Ναπολέων Λαπαθιώτης: «Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή».

Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή,

που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει,

—μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς, κι οι δρόμοι είναι θολοί,

κι όλοι τραβάμε βιαστικοί, σαν αργοπορημένοι…

Το βράδι πέφτει, κι είν’ άργά, κι oι δρόμοι είναι θολοί,

κι ούτε πιο γνώριμα—με τι;—μπορούμε να ντυθούμε.

Κι ένα παρόμοιο δειλινό, θλιμμένοι πιο πολύ,

δίπλα θ’ αντιπεράσουμε και δε θ’ απαντηθούμε…

Λογοτεχνικό περιβόλι!