όρων Αγάπη…
Σε ευχαριστώ για όλα τώρα ξέρω πως ευλογήθηκα από Εσένα και δεν υπάρχει φόβος που περνάω στην άλλη όχθη, γιατί γνωρίζω πως είμαι και πάλι κοντά Σου…
Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομά Σου!!!

Πραγματικά η αληθινή τραγωδία της ζωής είναι να μην βρεθείς στην Βασιλεία του Θεού στο "δείπνο του Κυρίου", στο κάλεσμά Του...

Είναι αυτό που μας άφησε ο Μένανδρος , ο Αρχαίος μας ποιητής που έζησε τον
4ο π.Χ αιώνα: