"Περιπέτεια" του Τάσου Λειβαδίτη

Κάθε μέρα κάτι τελειώνει,

έτσι σιγά-σιγά συνηθίζουμε το μεγάλο τέλος

βλέπουμε ένα καπέλο στη χλόη,

ένα πιάνο πλάι στη θάλασσα,

μια γυναίκα στη βροχή —

θυμάσαι το σανατόριο στο μακρινό προάστιο

και την αλληλογραφία μας

απ’ τα διπλανά δωμάτια

ύστερα η αναχώρηση

κι ένας απλός χαιρετισμός χωρίς επιμύθιο.

Κι ύστερα ήρθε η νύχτα

και τ’ άστρα ήταν το τελευταίο σημάδι

ότι αγαπηθήκαμε...

Λογοτεχνικό περιβόλι!