-Γιατί δεν πρέπει να αθετούμε τις υποσχέσεις μας στα παιδιά;

- 2:46 μ.μ.

«Είμαι φορτωμένη με τις σακούλες του σούπερ-μάρκετ και προχωράω με την κόρη μου προς το σπίτι. Σταματάει έξω από την παιδική χαρά και με κοιτάζει με νόημα. Δεν μπορούμε τώρα, θα έρθουμε το απόγευμα, της είπα. Δεν πήγαμε ποτέ.»

Όλες έχουμε τάξει λαγούς με πετραχήλια στα παιδιά μας, προκειμένου να αποφύγουμε κλάματα, υστερίες ή να κάνουμε πιο γρήγορα την δουλειά μας. Δεν το κάνουμε κακοπροαίρετα, απλώς προσπαθούμε να διευκολύνουμε την καθημερινότητά μας. Στον κόσμο των ενηλίκων η αθέτηση μιας υπόσχεσης, μπορεί να ξεπεραστεί πιο εύκολα. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για τον κόσμο των παιδιών.

Χάνουμε την αξιοπιστία μας ως γονείς

Όταν δεν τηρούμε τις υποσχέσεις μας, ουσιαστικά δείχνουμε στα παιδιά ότι δεν μπορούν να μας εμπιστεύονται. Κι αν το παιδί μας δεν μπορεί να μας εμπιστευτεί στα πιο μικρά πράγματα, πώς θα το κάνει σε πιο σοβαρά ζητήματα; Η έλλειψη εμπιστοσύνης κατά πάσα πιθανότητα θα σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξη της μεταξύ μας σχέσης μας θα μας αποδυναμώσει αργότερα μπροστά στα μάτια του παιδιού.

Αισθάνονται ότι δεν τα σεβόμαστε

Για τα παιδιά το να πάνε μια βόλτα στο πάρκο ή να τους αγοράσουμε ένα παιχνίδι είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας τους. Εστιάζουν όλη τους την προσοχή στην συγκεκριμένη υπόσχεση κι όταν αυτή «σπάει» από τους ίδιους τους γονείς, απογοητεύονται και θυμώνουν. Αντιλαμβάνονται είναι ότι τους είπαμε ψέματα. Νιώθουν ότι δεν τα σεβόμαστε και αυτό μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην εφηβική ηλικία. Ένας ενήλικας που δεν τηρεί τα λόγια του, δεν δείχνει ακεραιότητα. Πολύ εύκολα στην εφηβεία το παιδί όχι μόνο θα τον παρακούσει, αλλά δεν θα του δείξει και τον απαιτούμενο σεβασμό.

Θεωρούν ότι δεν είναι σημαντικά για εμάς

Όταν δίνουμε μια υπόσχεση στα παιδιά, τους δείχνουμε ότι είναι σημαντικά για εμάς και ότι έχουν προτεραιότητα στην ζωή μας. Αθετώντας τον λόγο μας, τους δημιουργούμε ανησυχίες και αμφιβολίες όσον αφορά την αξία τους για εμάς. Στο παιδικό τους μυαλό κυριαρχεί η σκέψη «Δεν με πήγε στο πάρκο, γιατί δεν με αγαπάει αρκετά.»

Δίνουμε λάθος πρότυπο

Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι και το πρώτο μοντέλο μίμησης των παιδιών. Ιδιαίτερα όταν είναι μικρά, παρατηρούν και υιοθετούν πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μας και συνήθειες- ακόμη και τις «κακές»! Όταν λοιπόν αθετούμε συχνά τον λόγο μας, τους μαθαίνουμε ότι μια τέτοια συμπεριφορά είναι επιτρεπτή και ότι δεν πειράζει αν δεν εννοούμε τα λόγια μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγαλώνουμε εκκολαπτόμενους ενήλικες γι’ αυτό και η αξία της ακεραιότητας είναι πολύ σημαντική.

Δεν είναι πάντα εύκολο να είμαστε συνεπείς στα λόγια μας και αυτό είναι φυσιολογικό. Κάποιες φορές είμαστε πολύ κουρασμένοι και κάποιες μπορεί να συμβεί κάτι απρόοπτο. Κανένας μας δεν θέλει να στενοχωρήσει το παιδί του. Γι’ αυτό, στην περίπτωση που χρειαστεί να αθετήσουμε μια υπόσχεσή μας είναι σημαντικό να του εξηγήσουμε τους λόγους. Ακόμη κι δεν μπορεί να τους κατανοήσει, αντιλαμβάνεται ότι του δίνουμε την απαραίτητη προσοχή μας. Ο Πυθαγόρας είχε πει «πράττε μεγάλα, μη υπισχνούμενος μεγάλα». Με πιο απλά λόγια, μπορούμε να δώσουμε περισσότερα στα παιδιά μας, όταν δεν τους τάζουμε πολλά.