Τρία ποιήματα από τον ποιητή Δημήτρη Α. Δημητριάδη.

Μοναχόλυκος

Μοναχόλυκος

καλύτερα μοναχόλυκος

νυχτοπλάνο αγρίμι

από ρέμα σε ρέμα

απ’ το χιόνι ως το βαθύ κόκκινο

κι απ’ των σκυλιών το βλέμμα

ως των ανθρώπων την κραυγή

καλύτερα σβέρκο αγύριστο

αγύριστο μάτι

λυσσασμένος στης ερημιάς το φώσφορο

μάταιος μοναχόλυκος.

Ναρκοπέδιο

Η διαρκής αγωνία μου

λιμνασμένος πυρετός

κάτω απ’ την παγωμένη κρούστα του χρόνου.

Εκεί κουρνιάζουν οι ασίγαστες ενοχές

οι βίαιες επαληθεύσεις που μας κούρασαν τόσο

οι ίσκιοι της παραφοράς

ενώ στο χώμα χάσκει ο τάφος τους.

Εκεί μονάχα οδύρεται

και παραληρεί η σιωπή μου

για τ’ άχρηστα και ληγμένα διαβατήρια

για το ταξίδι

που δεν πήραμε ποτέ στα σοβαρά

και μας έχει ξεκάνει.

Οι δικοί μου άνθρωποι

Απροσποίητοι

στην άκρη του ρείθρου.

Τώρα θα πέσουν

τώρα θα σηκωθούν

μια ζωή πείσμονες στις αιωρήσεις

ωσάν να μην είναι στο εδώ

μήτε στο εκεί

ακούγοντας πάντοτε κουβέντες του εαυτού τους.

Μια αστραπή μονάχα στο βάθος των ματιών

μια αυλακιά στο μέτωπο

κι ένας κόμπος στο λαιμό να τους μασάει.

Οι άνθρωποί μου

οι δικοί μου άνθρωποι

και μακρινοί μαζί.

             

                               Ο ποιητής Δημήτρης Α. Δημητριάδης:

          

Λίγα λόγια για το Βιογραφικό του:

Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά κι εφημερίδες, «Ένεκεν», «Μανδραγόρας»,
 «3η χιλιετία» κ.α. και έχει εκδώσει έντεκα βιβλία.
Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Ιταλικά, Πολωνικά και Αγγλικά. 

                       Λογοτεχνικό περιβόλι!