Κάποτε όταν
ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς , άκουσα ένα σπόρο να της λέει :
« Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο κι ο αγέρας θα
τραγουδάει ανάμεσα στα κλωνιά μου. Ο
ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα΄μαι δυνατό δέντρο κι
όμορφο , στις εποχές όλες μέσα.. ».
Ύστερα μίλησε
κι άλλος ένας σπόρος κι είπε:
«Όταν ήμουν νιος σαν εσένα είχα κι εγώ τέτοιες
απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και
να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονται του κάκου. »
Κι ένας
τρίτος σπόρος μίλησε κι αυτός: « Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για εμάς,
ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον .»
Κι ένας
τέταρτος είπε :
« Όμως τι
φενάκη θα΄ταν η ζωή μας χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης ».
Είπε ένας
πέμπτος :
« Γιατί να
διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε δεν ακούμε καν…»
Μα ένας έκτος
απάντησε : « Εκείνο που είμαστε αυτό θα
εξακολουθήσουμε να είμαστε…»
Κι ένας
έβδομος είπε :
« Έχω τόσο
ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει, μα και να μην μπορώ να τη ντύσω με
λέξεις !»
Κι ύστερα ένας όγδοος μίλησε κι ένας ένατος και
δέκατος και μια σειρά από άλλους και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια,
από τις φωνές τους.
Κι έτσι την
ίδια μέρα μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς , εκεί όπου οι σπόροι είναι
λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου…
Λογοτεχνικό περιβόλι!
Πηγή:
από τις σημειώσεις της κας Κουναλάκη Καίτης.
0 Σχόλια