«Ε Ρ Α Τ Ω» του Βάιου Φασούλα.

Πάντα το ζούσα, το ’νιωθα, πως ήσουν η θεά μου

άκουγες τ’ αναστέναγμα μες απ’ τα σωθικά μου

Κι όλες τις πίκρες, τ’ άσχημα, πόνους και βάσανά μου

με λίγ’ αγαποβότανα έγειανες την καρδιά μου

Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ σ’ αυτή σου τη μαγεία

και κάθε μέρα που περνώ, ζω μες στην τυραννία

Μου ξεριζώνεις και γελάς τους πόνους της καρδιάς μου

τα βάσανα όλα σκορπάς, τα διώχνεις μακριά μου

Μια θέρμη π’ αργοχάνονταν ξανά τώρα γυρίζει

κι αμέσως φεγγοβόλησαν οι ήλιοι που ’χαν σβήσει

Χάρη σ’ εσένα γνώρισα τα φώτα, την ελπίδα

τα μυστικά σου χάρισα που έχω και που είχα

Ξέλαφροι είν’ οι πόνοι μου, τo δάκρυ μου χαρά

τους πάγους λιώνω γύρα μου και φέρνω ζεστασιά

Αν είναι μέρα πύρινη της φέρνω την δροσούλα

κι αν σκούρα νύχτα θε να ’ρθει, της φέρνω την αυγούλα

Κατ’ απ’ τη στέγη τ’ ουρανού που’ ν’ αστρομαντηλούσα

ροδοκλωστού, την κέντησε με δώρα και με λούσα

Λευκόπεπλες θωρώ σκιές, στολίδια τους λουλούδια

κι ήρθε o ύπνος με ευχές κι ολόγλυκα τραγούδια

Στ’ όνειρο ήρθες, Μούσα μου, και είμαι ξαπλωμένος

με χαϊδεύεις, μάτια μου, και νιώθω πια χαμένος

Μεθυστικά να με φιλάς και πάνω μου να γέρνεις

και να μου λες πως μ’ αγαπάς και ταίρι μου θα γένεις

Τα κλειδωμένα μάτια μου σε βλέπουν και τρομάζουν

γλυκός ο φόβος πάνω μου, μα τώρα σε θαυμάζουν

Από παλιά σε γνώριζα στα κίτρινα βιβλία

μ’ ευλάβεια σε διάβαζα, τα ’παιρνα με λατρεία

Ξέρεις, πολύ σε θαύμαζα και σ’ έκανα θεά μου

και ζήλευα σαν άκουγα να λένε τ’ όνομά σου

Μου ’λεγε μέσα μου φωνή, θεά είναι δική σου

κι εγώ κρυφά μες στην ψυχή έπλαθα τη μορφή σου

Ω, συ θεά μου, να ’ξερες τι όμορφη που είσαι!

Πέτα με χρυσοφτέρουγες, μες στην ψυχή μου ζήσε

Γύρα σου αναδεύεται ολόκληρη η πλάση

και τα θεριά ζαλίζονται στης όψης σου τη λάμψη

Μετάξι τα μαλλάκια σου, τους ήλιους τους θαμπώνεις

σαν κρίνος η ανάπνα σου, φωτιά π’ αναστατώνεις

Άσπρα πουλιά τα στήθια σου είναι σαν περιστέρια

δαχτυλιδάκι η μέση σου κι ολόγιομη μ’ αστέρια

Και τα στολίδια της νυχτιάς, η πούλια, το φεγγάρι

άστρο σε λένε της βραδιάς, της νύχτας έχεις χάρη

Θεές, μάγισσες, στοιχειά, φτάνουνε και σε καρτερούν

στολίδια φέρνουν ακριβά με λάτρα σε υμνούν

Στα γόνατά σου προσκυνούν εσέ, θεά μου, τραγουδούν

ζητιάνες σε παρακαλούν, σταγόνες μέθης σου ζητούν

Να μοιάσουν θένε και ποθούν λίγο στην ομορφιά σου

χάρισε αγαποβότανα, μέσ’ απ’ την καρδιά σου

Χάθηκαν οι νεράιδες σαν πήραν την ευχή σου

και άστραψες και θάμπωσες με τη γλυκιά μορφή σου

Πετράδια λάμπουν γύρα μου τα κάτασπρά σου δόντια

κι η μυρωμέν’ ανάσα σου, μου πύρωσε το σώμα

Ανθόσπαρτη είν’ η κάμαρη, περβόλι το κρεβάτι

και μια θεά μισόγυμνη στα χέρια μου σπαράζει

Πέφτουν πετράδια γύρα μου, μιας μαγικής εσπέρας

τ’ άστρα στο παραθύρι μου, φέραν το βόρειο σέλας

Ολόγιομη η Σελήνη, κεφάτη, ήρθε κοντά

κι αστράφτει, λαχταράει, αθάνατη ομορφιά

Σαν πυρωμένη ανατολή φλόγισες την καρδιά μου

Πετάς, σε βλέπω, με ορμή τα αραχνόπεπλά σου

Κι άπλωσες τ’ άσπρα χέρια σου, μου ’σβησες την ανάπνια

και τα καυτά χειλάκια σου με λούσαν με φιλάκια

Αχνοί βγάζουν τα κόρφια σου κι άσμα είν’ η φωνή σου

στ’ ολόφλογό σου το κορμί  βλέπω την ύπαρξή σου

Και η καρδιά σου πνίγεται όπως και η δικιά μου

και αλυσίδα τα φιλιά, μ’ έκαψες, έρωτά μου

Όλα γυρίζουν γύρα μου, μέθυσα απ’ τη χαρά μου

τέτοια τιμή, νεράιδα μου, να ’σαι τώρα δικιά μου

Κι όπως κάνω και γυρνώ να σε σφιχταγκαλιάσω

αγέρας φύσηξ’ απαλός και τ’ όνειρό μου χάνω

Όλα χαθήκαν σαν καπνός, πετράδια και λουλούδια

μένει ο έρως ζωντανός με χίλια δυο τραγούδια

Και το φεγγάρι μοναχό κει στο παράθυρό μου

είναι χλωμό, στοχαστικό από το όνειρό μου

Ο ποιητής και η σελίδα του στο Φβ

https://www.facebook.com/profile.php?id=100000130946237

Από την ποιητική συλλογή : «Ψάχνοντας στ’ αχνάρια σου ζωή»

04.09.1995

Λογοτεχνικό περιβόλι!