Για το καλωσόρισμα του μήνα Δεκεμβρίου , ένα μικρό - αισθαντικό απόσπασμα του Νικηφόρου Βρεττάκου, που μας δίνει δύναμη και ελπίδα...Στις μέρες μας που έχει χαθεί η Ελπίδα ας το διαβάσουμε όλοι ...

- 6:15 μ.μ.

Τι πιο όμορφο να καλωσορίζεις το μήνα που μπήκε με ποιητική πεζογραφία…
Αλήθεια πόσο όμορφο είναι να καλωσορίζει κάποιος τον μήνα που μπήκε με την υψηλότερη Τέχνη της Ποίησης και μάλιστα μ΄ένα μικρό
απόσπασμα από το κείμενο του Νικηφόρου Βρεττάκου, του μεγάλου μας ποιητή – φυσιολάτρη , που το πήρα από το «Λακωνικόν Ημερολόγιον 2015».
Ένα κείμενο αλληγορικό που μιλά για την Ελπίδα,
ας την φυτέψουμε , να βγάλει ρίζες και κλαδιά...

Καλή ανάγνωση!
Ρένα Τζωράκη

Για ένα κλαδάκι που έφερε από τη Γκιώνα στην προσπάθειά του να κρατήσει το βουνό κοντά του στην άχαρη ζωή του στο λιμάνι του Πειραιά:

«Μια τέτοια πιστή συντροφιά δεν την είχα φανταστεί. Δεν φανταζόμουνα ότι μέσα από το τίποτα θα ξεπηδούσε ένα τέτοιο κύμα ζωής. Δεν έχεις ρίζες. Τις ρίζες σου τις έκοψα. Δεν έχεις πατρίδα, δεν θα ξαναδείς τα σύννεφα να κυλούν απάνω σου, τον ουρανό ολοκάθαρο, τα άλλα έλατα πλάι σου να συναγωνίζονται μαζί σου ποιο απ’ όλα θ’ ανεβεί ψηλότερα. Δεν θα ξανακούσεις τον αγέρα που είναι γιομάτος από γενναία ελληνικά κλέφτικα τραγούδια, από ανάσες ηρωικών πεθαμένων, από λεβεντιά. Και το ‘βαλα στο νερό. Ύστερα από λίγες μέρες το είδα παράξενα αλλαγμένο. Μου φάνηκε πως με καλούσε κοντά του, σα να ‘θελε να μου μιλήσει. Όταν πλησίασα μου φάνηκε πως άκουσα μια φωνή. Με έλεγε σύντροφό του ή κάτι τέτοιο. Άρχισε να μου μιλεί, σε είδα τόσο πικραμένον, που δε βάσταξα. Ενώ πήγαινα προς το θάνατο, σκέφθηκα να ξαναγυρίσω. Υπάρχουν λουλούδια που φυτρώνουν χάμω στην άμμο, κι υπάρχει ζωή που φυτρώνει από το τίποτα. Κι οι πέτρες και η άμμος και το τίποτα είναι έτοιμα να αναβλύσουν ζωή. Η ζωή προπορεύεται, η ζωή γκρεμίζει και ερειπώνει όλα τα εμπόδια. Η απελπισία είναι μικρότητα κι απορώ πως την καταδέχθηκες. Φύτεψέ με και θα ιδείς. Εγώ θα μεγαλώσω και μέσα σ’ αυτή την καπνισμένη και κλειστή ατμόσφαιρα του λιμανιού, παίρνοντας δύναμη από τον ίδιο τον εαυτό μου. Θα μείνω εδώ πλάι σου για να με βλέπεις. Πάντως σου το ξαναλέω, φίλε μου, και πες το και στους άλλους. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο που τα πάντα τείνουν προς τα πάνω, αναζητώντας διέξοδο μέσα στο φως, η απελπισία είναι μικρότητα. Μικρότητα, σου το ξαναλέω.»