-Tι νόημα έχει να φτάσει κανείς με την αξία του σε μία κορυφή όταν είδη βρίσκονται εκεί κάποιοι ανίκανοι με άλλα μέσα;

- 11:28 π.μ.

Το μέγεθος της αξίας ενός πολιτισμού μετράτε από την διαχρονικότητα του έργου που άφησε πίσω του, γι’ αυτό και δικαίως ο Γκαίτε είχε πει ότι «απ’ όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρεύτηκαν το όνειρο της ζωής καλύτερα».

Η Έλληνες αγάπησαν την ομορφιά και το κάλος σε τέτοιο βαθμό ώστε κατάφεραν μέσα από την αρμονία της τέχνης στην γλυπτική την αρχιτεκτονική, την τέχνη του λόγου κ.α., να ενώσουν το παρελθόν το παρόν και το μέλλον σε ένα ενιαίο παρόν, όπου καταύγαζε το αιώνιο απολλώνιο κάλλος. Η αρχαιολογική αξιολογία της αριστείας διείπε σε όλους τους τομείς. Αυτή η κινητήρια δύναμη της ευγενούς άμιλλας, της ανταγωνιστικής διάθεσης έδινε νόημα στην καθημερινότητα του βίου τους.

Γλύπτες, ποιητές, ρήτορες, φιλόσοφοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιστήμονες, αθλητές είχαν την τύχη να ζήσουν σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε την αριστεία και την επιβράβευε με τιμές εν ζωή και υστεροφημία κατόπιν. Αυτά όλα συνιστούσαν ένα συνολικό τρόπο του βίου, ήταν επιμέρους εκφάνσεις της ίδιας στάσης ζωής και είχαν ως αίτημα την εύρεση του αληθούς μέσα στην κοινωνία. Γνώριζαν πολύ καλά ότι η αλήθεια, η αρμονία και η ομορφιά είναι έννοιες αλληλένδετες.

Βεβαίως οι Έλληνες δεν ήταν αφελείς, βλέπανε ότι η ανθρώπινη φιλοδοξία μπορεί να οδηγήσει στην υπερβολή και την έλλειψη μέτρου. Γι’ αυτό και εισήγαγαν στην καθημερινότητα τους μία σειρά από δελφικά παραγγέλματα (λιτά αποφθέγματα δύο έως πέντε λέξεις, χαραγμένα στο ναό του θεού Απόλλωνα, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήκαν στους επτά σοφούς της αρχαιότητας). Τα δελφικά παραγγέλματα οριοθετούσαν την αυτονομία της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα στην κοινωνία, ωθώντας τους πολίτες σε έναν ηθικό και πνευματικό βίο.

Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, ότι και οι Κινέζοι, αντίστοιχα, είχαν μεγάλο πολιτισμό, όμως την εποχή εκείνη δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κανένας άλλος πολιτισμός δεν χρησιμοποιούσε την αλφαβητική γραφή παρά μόνο ο ελληνικός. Γι’ αυτό και ο τρόπος γραφής των Κινέζων, τα ιδεογράμματα δηλαδή, δεν τους βοήθησαν παρά στην εκτύπωση ελαχίστων έργων. Μάλιστα η τυπογραφική τέχνη, η οποία ανακαλύφθηκε το 600 μ.Χ., χρησιμοποιήθηκε, κυρίως από τους ίδιους, στην εκτύπωση χαρτονομισμάτων.

Η Διαλεκτική για τους Έλληνες (εκ του ουσιαστικού λόγος και της προθέσεως δια) αποτέλεσε την τέχνη του ορθώς διαλέγεσθαι προς ανεύρεση της αλήθειας, η οποία ήταν φυσιολογικό αποκύημα (αποτέλεσμα) μίας ανοιχτής πολιτικής που προήγαγε την ελεύθερη αγορά των ιδεών και του στοχασμού. Καθώς και μίας πλουραλιστικής μυθολογίας, την οποία βλέπει κανείς στις διαμάχες των θεών πάνω από την Τροία. Μιας μυθολογίας, που αργότερα, σε κοινωνικό επίπεδο θα εκφραστεί μέσα από την Δημοκρατία ή θα λέγαμε αλλιώς την λογοκρατία.

Σήμερα που οι Έλληνες έπαψαν να ονειρεύονται το «όνειρο» της ζωής, καθώς το χαμηλότερο επίπεδο αναγκών, αυτό της επιβίωσης, δεν μπορεί πλέον να εκφραστεί, το κίνητρο της επιβράβευσης του ικανότερου, του καλύτερου, του άριστου στην πολιτική ζωή του τόπου και όχι μόνο, είναι αναγκαίο όσο ποτέ.
Γιατί τι νόημα έχει να φτάσει κανείς με την αξία του σε μία κορυφή όταν είδη βρίσκονται εκεί κάποιοι ανίκανοι με άλλα μέσα;