Μια διαφορετική , αλληγορική ιστορία, ωφέλιμη για την ψυχή μας , από το Λογοτεχνικό περιβόλι, σήμερα 13 Οκτωβρίου, με τίτλο: " Ο πονηρός γιος και ο Βασιλιάς". Διαβάστε την και τα συμπεράσματα δικά σας...

Είναι  από τις διδακτικές ιστορίες , για την ανάπτυξη της ψυχής μας.
Την διάβασα και γω και την μοιράζομαι μαζί σας αγαπημένοι φίλοι και φίλες, γιατί μιλά με αλληγορικό τρόπο για την ζωή , πως  αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι ακέραιοι και  συνδεμένοι  με την Πηγή με την οποία  μας δημιούργησε, πρέπει να βρισκόμαστε σε  πνευματική εγρήγορση και να μην επηρεαζόμαστε από  την Ομορφιά και φθαρτότητα ετούτου του μάταιου και εφήμερου κόσμου, που προσπαθεί μέσα από τις σύγχρονες Σειρήνες , να αποπλανήσει τα αληθινά παιδιά του Θεού!
Και όπως αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών Απόστολος Παύλος στην Επιστολή του  προς Α΄ Κορινθίους στο κεφάλαιο 16, εδάφιο 13:

Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε.

  Όλη αυτή την αγωνία, την προσπάθεια του ανθρώπου να προσπεράσει τις παγίδες του σατανά θα μας τονίσει ο Απόστολος Παύλος,
με το  ρήμα "κραταιοῦσθε", που αν το ερμηνεύσουμε αναλυτικά, σημαίνει κράτα γερά, δυνατά, απόλυτα, στηρίξουν σε κάποιο γερό σημείο.

Κι ένα τέτοιο σημείο είναι η πίστη μας και η ελπίδα μας στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που είναι ο αρχηγός της σωτηρίας μας και ο οποίος μας λέει:

"ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε".
Με άλλα λόγια θα λέγαμε κράτα γερά να μην γλιστρήσεις στην αμαρτία, κράτα γερά όπως κρατά ένα στρείδι γερά την πέτρα, κράτα γερά στα χέρια σου την πίστη για να μην έρθει η αμαρτία.

  Ο Απόστολος Παύλος μας είπε τόσα και τόσα και ελπίζω μέσα από την παρακάτω ιστορία, να  μπορέσουμε να αφυπνίσουμε την συνείδησή μας,  ώστε να αγρυπνά, όχι για τα μάταια χώματα, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής του,
που είναι πολύ μεγάλο πράγμα όπως μας λέει και το τραγούδι.
 Αν δεν ξυπνήσουμε, ας γνωρίζουμε ότι εκτός από τον θάνατο που έρχεται μια μέρα στον άνθρωπο, υπάρχει και ο θάνατος της ακηδίας,
ο οποίος είναι ύπουλος θάνατος γιατί σκοτώνει τον άνθρωπο σιγά - σιγά, αλλά σίγουρα. 
Λένε ότι υπάρχει ένα φυτό, το οποίο ανεβαίνει στο δέντρο σιγά - σιγά και μόλις φτάσει στην κορυφή, τότε ξεραίνετε το δέντρο.
Το ίδιο ακριβός συμβαίνει και με τον άνθρωπο, με τον ύπνο και τον δεν βαριέσαι, δεν πειράζει, έλα μωρέ τώρα.
Άραγε θα ξυπνήσουμε από τον ύπνο της ραθυμίας για να σωθούμε από το δηλητήριο του  πνευματικού θανάτου της αμαρτίας; 

Αλλά ας διαβάσουμε την ιστορία με τίτλο:
"Ο πονηρός γιος και ο Βασιλιάς"

 Μια φορά κι έναν καιρό  ήταν ένας βασιλιάς,
 ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό.

Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.

Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.
Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«-Πατέρα μου και κύριέ μου»,

απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».

«-Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς.

«Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».

«-Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

«-Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;».

«-Δεν πρόσεξα τίποτε».

«-Τι εννοείς, ‘τίποτε’;», τον ρώτησε ο βασιλιάς. 

«Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».

«-Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος.

«Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου».

«-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς.

 «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε  από τότε  ευτυχισμένος…

Υποσημείωση:

Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε.

(Α΄προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 16, εδάφιο 13)

Γρηγορείτε, στέκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε.

(Α΄προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 16, εδάφιο 13)

Γρηγορείτε! Μην καθεύδετε άλλο! Στερεωθείτε! Μη σας εμπαίζουν τα κύματα της απιστίας και της διαφθοράς.

Ανδρίζεσθε κι αντισταθείτε! Το κακό είναι τόσο θρασύδειλο…
Γίνετε ρωμαλέοι και στιβαροί! Μη σας παγιδεύει η λύπη και η απογοήτευση. Μη σας θαμπώνει η λάμψη της τεχνοκρατίας. Μη σας δελεάζουν τα θέλγητρα της κατανάλωσης. Μη σας αποκαρδιώνει ο κατακλυσμός των κατασκευασμένων ειδήσεων. Μη σας καταπτοούν τα φόβητρα του κόσμου.

Γρηγορείτε!

Να μείνουν άγρυπνα τα όνειρά σας κι ακηλίδωτη η ψυχή σας. Να φράξετε με τα χέρια σας τα μονοπάτια της απώλειας. Να οργώσετε με τα πόδια σας την άγονη γη. Να καλέσετε με το στόμα σας τους αδερφούς σε συστράτευση. Ν’ ανακουφίσετε με την πονετική καρδιά σας τις ανοιχτές και κρυφές πληγές των παιδιών. Μετατρέψτε όλους τους πνευματικούς θησαυρούς μας σ’ ευλογημένο ψωμί. Και μοιράστε το σ’ όλους. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Και να δέεσθε αδιαλείπτως να μας δοθεί το θείο έλεος. Αν λυγίσουμε προσευχόμενοι τα γόνατα και τις καρδιές, θα κερδίσουμε τη μάχη!

Γρηγορείτε!

Γιατί τη μικρή ζωή μας εμείς θα τη ζήσουμε ή εμείς θα τη χάσουμε.
Το δρόμο μας εμείς θα τον περπατήσουμε. Τις αποτυχίες ή τις επιτυχίες σ’ εμάς θα τις εγγράψει η ζωή. Αναζητήστε το χαμένο καιρό. Κι αρχίστε σήμερα, τώρα όχι αύριο. Όλοι φυλάμε Θερμοπύλες. Ίσως δεν θα γράψουμε όλοι ιστορία. Μα θα γραφούν οι συνέπειες της ζωής μας.

Κι αν είμαστε αδύνατοι, κι αν αυτό που επιχειρούμε φαίνεται αδύνατο να γίνει, τους αδύνατους ο Κύριος τους κάνει δυνατούς και τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις τα κάνει ο Θεός δυνατά. Γι’ αυτό δεν δειλιάζει ο αγωνιστής. Γι’ ατό δεν ραγίζει μέσα του η ευσέβεια κι η ελπίδα. Ο αγωνιστής, μακριά απ’ την αλαζονεία, έχει μέσα του το φως. Και το φως δεν είναι για να κρύβεται.

Η λαμπάδα καίγεται κι αφήνει το φως της να διεισδύει παντού.

 Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, ποιος τότε θα γίνει φως για τον κόσμο;

Λογοτεχνικό περιβόλι!