Τα πιο διάσημα αποφθέγματα του Μολιέρου, του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα και λίγα λόγια γι’ αυτόν.

Αν καθένας μας έχει περιβληθεί την ακεραιότητα, αν κάθε ψυχή είναι ακριβοδίκαια, ειλικρινής, ευγενική, οι άλλες αρετές μπορεί και να λείψουν, μιας και ο κύριος σκοπός τους είναι να μας κάνουν ν' αντέξουμε καρτερικά τις αδικίες των συνανθρώπων μας.

Δεν πεθαίνει κανείς παρά μόνο μια φορά και είναι για τόσο πολύ χρόνο!

Η αμφιβολία είναι περισσότερο σκληρή απ' την χειρότερη αλήθεια.

Η γυναίκα έχει πάντοτε έτοιμη την εκδίκησή της.

Θεέ μου, δώσε να μην παντρευτώ ποτέ. Και αν το πράξω τούτο κάποτε, να μην απατηθώ. Κι αν το τελευταίο γίνει, να μην το μάθω. Και αν το μάθω, κάμε ώστε να μη μου καεί καρφί μετά γι' αυτό.

Μόνο η τιμιότητα οδηγεί τις γυναίκες στο δρόμο του καθήκοντος και όχι η αυστηρότητα που εμείς δείχνουμε απέναντί τους.

Ο μόνος κανόνας είναι να αρέσεις.

Ο σπουδαγμένος μωρός είναι μωρότερος από τον αμαθή συνάδελφό του.

Οι άνθρωποι μοιάζουν στις υποσχέσεις τους. Μόνο στις πράξεις τους διαφέρουν.

Όσο λιγότερο αξίζει ένα πράγμα, τόσο λιγότερο τολμάει κανείς να ελπίζει.

Προτιμώ ένα ελάττωμα που δεν ενοχλεί κανέναν από ένα ανυπόφορο προτέρημα.

Το φως της αλήθειας έκαμε πολλούς ανθρώπους να επιζητούν να κρυφτούν πίσω από την παχιά σκιά της.

Ποιος ήταν όμως ο Μολιέρος;

Μολιέρος (1622 – 1673)

Μολιέρος,
ήταν το θεατρικό και καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα (κωμωδιογράφου) και ηθοποιού Ζαν Μπατίστ Ποκλέν, ενός από τους κορυφαίους δραματουργούς όλων των εποχών.

Γεννημένος στο Παρίσι, στις 15 Ιανουαρίου 1622, ήταν γιος του βασιλικού επιπλοποιού Ζαν Ποκλέν και της Μαρί Κρεσέ, κόρης πλούσιας οικογένειας της γαλλικής πρωτεύουσας. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 10 ετών και ο νεαρός Ζαν Μπατίστ μεγάλωσε με τον πατέρα του. Σπούδασε στο ονομαστό τότε Ιησουϊτικό Κολέγιο του Κλερμόν, από το οποίο αποφοίτησαν σημαντικές προσωπικότητες της Γαλλίας, όπως ο Βολταίρος.

Ο πατέρας του τόν προόριζε για την θέση του βασιλικού αρχιθαλαμηπόλου, αλλά ο Ζαν Μπατίστ είχε ιδιαίτερη κλίση στο θέατρο και μετά το τέλος των σπουδών του έφυγε από την πατρική οικία, συγκρότησε δικό του θίασο και άρχισε να παίζει διάφορα έργα, στην αρχή στο Παρίσι και στην συνέχεια στις γαλλικές επαρχίες. Τότε πήρε την απόφαση και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Μολιέρος (Molière), για να μην προσβάλει το όνομα τής οικογένειας του, επειδή το επάγγελμα του ηθοποιού θεωρούνταν ατιμωτικό εκείνη την εποχή.

Στην αρχή ανέβαζε ξένα έργα. Το 1655, παρουσίασε την πρώτη του κωμωδία, με τίτλο «Ο Απερίσκεπτος», που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Από τότε αρχίζει να κατακτά το θεατρόφιλο κοινό της Γαλλίας και με την πάροδο των ετών όλου του κόσμου.

Ο Μολιέρος θεωρείται από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών και σημείο αναφοράς για την νεώτερη κωμωδία. Τα έργα του με τη ζωηρή και θαυμάσια περιγραφή ανθρωπίνων τύπων, χαρακτήρων και ηθών, αποτέλεσαν για την εποχή εκείνη αληθινή επανάσταση. Επέδρασαν εξαιρετικά στην διαμόρφωση του νεώτερου

θεάτρου, προπάντων της κωμωδίας και συγκινούν και στις μέρες μας το θεατρικό κοινό.

Τέτοια είναι η αποδοχή των έργων του, ώστε έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί και παρουσιαστεί σχεδόν όλα τα έργα του, αρχής γενομένης από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα. Τα σπουδαιότερα είναι: «Ο Απερίσκεπτος », «Ο Ταρτούφος», «Ο Φιλάργυρος» (ή «Ο Εξηνταβελώνης» στην μετάφραση του Κωνσταντίνου Οικονόμου των εξ Οικονόμων), «Δον Ζουάν» «Σχολείο Γυναικών», «Ο Μισάνθρωπος», «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και «Ο Αρχοντοχωριάτης».

Ο Μολιέρος δεν υπήρξε μόνο μεγάλος συγγραφέας, αλλά και σπουδαίος ηθοποιός, αν και βίωνε μια αντίφαση. Ο ίδιος προτιμούσε να ερμηνεύει τραγικούς ρόλους, αλλά το γούστο της εποχής του ήταν εναντίον του.

Τα χρόνια της ζωής του δεν έμελλε να είναι πολλά, καθώς προσβλήθηκε από φυματίωση. Κατά την διάρκεια της τέταρτης παράστασης του έργου του «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», στις 17 Φεβρουαρίου 1673, ο Μολιέρος ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέρρευσε πάνω στην σκηνή. Μεταφέρθηκε στο σπίτι του, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Επειδή δεν είχε λάβει την θεία μετάληψη και δεν είχε αποκηρύξει το επάγγελμα του ηθοποιού, τάφηκε μετά την δύση του ηλίου και χωρίς θρησκευτική τελετή, στις 21 Φεβρουαρίου.