«Ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων».
Της Αγγελικής Κίτσου Μαγαράκη.
Λευκέ μου συνάνθρωπε
εσύ που λάτρεψες τα φιλμ νουάρ
τραγούδησες όσο κανείς τα μαύρα
μαλλιά και τα μαύρα μάτια
θαύμασες τα μαύρα λουλούδια
απεριόριστα και τα ομόχρωμα σαρκοφάγα (μόνο εκείνα τα μαύρα πρόβατα και τις
μαύρες γάτες εξοβέλισες… απορίας άξιον…)
ύμνησες τα πέπλα της νύκτας
ανέδειξες τον ερωτισμό και την
κομψότητά σου με το χρώμα μου
το έβαλες αφειδώλευτα στο σπίτι και
στην καρδιά σου
ζωγράφισες μ’ αυτό τα δάκρυα, τον
πόνο, το πένθος, και τους φόβους σου…
συμβόλισες όλους εκείνους τους
σκοτεινούς « ισμούς» που επινόησες
φυλάκισες μέσα του όλα τα κρυφά κι
ανομολόγητα
τέλος
έμαθες πολύ σωστά πως όλα τα χρώματα
μόνο με τη δυάδα λευκό – μαύρο αποκτούν υπόσταση
και συμβιβάστηκες
κι όμως
λευκέ μου συνάνθρωπε
ακόμη σε νιώθω απέναντί μου
δεν σου ζητώ συμβιβασμό - εχθροί δεν
είμαστε -
αγάπη ζητώ
και συγχώρα με αν δεν έμαθα ν’ αγαπώ
όπως εσύ
γεννήθηκα μαύρος βλέπεις…
κι όμως
έχω ένα όνειρο
πολύχρωμο
που σε περιμένει…
0 Σχόλια