Πενθώ έναν έρωτα!
Λουλούδι που άνθησε και ευθύς
μαράθηκε, ανάσα ανθρώπου πριν μυρίσει το σπάνιο άρωμα του.
Δεν πρόλαβαν τα χείλη να βραχούνε, κι
ας το’ θελαν πολύ, κι ας μήνες το είχανε σκοπό να σφραγίσουν παντοτινή λαβή το
πρώτο τους φιλί.
Στόματα φιλήδονα, υποσχέσεις, λόγια
τρυφερά ξεστόμιζαν, αυτός ο σκοπός τους!
Πενθώ έναν έρωτα!
Κορμιά που ρίγησαν στην σκέψη μόνο
της επαφής την προσδοκία. Έμειναν ορφανά, στεγνά, στον λογισμό της επικείμενης
καταστροφής τον φόβο, δειλοί στρατιώτες το απόσπασμα ντραπήκαν.
Του σωστού, των καθώς πρέπει, των
ευθηνών το συμβόλαιο μην σπάσουν.
Πενθώ έναν έρωτα!
Όλα τα ιδανικά είχε ως αρετή του, της
απόλυτης αγάπης ο σάκος πλήρης, συστατικά μίας συνταγής χαμένης στους αιώνες
που ο έρωτας φανέρωσε μαγικά, συμπτώσεις το εργαλείο του.
Δόλος ήταν, το τυχαίο να δικαιώσει
την αφορμή της φυγής τους, μια σταγόνα που ποτέ δεν υπερχείλισε την απόφαση,
έχουν όνομα οι σταγόνες? Γιατί εκείνη είχε, το όνομα της ποιό άλλο? Φόβος!
Πενθώ έναν έρωτα!
Πριν καν αρχίσει ήταν νεκρός, δεν
δόθηκε η ευκαιρία, όταν η λέξη «δικαιολογία» κάθαρση φαντάζει, της αρετής
αδερφή η αγάπη, αμόλυντη της σάρκας τις ντροπές, υποσχέθηκε έγνοια και
φροντίδα, παντοτινή στους «αμόλυντους» εραστές που σε έναν καθρέφτη έμοιαζαν
όμοιοι!
Πενθώ έναν έρωτα!
Μια στερνή ελπίδα μονάχα έχω:
Εκείνος ο καθρέφτης να έσπαζε, όμοιοι
να μην ήμασταν, να έσωζε ο ένας τον έρωτα αυτό…
0 Σχόλια