Αφιέρωμα στη μνήμη Μανώλη Μακράκη, στον σεμνό, σοβαρό, ευγενή και ήρωα της ζωής και της πατρίδας.

Γράφει ο Νίκος Φλεμετάκης

Έφυγε ο Μανόλης Μακράκης, ιδρυτή της γνωστής εταιρείας «Ράδιο Μακράκης Α. Ε.

Κατά την πορεία, στον δύσκολο δρόμο της ζωής του, τον ακολούθησαν αρκετοί επιθετικοί προσδιορισμοί (σεμνός, σοβαρός, μακρόθυμος, ευγενής, γαλήνιος, άξιος, σταθερός κ.ά.) γιατί το άξιζε , και όλοι επιβεβαίωναν την ύπαρξη της ιδιότητάς τους, στο πρόσωπο του Μανώλη Μακράκη.

Όλοι δε, οι αποδιδόμενοι προσδιορισμοί, εξέφραζαν μόνον θετικά συναισθήματα. Αυτά δε τα θετικά συναισθήματα επέδρασαν στον σταθερό χαρακτήρα του, ώστε να σκέφτεται πάντα εναλλακτικές ιδέες και λύσεις , να αναπτύσσεται και να ωριμάσει αρκετά πνευματικά και επαγγελματικά.

Και τα αποτελέσματα φάνηκαν στην κοινωνική και εκπαιδευτική ύλη του περιοδικού, που ο ίδιος εξέδιδε και το οποίο περιείχε «την σοφία των ανθρώπων όλου του κόσμου».

Τον αείμνηστο Μανώλη Μακράκη χαρακτήριζαν η σεμνότητα, η σοβαρότητα, η ευγένεια και η σταθερότητα.

Σεμνός και μετριόφρων, καθ’ όλη την επιχειρησιακή του ζωή με τη συμπεριφορά του προς τους υπαλλήλους του, τους πελάτες και γενικά προς όλους, με τους οποίους είχε κάποια επαγγελματική σχέση. Πάντα ειλικρινής, μειλίχιος, ευθύς γλυκός, ήπιος, καταδεκτικός, προσηνής και ανεπιτήδευτος!

Σοβαρός, με κύρος και συνέπεια και ποτέ επιφανειακός. Η τιμιότητα δε και η ειλικρίνειά του προς όλους ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα. Τον γνώρισα από πολλές πλευρές της ζωής και εξετίμησα την ακεραιότητα, τη σεμνοπρέπεια και τη σταθερότητα του χαρακτήρα του.

Ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσε την απλότητα, γιατί μιλούσε με απλότητα καρδιάς και γι’ αυτό είχεν αποσπάσει την εύνοια όλων.

Ήταν ένας ευγενής και ευγενικός στη συμπεριφορά και βασισμένος σε υψηλά ιδανικά. Άλλωστε το απέδειξε η εξέλιξή του στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική του ζωή, θέτοντας πάντα την ηθική αξία ως βάση στην πορεία της εν γένει ζωής του.

Είχε γράψει στους πνευματικούς σταλακτίτες εκείνο που ο Σωκράτης πίστευε, γιατί και το πιστεύω του κυρίου Μανώλη, όπως τον φωνάζαμε όλοι, ήταν αυτό: «Η αξιοπρέπεια είναι ευγένεια».

Η σταθερή, αναλλοίωτη και αμετάβλητη στάση του, στις πεποιθήσεις του, στη φιλία, στις αρχές της οικογενείας, της θρησκείας, της πολιτείας και στις ιδέες του, ήταν στοιχεία που κατακτούσαν τον οποιοδήποτε είχε και την παραμικρή συναλλαγή ή συναναστροφή μαζί του. Γιατί τα στοιχεία αυτά είχαν πάντα την αίσθηση της ειλικρίνειας, της αγάπης, της αυθεντικότητας, του σεβασμού, της εμπιστοσύνης και της καλοπροαίρετης στάσης.

Όσο υπάρχω, στη ζωή αυτή, δεν θα ξεχάσω, με πόση λαχτάρα περίμενε να ξημερώσει η 21η Μαΐου κάθε χρόνου, για να εκθέσει στη βιτρίνα του καταστήματός του, επί της οδού Έβανς, τα ντοκουμέντα της χιτλερικής θηριωδίας, στους φιλόξενους τόπους και κατοίκους της Κρήτης μας αλλά και τα κατορθώματα των γενναίων Κρητικών.

Δεν ενδιαφερόταν για το αν πουλήσει μια ψηστιέρα, ένα ηλεκτρικό σίδηρο ή άλλο ηλεκτρικό σκεύος, αλλά τον ενδιέφερε να πληροφορήσει μικρούς και μεγάλους, μα προπαντός τους νέους, για τις καταστροφές και τον όλεθρο που σκορπίζει ο πόλεμος και το μίσος, όπως σκόρπισαν οι γερμανοί κατακτητές κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο!!

Γιατί και ο ίδιος είχε βιώσει, 15χρονο παιδί τότε, τη μανία της γερμανικής καταστροφικής επιδρομής. Γι’ αυτό ο Μανώλης Μακράκης υπήρξε ένας ήρωας της ζωής και ένας ήρωας της πατρίδας.

Και όπως γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική»:

Αγάπα τον κίνδυνο.Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω.

Πιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλο ανήφορο.

Αυτόν παίρνω κι εγώ, ακολούθα μου.

Και ο κακοτράχηλος ανήφορος δρόμος της ζωής του Μανώλη Μακράκη ήταν στρωμένος με συναισθήματα δύναμης!

Ας γίνει ο δρόμος αυτός ο φωτεινός φάρος, που θα φωτίζει και θα οδηγεί στον καλό, αγαθό και ενάρετο δρόμο, τον κάθε άνθρωπο!